Travelogue...

www.youtube.com/watch?v=KlOCVbud2vQ

Είναι οι μέρες που πρέπει να θυσιάσεις κάποιες φορές για να μπορείς να ξεστομίσεις αυτές τις λέξεις..είναι που ο χρόνος επιβάλλεται να "χαθεί" γιατί οι καρποί μέσα σου θέλουν να ωριμάσουν, ο μούστος να ζυμωθεί και η ρυτίδα να χαρακτεί βαθιά στο πρόσωπό σου..

και αφού όλες αυτές οι στιγμές περάσουν, θα σε βρει σοφό το σήμερα να κάθεσαι να αναλογίζεσαι ότι ο εαυτός σου -ο σημερινός, μην το ξεχνάς- είναι ωραίος έτσι όπως είναι -σήμερα- ..

και αφού, μη  έχοντας άλλη επιλογή, αποδεκτείς το εγώ σου, θα μπορέσεις να σχεδιάσεις και το αύριο..το πιο κοντινό και ίσως μακροπρόθεσμο μέλλον..

θα μπορέσεις να σκεφτείς τον εφήμερο σκοπό σου σε αυτό που όλοι αποκαλούν ζωή..

γίνε το μολύβι, το χαρτί και η τέμπερα που θα αλλάξει τον φαύλο κύκλο σου..και τους πιο κοντινούς σου άλλους κύκλους..

σπείρε το σποράκι σου για να ανθίσεις του κοντινούς σου κήπους..

μα ποτέ..

μα ποτέ μην τα παρατήσεις..

δεν ξέρεις και σε ποια άλλη καρδιά το άνθος θα ταξιδέψει, θα μείνει, θα ριζώνει και θα καρπώσει..

Ακίνητη,ξαπλωμένη,να κοιτάω επίμονα τον άσπρο λεκέ στον τοίχο..

"Μα τι κάνω?Τι έκανα όλο αυτόν τον καιρό?"αναρωτιέμαι ξαφνικά.. Και με πιάνει μια αγωνία για όλα αυτά που δεν έζησα,για τις ευκαιρίες που δεν εκμεταλλεύτηκα,για τα λόγια που δεν είπα και τους.ανθρώπους που δεν δοκίμασα..

Έφυγαν όλα και βρέθηκα στις χωματερές μου να τρέφομαι από τα σκουπίδια των προηγούμενων ετών..

"Αυτό Είμαι θες να πεις?" κοιτάω τρομαγμένη τον καθρέφτη και τα δάκρυα τρέχουν σαν ρυάκια στις χαρακιες του γερασμενου μου προσώπου..

Αντιστάθηκα πολύ όλα αυτά τα χρόνια να μην ζήσω το παρόν..ανακυκλωνα το παρελθόν και εξυνα τις πληγές μου..Αυτό έκανα..

Κι όταν πήρα απόφαση ότι είναι καιρός να ζήσω, εσκεμμενα προβαλα δικαιολογίες ώστε να σταματήσω αμέσως την ανοδική πορεία..

Καημένο κοριτσάκι..

Μέχρι που θα φτάσεις? 

Όλα προχωράνε..

Εσύ?

Fight..

Γυρισε ο χρονος πισω.. ?

Ειμαι ακομα το κοριτσακι φωναξα..

Ειναι κακο αυτο?

Δεν μεγαλωνω..αρνουμαι..δεν θελω να γινω γυναικα..ειμαι το κοριτσακι με τα σκισμενα γονατα..

Το ασχημοπαπο που ποτε δεν θα γινει κυκνος..

Γιατι με κοιτατε ολοι με λυπηση?

Εγω δηλαδη πώς πρεπει να σας κοιτω?

Τουλαχιστον εγω παλευω για την αληθεια μου..

Εσεις?

Εσεις παλευετε για κατι?

...

