ωριμότητα..την μισώ..

Κάπως έτσι δεν θες να είναι η ζωή σου..σε πλήκτρα μαύρα..να περνάνε από το δυαδικό σύστημα και να μετατρέπεσαι στην καλύτερη των περιπτώσεων σε ένα μηδενικό..τον άσσο των αφήνεις για τα χριστούγεννα..ξέρεις εσύ!για εκείνες τις δόλιες ευχές κάτω από το φωτεινό άστρο..Καμιά φορά πρέπει να αποφασίσεις τι δρόμο θα ακολουθήσεις..το όλα θα πάνε καλά και το όλα θα γίνουν όπως πρέπει δεν ισχύουν..πρέπει να ωριμάσεις επιτέλους!να πάρεις μια απόφαση και να μπορείς να υποστείς τις συνέπειές της..όποιες κι αν είναι αυτές..
το ξέρω γίνομαι κουραστική και αφόρητα πληκτική..
όμως...
η ευτυχία που όλοι περιμένουμε να 'ρθει έχει χάσει προπολού το τρένο..αλοίμονο σ' αυτόν που πιστεύει ότι την έχει βρει..
δεύτερο όμως..
όσο κακοί και εγωιστές μπορούμε να γίνουμε..πάντα δεν την αποζητάμε?δεν κάνουμε θυσίες γι' αυτήν?άρα είμαστε στις ράγες μιας αποπροσανατολισμένης διαδρομής..κι όμως προσπαθούμε..
συμπέρασμα..
κανένα..οι προκλήσεις υπάρχουν για να τις βιώνουμε..και οι στάμπες που μένουν στα ρούχα, στο δέρμα..τα αρώματα που μπερδέονται..όλες αυτές είναι οι δοκιμασίες που πρέπει να περάσεις?το θέμα είναι: γουστάρεις?

Σκυμμένο το σώμα να ακουμπά την γη για να θυμάται τις ρίζες του..ένα με το χώμα για να μην πονά..η υγρασία θα φύγει με τον καιρό και ο ήλιος θα το βοηθήσει να γίνει ξερό..άγονο..

τα γόνατά μου έχουν ματώσει..Σέρνομαι αιώνες τώρα για να βρω το κλειδί της πόρτας μου για να ξεχυθεί η ευτυχία..εγώ την είχα κλειδώσει εκεί..

τα μάτια δακρυσμένα από τις ιστορίες που φέρνει ο άνεμος στα αυτιά μου..Δεν είμαι ο Οδυσσέας..δεν θα βάλω κερί να τα βουλώσω..οι Σειρήνες του μυαλού με έκαναν δυνατό..και δεν είμαι δειλός να υποστώ τις συνέπειές τους..

κι αν πήρα την απόφαση να σηκωθώ είναι γιατί δεν ήθελα οι λάσπες της δικιάς σας βρωμιάς να λερώσουν το καθαρό τούτο κορμό..

ακόμα κι αν δεν πρόλαβα να σας ξεφύγω..ακόμα κι αν οι ρίζες μου συνδέονται με τον σκληρό τούτο κόσμο..τα φύλλα μου..οι καρποί μου στέκουν περήφανοι στον αέρα..

κι ακόμα περισσότερο στέκει το θράσος της γνώσης μου πως ναι..κοινοί θνητοί..τρέφεστε από τους καρπούς μου και η αλήθεια τους μπαίνει στα σωθικά σας και σας καίει..
και το ταξίδι τους μόλις άρχισε...

Thank you for picking us up!

Ξεγυμνωμένη μπροστά στην απόλυτη μοναξιά μου..Μια απέραντη σιωπή να κατακλύζει ανυπόφορα την υγρασία του δωματίου μου..Να παίζω τα γνωστά παιχνιδάκια μου..Κρυφτό από τις αναμνήσεις που πονάνε..Κυνηγητό με την τωρινή ζωή μου που τρέχει ντοπαρισμένη να προλάβει, ούτε αυτή ξέρει τι..
Με τα μάτια να κοιτάνε επίμονα το ταβάνι και το βλέμμα να βγαίνει έξω από το δωμάτιο..να τρέχει πάνω από το έδαφος,να περνά θάλασσες, ίσως και την στρατόσφαιρα..να φτάνει στο τέλος του κόσμου και να σταματά εκεί ακριβώς..να κοιτάζει το χάος..
Τι ειρωνία...το ταξίδι αυτό να οδηγεί πάλι στο δωματιάκι σου..ένα βήμα μπροστά και γίνεσαι θύτης της ίδιας σου της ζωής..ένα βήμα πίσω και γίνεσαι θύμα του εαυτού σου..Ένα ταξίδι γύρω από τον άξονά σου γιατί απλά όταν στηρίζεσαι σε άλλους το συμπέρασμα που βγάζεις πάντα είναι ότι είσαι τόσο μόνη..
Have fun dear..enjoy your flight..

xa...xa...

