shall I enter?

και ναι λοιπόν..έρχεται η στιγμή στην ζωή μας που πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με την έξοδο κινδύνου μας..τι υποτίθεται πρέπει να κάνουμε;

να μείνουμε στάσιμοι και να κοιτάμε την πόρτα, που περήφανα στέκεται ανοιχτή μπροστά μας, με το στόμα ανοιχτό ;..να ακούμε φωνές από το βάθος και γέλια που φτάνουν τραγουδιστά στα αυτιά μας ψιθυρίζοντας..έλα μέσα..θα περάσεις καλά..(δηλαδή να μένουμε άπραγοι)
ή
απλά να γυρνάμε την πλάτη σκυφτοί από την κούραση..να κουρνιάζουμε απέξω, έρμαια της ίδιας μας της μοίρας..να βουτάμε πονεμένοι στις λάσπες των δακρύων μας και να πίνουμε την τελευταία σταγόνα ελπίδας που κάποιος άλλος μας έχει δωρίσει;( δηλαδή να κλαίμε την μοίρα μας)
ή
κάνουμε το πρώτο βήμα και ξάφνου..βρισκόμαστε μέσα σε έναν άλλον κόσμο..πολύ διαφορετικό..τέλεια κατασκευασμένο για τα υπάρχοντα δεδομένα..όνειρα..σχέδια..(να ρισκάρουμε)

Το δίλημα είναι να κάνεις το πρώτο βήμα..να ακουμπήσεις το πόμολο της πόρτας..να βουτήξεις στο χείμαρρο της ζωής ..και πολύ απλά να κολυμπήσεις!καμιά φορά γελάω με τον εαυτό μου..δεν ξέρω καλό κολύμπι..αλλά πάντα βρίσκομαι στην επιφάνεια!
είναι μάλλον από εκείνες τις φορές που το σώμα ζητά ήλιο και αλάτι να κάψει το πρόσωπο..ανάσκελα, επιπλέοντας στην θάλασσα την δικής μας πόρτας..
είναι τόσο περίτεχνα φτιαχμένα τα πάντα γύρω μας..ακόμα και οι πόρτες!ξύλινες, αλουμίνιες, σιδερένιες..πάντα..μα πάντα....σε όποιο πολιτισμό και αν κοιτάξεις..ένα πράγμα έκαναν,κάνουν και θα κάνουν πάντοτε..
θα ανοίγουν..

emptiness..

Με τα χέρια γεμάτα περιστέρια -λευκά νομίζω- ανοίγω την αγκαλιά μου για να χωρέσει όλος ο κόσμος μήπως και νιώσω γεμάτη..έστω για μια φορά..

Βυθισμένη πάλι σε σκέψεις..αυτή την φορά έχω τον ήχο της βροχής και ένα καταρράκτη που ανελέητα χτυπάει τον σκουριασμένο σωλήνα της πολυαγαπημένης μου εστίας..(νιώθω λες και γράφω μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι..)
είμαι πολύ κουρασμένη..και το παράθυρο..ναι!..είναι ακόμα ανοιχτό..
και το παραμύθι μου εξελίσεται στο ίδιο μοτίβο..

Αστέρια...

Μια σωστή ερώτηση μου τέθηκε..εσύ πότε ξέρεις ότι πέφτουν;
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξέρω πότε θα πέσουν..θυμάμαι πάντα να κάθομαι με τις ώρες στο μπαλκόνι και να κοιτώ τον ουρανό μπας και πέσει κανένα για να κάνω αυτήν την πολυπόθητη ευχή..
η απάντησή μου ήταν: έχω υπομονή και περιμένω..
στο μυαλό μου, μου ήρθε ευθύς αμέσως ο Μικρός Πρίγκιπας..ένα παιδί φεύγει από το αστέρι του γιατί έψαχνε το κλειδί της δικής του ευτυχίας..και ήρθε στον πλανήτη μας!!!
εγώ θα ήθελα ακριβώς το αντίθετο..να αλλάξω ακόμα και γαλαξία για να βρω το κλειδί της δικής μου ευτυχίας..
βασικά δεν ξέρω..κλειδί..τριαντάφυλλο..αλεπού...όλα ίδια μου μοιάζουν..
περνάνε οι μέρες μας ψάχνοντας είτε για κλειδιά..είτε για πτήσεις προς το όνειρο..είτε τα απομεινάρια μας στην άμμο..
και ρωτάω πάλι..περνάνε οι μέρες τόσο άσκοπα? θα βγει κάτι από όλο αυτό το κυνηγητό?
ή θα με βρει η αυγή πάλι να κλαίω για τις Περσίδες που άδικα άφησαν την σκόνη τους εδώ..;
θα έχω αφήσει το παράθυρο ανοιχτό..η σκόνη μαζεύεται...τα δάκρυα φοβάμαι πως όχι...