Γυρνας πισω κ βλεπεις τα ξεθωριασμενα ραβασακια σου..κ λες..υπηρξα ζωντανη,ανεπνεα,πονουσα,γελουσα,ζουσα..τωρα μια μονοτονια,οχι ισορροπια σε διακατεχει κ λες που πηγαν ολα τα κομματια μου?πως κατεληξα να ζω μονοπλευρα?
Κι η ζωη εχει παρει τον δρομο της χωρις να την ακολουθεις..
Που βρισκεται η εξοδος κινδυνου μου? Γιατι εκλεισα τα ματια μου κ αφεθηκα?
Πως θα θυμηθω παλι να ζω?

ένας μηνας...

πώς η ζωή χωράει σε ένα μικρό δωμάτιο, σε μια μικρή βαλίτσα?

και ξαφνικά ξανά σηκώνεις βλέμμα στις 2, στις 6, στις 9..και ο χρόνος δεν κυλά γρήγορα για την ζωή..κυλά γρήγορα για τα πρέπει..πως γίνεται ο χρόνος να κάνει τέτοιες διακρίσεις;
μπερδεύτηκα..
κ ο χρόνος τικ τακ τικ τακ..
τρέχω..τρέχω..

...

Αναρωτιεμαι..απο τι να εισαι φτιαγμενο;
 Να σαι απο μικρα δειλα ερωτηματικα
που ξετρυπωνουν απο τις χαραμάδες ενα ενα;
Να σαι απο φοβους φλεγομενους;
Εισαι απο ισως και θα και μαλλον οχι;
Ποιηματακι ερωτικο γραμμενο στην αστροφεγια;
Το βημα σου διστακτικο βρεγμενο απο θαλασσας νερο;
Απο τι εισαι φτιαγμενο κοριτσακι;
Εσυ..με τα γδαρμενα γονατα..
Μην με φοβασαι..
Δεν θα σου κανω εγω κακο..
Τρυπωσε στην τσεπη μου..
Υποσχομαι..θα σε κραταω ζεστο..

swansea...

Καινουρια ζωη υποσχεθηκα στον εαυτο μου..

μα οπου κ να παω..

Στο εδω και στο εκει..

Τα ιδια κουβαλαω..

Πρεπει να αλλαξω το μεσα μου..

Ακομα δεν ξερω πως,μα θα το βρω...

.....

λίγο από αυτό και από εκείνο..τα μπέρδεψα και έφτιαξα την απόχρωση που ταίριαζε..

και δεν φοβήθηκα να βγω στον ήλιο να στεγνώσω..

"η ζωή είναι πολύ μικρή " ακούω συνέχεια..

ο κύκλος κλείνει σε λίγες μέρες..

freedom...

www.youtube.com/watch?v=yZOBjZgCrus

...

"κουκίδες" σκέφτηκα..

αυτό είμαστε..κουκίδες εδώ κι εκεί στο χάρτη του κόσμου..κουκίδες η μία δίπλα στην άλλη, στοιβαγμένες στριμωχτά..στοιβαγμένες αποπνικτικά..στοιβαγμένες χαοτικά..

κοιτάς την μορφή που προκύπτει από την ένωσή τους ..

κι αν κάτι πάει στραβά στις κουκίδες τότε αλλάζει κ η μορφή..

μα τελικά όλοι από δαύτες είμαστε φτιαγμένοι..

συλλέκτες στιγμών..

συλλέκτες στιγμών λοιπόν..

αυτό..

www.youtube.com/watch?v=pEQc4jG4k6I

...

και φτάνει η στιγμή η χρυσή που έχεις την κιμωλία στα χέρια σου και με ό,τι δύναμη- τελευταία- σου έχει απομείνει κλείνεις τον τωρινό σου κύκλο που φάνταζε αιώνιος ..

"μα πώς"; αναρωτιέσαι.. "το έκανα όντως εγώ αυτό;"

και να που έρχεται αυτή η χρυσή η στιγμή που από άσ(χ)ημο ανθρωπάκι, μεταμορφώνεσαι ξανά σε κάτι που ίσως να κοντεύει να φτιάξει την μορφή σου..αυτήν που θα αγαπάς και θα σε κάνει ευτυχισμένo..

www.youtube.com/watch?v=k1tyVlKjJZI

μεγάλωσα πια, μα το παιδί δεν λέει να το σκάσει από τα σωθικά μου..

....