γελάω..γελάω με τα ρεζιλίκια μου..σαν κοριτσάκι που κοιτάει από το παράθυρο την βροχή..σαν κοριτσάκι που ακούει παραμύθια και περιμένει τον πρίγκιπά της..σαν κοριτσάκι που κλαίει αθόρυβα κάτω από τα σκεπάσματα..
ποιος φταίει τελικά?για να ρίξω και εγώ κάπου τις ευθύνες..οι άνθρωποι φταίνε?τα παραμύθια?τα ηλιοβασιλέματα και οι πανσέληνοι?οι ευχές στα αστέρια?
ποιος φταίει?
η ψυχή που αποζητά ρομαντισμό για να μην μείνει άψυχη? άχρωμη? μόνη?...
τόσες κουβέντες με το άλλον τον εαυτό σου..τον κρυφό..τον σκληρό και λογικό..αυτός φταίει μάλλον...
τα μάτια φταίνε..κοιτούν εκεί που δεν πρέπει..ψάχνουν για χαραμάδες..για δέσμες φωτός που δειλά μπαίνουν στο σκοτεινό δωμάτιο σου..για να σε ξεγελάσουν με λίγες ελπίδες..
τα βήματα φταίνε..όταν έπρεπε να αλλάξουν βηματισμό..να βιαστούν για να προλάβουν..να αργοπορήσουν για να γλιτώσουν..τα βήματα..κάπου τα έχασαν στον συχρονισμό με τον χρόνο..
το σώμα φταίει..δεν ήταν δυνατό για να κρατηθεί όρθιο..και έπεσε..
όμως..φταις και εσύ λίγο..δεν ήσουν δίπλα μου να με κρατήσεις..
γελάω...ναι..γελάω..κάθομαι στην γωνιά μου και κοιτώ τους αντικατροπτισμούς μου που σαν βελινεκή χορεύουν άβουλα στα ίχνη σας κύριοί μου..και κυρίες..
θα σηκωθώ όμως..έχω σταμπάρει την έξοδο κινδύνου μου..δεν φοβάμαι πια..απλά περιμένω το σινιάλο..και απλά θα αποχωρήσω..είναι κάτι που κάνω καλά..

Θάρρος ή αλήθεια?

Επιστροφή στην Πάτρα πάλι..και αναχώρηση για Κρήτη την Δευτέρα..είχα πολύ καιρό να το πω αλλά μου έλειψε το σπιτάκι μου..τα τόσο οικεία που κατά καιρούς απαρνιόμουν τα θέλω πίσω απεγνωσμένα..θέλω να γίνω πάλι παιδάκι κουρνιασμένο στο ασφαλές κρεβατάκι του και να μην σκέφτεται περίπλοκα πράγματα..να μην περιμένει τηλέφωνα και μηνύματα..έρωτες και σκαμπανεβάσματα..
Back to reality now!ένα άδειο δωμάτιο που μου θυμίζει συνεχώς την βαρετή ζωή μου..η τηλεόραση στο mute για να μην χαλάει η σιωπή του δωματίου και το Media player να παίζει για ακόμα μια φορά το wish you were here..
και ναι!το παραδέχομαι..παίζω θάρρος ή αλήθεια με τον εαυτό μου για να κάνω ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών..για να μπούμε σε ένα πρόγραμμα πάλι..αν και το σιχαίνομαι το πρόγραμμα..
λοιπόν..αλήθεια για όλα όσα με αφορούν..
θάρρος για να φύγω από όλα όσα με κρατούν εικονικά στην ζωή..
(σειρά σου τώρα..θάρρος ή αλήθεια?μόνο πες αλήθεια και άσε με μόνη..θα την αντέξω)