το κρυφό χαμογελάκι χάθηκε...ίσως φταίει η μέρα..δεν είναι όλες οι μέρες το ίδιο άλλωστε...στον καθρέπτη η αντανάκλαση είναι μια άγνωστη φιγούρα που κοιτά με φόβο το είδωλό της..Τα φρύδια σουφρωμένα..τα χείλη σχηματισμένα κυρτά..είναι όπως βλέπεις καμιά φορά την σκηνή μιας ταινίας σε slow motion..κακώς γιατί αυτές οι σκηνές είναι και οι πιο τρομακτικές και θέλεις να τις δεις γρήγορα..για να τις ξεχάσεις μετά..
τέλος πάντων..
τι γίνεται όταν καμιά φορά η υπομονή μας εξαντλείται; όταν το ποτήρι μας είναι μισοάδειο; όταν δεν έχει νόημα ούτε το πιο μικρό σκαμπανέβασμα;..
περιμένουμε πάλι..ε?..
πλάκα πλάκα..όλο σχηματάκια μας περιτριγυρίζουν..η ζωή είναι κύκλος..οι άνθρωποι υποτείνουσες ορθογώνιων τριγώνων..ψάχνουν γωνίτσες να ενωθούν..αλλά επειδή είναι τόσο αχάριστα όντα τις θέλουν 90 μοίρες..και οι σχέσεις?τι σχήμα έχουν..μάλλον αμβλυγώνιο τρίγωνο..σχηματίζουν μία τόσο μεγάλη γωνία που αλλοιώνουν τις υπόλοιπες 2..
φτάνει για σήμερα υποθέτω..όλα καλά πάλι αύριο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου