παράλογο..

κάτι από εδώ, κάτι από εκεί..κάτι από αυτό , κάτι από εκείνο..υπάρχει το άλλο και το αν..θέλω το ίσως και το μάλλον..θα έρθει το μετά , θα γίνει πριν..κάπου μαζί κάπου μόνη..

αυτή είναι η ζωή της κυρίας..

μιας κυρίας που δεν ξέρει τι θέλει να πει στις  τρεις τα ξημερώματα..

"ήρθε πάλι εκείνο το παλιό μοιρολόι" φωνάζει στο μπαλκόνι της..κάπου ηχούν:  μια ξενέρωτη μουσική, φρεναρίσματα και το ανεμιστηράκι του υπολογιστή με το σπαστικό βουητό του..

η κυρία κάθεται αλλά δεν ξέρει τι θέλει να πει..

η κυρία κάθεται στον κόκκινο καναπέ που έχει λερωθεί από τις τροφές που παρανόμως έχουν φαγωθεί πάνω στο βελούδινο ύφασμά του..

η γαμημένη ζωή σκέφτεται όλη την ημέρα..μόνο αυτό μονολογεί..
την γουστάρω λέει.. είναι αληθινή γιατί με κάνει να πονώ..

battles

καμιά φορά αισθάνομαι σαν εκείνο το φτερό που είδα στην είσοδο της πολυκατοικίας μου..
θέλει να βρει ένα σπιτικό μα η ελευθερία είναι πιο γλυκιά από ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι.

δεν ξέρω πια να ζω μέσα από τις λέξεις..στέρεψε η ψυχή και γέμισε με το βρωμοτσιμέντο σας..δεν είμαι αυτή που όλοι εσείς βλέπετε..πόση δύναμη μπορούν να έχουν τα πόδια ; όλο μαζεύουν βάρη και ανούσιες βρωμοστιγμές..
έτσι δεν μας θέλετε; κακογρασαρισμένα ρομποτάκια που δεν ονειρεύονται πια..δεν αναπνέουν οξυγόνο..
πόσο μπορείς να διατηρηθείς ανέπαφος αν η κάθε μέρα σε αλλοιώνει;
σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι και τι θα ήθελες να ξαναγίνεις;

πολεμάω το χρόνο..αυτό κάνω..μα ποιος αφελής μπορεί να πιστέψει ότι μπορεί και να τον κερδίσω;

+ ένας...

φάνταζε μια συνηθισμένη μέρα, αλλά που να ήξερα ότι γυρνώντας σπίτι κακά μαντάτα με περίμεναν..

www.left.gr/article.php?id=23330

τον θυμάμαι όταν είχε πρωτοέρθει με την μαμά του στο Καστέλι..ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί για την κλειστή κοινωνία του Καστελίου ..παρόλα αυτά έγινε γρήγορα αγαπητός από τα παιδιά..αυτήν την εντύπωση τουλάχιστον έχω..είχε πάντα μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια του..έτσι τον θυμάμαι..πάνω στο ποδήλατο..ελάχιστες φορές είχαμε μιλήσει..είχε έρθει και σε έναν αγώνα μπάσκετ για το σχολικό πρωτάθλημα για να βγάλει φωτογραφίες...θολές οι υπόλοιπες αναμνήσεις..

έτσι με βρίσκει το βράδυ να αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να κρατάς τις ισορροπίες στο μυαλό σου..όλα κρέμονται σε μια λεπτή κλωστή όταν έχεις το μικρόβιο του επαναστάτη καλλιτέχνη..όταν αγωνίζεσαι για τους άλλους και δεν αγωνίζεσαι για τον ίδιο τον εαυτό σου..όταν θες να αλλάξεις τον κόσμο και η κωλοκοινωνία δεν σε αφήνει..όταν ονειρεύεσαι, όταν επιθυμείς,όταν προσπαθείς, όταν αγωνίζεσαι..και κυριαρχεί μια αβεβαιότητα..

σε αυτήν την σκατοελλάδα ζούμε λοιπόν..που τρώει τα παιδιά της..που σε κάνει να νιώθεις μικρός και ενισχύει το απομονωμένο κλουβί σου..που πήγαν όλοι αναρωτιέμαι; ποιος φόβος μας έχει 
νικήσει και έχουμε γίνει τόσο μοναχικοί; φορέσαμε παρωπίδες και κλειστήκαμε πιο βαθιά στο εγώ μας για να το προστατέψουμε...
στην ουσία όμως εκτιθόμαστε σε πιο επικίνδυνα μονοπάτια..

με αφορμή αυτό και χιλιάδες παρόμοιες καταστάσεις, με αφορμή τους ξυλοδαρμούς, με αφορμή την κρίση, τους πολιτικούς και ένα σωρό άλλες σαπισμένες πραγματικότητες του ελληνικού συστήματος..πως μπορούμε να κοιτάμε τον ήλιο κάθε πρωί; πως μπορούμε να μένουμε άπραγοι;

έχουμε πόλεμο..μα δυστυχώς δεν πολεμάμε..

www.youtube.com/watch?v=pD7pkcC4MRg

καλό ταξίδι βρε Κίμωνα..

κάτι λείπει...

www.youtube.com/watch?v=PN9n1bAahg4

Κάπως έτσι με βρίσκει το βράδυ να αναπολώ μια στιγμή του μεσημεριού..

περπατούσα στο δρόμο και πέρασα από μια μονοκατοικία που είχε ωραία μυρωδάτα γιασεμί..δεν έκοψα ούτε στάθηκα να τα μυρίσω..

και τότε το  ένιωσα..

εκείνο το τσίμπημα ,βαθιά μέσα, που δηλώνει την παρουσία του παρελθόντος..

έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να θυμηθώ πως ήμουν, πως αισθανόμουν και πως βίωνα την καθημερινότητά μου, αρχικά σαν παιδί, αργότερα σαν έφηβη και έπειτα σαν φοιτήτρια..και έφτασε το εδώ σαν εργαζόμενη..

δεν κέρδισα πράγματα για μένα στο τελευταίο ταξίδι..όλο μπερδεμένα μηνύματα δέχομαι και τίποτα ξεκάθαρο που να μου παρέχει ασφάλεια..

αναρωτιέμαι: τι εννοώ ασφάλεια..

ασφάλεια για μένα σημαίνει και ρουτίνα (που την φοβάμαι)..οπότε γιατί παραπονιέμαι;

δεν άφηνα μια μέρα να φύγει χωρίς να την βιώσω..το έχω πει χίλιες φορές...

τώρα απλά περνάει και δεν με νοιάζει αν ο ήλιος πέφτει στα μάτια, αν ο αέρας χτυπάει το πρόσωπο, αν τα πουλιά με ξυπνούν, αν, αν ,αν αν....

τώρα το ξυπνητήρι αποφασίζει πότε ξεκινά η μέρα και η κούραση πότε τελειώνει..

κάτι λείπει για να ανεβαίνει ο παλμός..