Σσσςςς.....

Ιστορία παλιά..σιωπή και ό,τι άλλο θέλεις....τα σκηνικά τα ίδια..έτσι για οικονομία..
να δω πως μπορεί κάποιος να σηκωθεί μέσα από τις στάχτες του και απ' ό,τι τον στοιχιώνει..φαντάσματα πολλά μέσα στο μυαλό, που σε πάνε πολύ πιο μακριά απ' όσο μπορείς να ταξιδέψεις..και να αντέξεις μάλλον...
τα βήματα γνωστά..σωστά?κλείνουμε τα μάτια..παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και ακολουθούμε το ρεύμα...
υπάρχει πάντα μια έξοδος στο τέλος..αρκεί να την προλάβουμε ανοιχτή..

Θλίψη....

μία γνώριμη λύπη με κατέκλεισε και πάλι..για αυτά που χάθηκαν..για αυτά που δεν ζω..για αυτά που ποτέ δεν θα ζήσω..
με ειρωνεύομαι..και με περιγελώ..δεν με υπολογίζω..δεν με πάω ρε γαμώτο..δεν είναι τραγικό?
ξέρω μόνο να με κατηγορώ..και μετά κλαίω και πονάω...
δεν είναι γελοίο να τα γράφω αυτά?σαν παιδάκι νιώθω κολλημένο στην εφηβεία του..
και μετά περνούν μέρες..εβδομάδες..μήνες..να ψάχνω μια σωτηρία που δεν έχει μορφή..μια λύτρωση που ουσιαστικά δεν θα εμφανιστεί ποτέ..
Και στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω και τύψεις γιατί νιώθω ηλίθια που κάθομαι και αχολούμαι με τα υπαρξιακά μου..(εδώ ο κόσμος χάνεται και αυτή στον κόσμο της..)
Πώς να το περιγράψω;...είναι λες και ζεις σε ένα κουτί που βγαίνεις καμιά φορά γιατί έχει ήλιο,όμως την περισσότερη ώρα σου την περνάς εκεί γιατί είτε έχεις συνηθίσει είτε δεν υπάρχει ένας άνθρωπος(όπως ο σούπερμαν ας πούμε) να σε κάνει να θες να βγεις από εκεί..και ακούς φωνές και γέλια..και παραμύθια από πολλούς ότι θα σε βοηθήσουν κτλ κτλ..αλλά είναι όλα ψέμματα..γιατί μόνο από σένα εξαρτάται αν θα βγεις από εκεί..και όμως περνάει ο καιρός και μένεις πίσω,σε αυτήν την βοήθεια που ανώφελα περιμένεις..είναι γελοίο..πραγματικά..ντρέπομαι και μόνο που τα γράφω όλα αυτά..

.......................................................................................................................................................

Και αν καθόμαστε, όπως κάναμε όταν είμασταν παιδιά, μέσα σε ένα λιβάδι με παπαρούνες..και κοιτάμε ψηλά τον ουρανό..και αν έχουμε τα όνειρα μέσα στο καλαθάκι μας..και κοιτάμε απέναντι την θάλασσα..και αν έχουμε ανέβει στον πιο ψηλό βράχο και κοιτάμε την αυγή..θα περάσει αυτή η θλίψη;...

Θυσίες?...