Και να 'μαι εδώ..να προσπαθώ να λύσω τα δεσμά της αθήνας..να προσπαθώ με ό,τι δύναμη μου έχει απομείνει να πολεμήσω για το ΌΝΕΙΡΟ..

έτσι μου λένε όλοι..

μα κάτι άλλο συμβαίνει μέσα μου..μέσα στο μυαλό, στο σώμα στην ψυχή μου..στην κάθε σκέψη μου..

νιώθω ότι όλα αυτά τα χρόνια έφτιαχνα ένα κουκούλι άσχημο να ζω και γυρνούσα γύρω από τον άξονα του αδραχτιού..στους φαύλους κύκλους μου καλά παγιδευμένη εκεί μέσα ζούσα..

μα τώρα..

έσπασε το κουκούλι..νιώθω τις ηλιαχτίδες να μπαίνουν μέσα από τις ραγισματιές του..

που θα με βρει άραγε ο χειμώνας;

εδώ ή εκεί;

...

είναι οι λέξεις που κάποτε ξεπετάγονταν αυθόρμητα και παιδικά από τα χείλη μου και παίζαμε κυνηγητό και κρυφτό με τις σκέψεις μου..

πέρασαν δύο χρόνια χωρίς να το καταλάβω και σαν σκληρός τιμωρός , κορνίζωσα τον απολογισμό μου στον καθρέπτη να τον βλέπω κάθε μέρα..
κάπου εδώ λέω να τραβήξω την τερματική γραμμή και να αρχίσω να βλέπω το φως και την ελευθερία που την απέφευγα καιρό τώρα..

ο χρόνος τελείωσε εδώ λοιπόν...

...

πόνεσαν τα φλέβαρα κοιτώντας τις στιγμές που δεν ήρθαν ποτέ..


www.youtube.com/watch?v=_SwwreHZaa0

...

αυτός ο άγνωστος γνωστός που κρύβεται πίσω από κάθε στιγμή σου..
με το σταγονόμετρο λοιπόν τα γέλια, οι χαρές, οι έρωτες, η ευτυχία..σταγόνα την σταγόνα να γεμίζει το ποτήρι σου..
μα είναι άραγε βαθύ γι'αυτό δεν το χορταίνω?
κ τι θέλω τώρα/τι ήθελα/τι θα θελήσω..
μικρό κορίτσι είμαι, δεν ζητώ πολλά..
μόνο να ζω..
να ζω...

memories..

λέγονται οι αναμνήσεις μου χαρακιές επώδυνες στο κορμί του χρόνου..που όλο με μπερδεύει γιατί ψάχνω πάνω του τις πρόσφατες αλλά με λύπη βλέπω μόνο τις παλιές..

έχασα το φως μου αναρωτιέμαι?πάγωσα τις όμορφες στιγμές; νεκρώθηκα στην κάθε μέρα;

που πήγαν όλα; όλα όσα μας κάνουν να χαμογελάμε κρυφά; 

φεύγει ο γαμημένος χρόνος..δεν μας περιμένει..οφείλουμε τουλάχιστον να τον ζήσουμε..

δεν θέλω να έχω πάνω μου την ρετσινιά του "μακάρι"

είμαι ακόμα το κοριτσάκι με τα γδαρμένα γόνατα..

www.youtube.com/watch?v=n6GTo7OrREs

...

γράφω λέω γράφω..γιατί οι λέξεις κολλάνε μέσα μου και δεν λένε να ξεπηδήξουν για να ξαλαφρώσω..και με βαραίνουν όπως πάντα..με βαραίνουν γιατί ο χρόνος κόλλησε ξανά σε μια στιγμή που αιμορραγεί..

μαζεύω κομμάτια, έτσι λέω..σκόρπισα γιατί οι ανάγκες μου είναι ψεύτικες..την ουσία ψάχνω για να ανοίξει η πόρτα της ψυχής μου και να φωνάξω ξανά είμαι ελεύθερη..

και ζω με θαμπές αναμνήσεις..

δεν θέλω να με κοιτώ ..

είμαι έρμαιο του μέλλοντος..αλλά εγώ ποθώ το τώρα..