όχι πάλι.. :(

και ενώ διασχίζεις τον σκοτεινό δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι..σου έρχονται όλες οι εικόνες από την ημέρα..ή και από τις προηγούμενες..
μελαγχολικό το αποψινό βράδυ...σιχαίνομαι αυτήν την λέξη..δεν θέλω να σχηματίζεται πια στα χείλη μου..
παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου..και σκέφτομαι..άραγε είμαστε ότι φαινόμαστε?το προσωπείο που φοράμε για το καθημερινό φαίνεσθαι είναι και αυτό που μας αντιπροσωπεύει?να τρώμε μόνοι στην λέσχη..να περπατάμε με σκυφτό κεφάλι..να χαζογελάμε με τους συμμαθητές μας..να πίνουμε το ποτό μόνοι..να κοιτάμε τους άλλους καθώς περπατάνε..να κοιτάμε τον ουρανό το βράδυ..
κι αν τελικά είναι ένα προσωπείο.. τι γίνετε όταν κάποιος μας ξεσκεπάζει?μένουμε γυμνοί..και τρέχουμε πανικόβλητοι για να καλυφθούμε..
γυρίζουν όλα στο κεφάλι μου.. δεν ξέρω..αυτό το φαίνεσθαι μας αλλοιώνει σαν ανθρώπους..οι φιγούρες των ανθρώπων καλοσχηματισμένες από γυαλί..πραγματικά όμως..πόσο εύκολα σπάνε...και πόσο εύκολο είναι να δεις το μέσα τους..