Η ζωή είναι σκληρή?..
μια συνηθισμένη μέρα ήταν και η σημερινή αλλά για ακόμα μία φορά συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που ήρθα Πάτρα..και γνώρισα όλους εσάς..
πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου 7-8...ανθρώπους που σε παρατηρούν, σε υπολογίζουν..σε αγαπούν για όλα τα στραβά που έχεις..τα κολλήματα..τις παραξενιές..και το κάνουν ασυνείδητα..ανιδιοτελώς..είναι τόσα τα συναισθήματα που νιώθω και δυστυχώς δεν μπορώ να τα περιγράψω..και σιχαίνομαι που δεν μπορώ να είμαι 28 ώρες την ημέρα μαζί σας..
και ακόμα κι αν φύγουμε και χωριστούμε..δεν θα υπάρξει μία μέρα που να περάσει και να μην γελάσει ο καθένας χωριστά για κάτι αστείο που θυμήθηκε που κάναμε όλοι μαζί..
και αν ο κύκλος πλησιάζει προς το τέλος του..εμείς μπορούμε να αφήσουμε ένα περασματάκι για να χωρέσει και άλλος..ή άλλοι..

Καλό Πάσχα..καλή αντάμωση πάλι..

Έτσι πάλι..

Αφιερωμένο στην ζωή που πάντα ήθελες να κάνεις....Γεννιέσαι και απλά θέτεις κάποιους στόχους στην ζωή σου ή σου θέτουν υποσυνείδητα (γιατί είναι πολύ δύσκολο να λύσεις σε τέτοια ηλικία τα υπαρξιακά σου...)..και όλη η ζωή σου περιστρέφεται γύρω από το να λύσεις τα άλυτα του κόσμου..γόρδιους δεσμούς..τι προκάλεσε το big bang..εγώ πότε θα γίνω μάνα..?κτλ κτλ..
Καμιά φορά σκέφτομαι τι ειρωνία είναι να γίνεσαι μαριονέτα του ίδιου σου του εαυτού..και δυστυχώς να μην ικανοποιήσαι με τίποτα ή όλα να τα βαπτίζεις σκατά και έτσι να λες εγώ δεν φταίω σε τίποτα,όλα τα υπόλοιπα υστερούν..
Ίσως να είναι το χειρότερο ότι ζεις σε μια μοναξιά ατελείωτη..ίσως να σε επηρεάζει το γεγονός ότι μπορεί 2+2 να μην κάνουν 4..ίσως πολλά..
αλλά ρε γαμώτο?σε αυτήν την ζωή πρέπει να τα λύσεις όλα?άσε και κάτι για τις υπόλοιπες...

Πόλεμος...

Είναι σαν να έχεις διπλή ζωή..Εξωτερικά είσαι στα καλύτερά σου..γελάς..βγαίνεις..προχωράς..Εσωτερικά όμως είναι σαν να είσαι σε έναν άλλον κόσμο..και ο πόλεμος αυτός είναι τόσος σκληρός..
Η συνήθεια τον κάνει γλυκό..και έτσι διαγράφεται ένα χαμογελάκι στην άκρη των χειλιών σου..ηττημένος και νικητής..?δεν υπάρχει..απλά είσαι στην άκρη του δρόμου και περιμένεις κάποιον να μαζέψει εσένα και τα υπόλοιπα θύματά του...

(Κι όμως ρε γαμώτο..υπάρχουν μέρες που μόνο ειρήνη υπάρχει..που πήγαν?..)

Αρχή..?ή τέλος...

Καλό μήνα..η ημέρα ήταν περίεργη..πολύ ζέστη!μπέρδεμα και τρέξιμο..και πλακίτσες..:)
Καλό μήνα..κάθε αρχή και δύσκολη..έτσι δεν λένε?..περίμενα πως και πως να αλλάξει ο μήνας για να τελείωσει ακόμα ένας μήνας..και να αρχίσει ένας άλλος..είναι η φυσική εξέλιση του χρόνου..
βασικά μία απορία έχω...πως γίνεται να περνάνε οι μέρες και γύρω σου να μένουν οι καταστάσεις ίδιες..?έστω οτι πατάμε σε μια τελεία..αν πας πίσω πας στην αρχή..αν κινηθείς μπροστά πας προς το τέλος..αν μείνεις στάσιμος, απλά όλα μένουν ίδια ε?...

αυτά για σήμερα και ναι!είπαμε καλό μήνα...