Ακίνητη,ξαπλωμένη,να κοιτάω επίμονα τον άσπρο λεκέ στον τοίχο..

"Μα τι κάνω?Τι έκανα όλο αυτόν τον καιρό?"αναρωτιέμαι ξαφνικά.. Και με πιάνει μια αγωνία για όλα αυτά που δεν έζησα,για τις ευκαιρίες που δεν εκμεταλλεύτηκα,για τα λόγια που δεν είπα και τους.ανθρώπους που δεν δοκίμασα..

Έφυγαν όλα και βρέθηκα στις χωματερές μου να τρέφομαι από τα σκουπίδια των προηγούμενων ετών..

"Αυτό Είμαι θες να πεις?" κοιτάω τρομαγμένη τον καθρέφτη και τα δάκρυα τρέχουν σαν ρυάκια στις χαρακιες του γερασμενου μου προσώπου..

Αντιστάθηκα πολύ όλα αυτά τα χρόνια να μην ζήσω το παρόν..ανακυκλωνα το παρελθόν και εξυνα τις πληγές μου..Αυτό έκανα..

Κι όταν πήρα απόφαση ότι είναι καιρός να ζήσω, εσκεμμενα προβαλα δικαιολογίες ώστε να σταματήσω αμέσως την ανοδική πορεία..

Καημένο κοριτσάκι..

Μέχρι που θα φτάσεις? 

Όλα προχωράνε..

Εσύ?