Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

....

Και να 'μαι εδώ..να προσπαθώ να λύσω τα δεσμά της αθήνας..να προσπαθώ με ό,τι δύναμη μου έχει απομείνει να πολεμήσω για το ΌΝΕΙΡΟ..
έτσι μου λένε όλοι..
μα κάτι άλλο συμβαίνει μέσα μου..μέσα στο μυαλό, στο σώμα στην ψυχή μου..στην κάθε σκέψη μου..
νιώθω ότι όλα αυτά τα χρόνια έφτιαχνα ένα κουκούλι άσχημο να ζω και γυρνούσα γύρω από τον άξονα του αδραχτιού..στους φαύλους κύκλους μου καλά παγιδευμένη εκεί μέσα ζούσα..
μα τώρα..
έσπασε το κουκούλι..νιώθω τις ηλιαχτίδες να μπαίνουν μέσα από τις ραγισματιές του..

που θα με βρει άραγε ο χειμώνας;
εδώ ή εκεί;

3 σχόλια:

somebody... είπε...

και συ και γω,στασιμοι,χρονια τωρα.στο τελος μας καταπινει ολους η ληθη...

https://www.youtube.com/watch?v=6PxYo3QFpl0

manolia είπε...

η στασιμότητα πονάει, η απραγία πονάει, η άρνηση για την ίδια την ζωή πονά..
δεν κουράστηκες εσύ?εγώ πολύ...

somebody... είπε...

δυστηχως η στασιμοτητα και η απραγια,πολλες φορες,δεν ειναι απο επιλογη μας.αλλες φορες φταιει ο ιδιος μας ο χαρακτηρας,που ομως ειμαστε καταδικασμενοι να τον ανεχθουμε...