όχι πάλι.. :(

και ενώ διασχίζεις τον σκοτεινό δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι..σου έρχονται όλες οι εικόνες από την ημέρα..ή και από τις προηγούμενες..
μελαγχολικό το αποψινό βράδυ...σιχαίνομαι αυτήν την λέξη..δεν θέλω να σχηματίζεται πια στα χείλη μου..
παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου..και σκέφτομαι..άραγε είμαστε ότι φαινόμαστε?το προσωπείο που φοράμε για το καθημερινό φαίνεσθαι είναι και αυτό που μας αντιπροσωπεύει?να τρώμε μόνοι στην λέσχη..να περπατάμε με σκυφτό κεφάλι..να χαζογελάμε με τους συμμαθητές μας..να πίνουμε το ποτό μόνοι..να κοιτάμε τους άλλους καθώς περπατάνε..να κοιτάμε τον ουρανό το βράδυ..
κι αν τελικά είναι ένα προσωπείο.. τι γίνετε όταν κάποιος μας ξεσκεπάζει?μένουμε γυμνοί..και τρέχουμε πανικόβλητοι για να καλυφθούμε..
γυρίζουν όλα στο κεφάλι μου.. δεν ξέρω..αυτό το φαίνεσθαι μας αλλοιώνει σαν ανθρώπους..οι φιγούρες των ανθρώπων καλοσχηματισμένες από γυαλί..πραγματικά όμως..πόσο εύκολα σπάνε...και πόσο εύκολο είναι να δεις το μέσα τους..

γεωμετρικά σχήματα..

το κρυφό χαμογελάκι χάθηκε...ίσως φταίει η μέρα..δεν είναι όλες οι μέρες το ίδιο άλλωστε...στον καθρέπτη η αντανάκλαση είναι μια άγνωστη φιγούρα που κοιτά με φόβο το είδωλό της..Τα φρύδια σουφρωμένα..τα χείλη σχηματισμένα κυρτά..είναι όπως βλέπεις καμιά φορά την σκηνή μιας ταινίας σε slow motion..κακώς γιατί αυτές οι σκηνές είναι και οι πιο τρομακτικές και θέλεις να τις δεις γρήγορα..για να τις ξεχάσεις μετά..
τέλος πάντων..
τι γίνεται όταν καμιά φορά η υπομονή μας εξαντλείται; όταν το ποτήρι μας είναι μισοάδειο; όταν δεν έχει νόημα ούτε το πιο μικρό σκαμπανέβασμα;..
περιμένουμε πάλι..ε?..
πλάκα πλάκα..όλο σχηματάκια μας περιτριγυρίζουν..η ζωή είναι κύκλος..οι άνθρωποι υποτείνουσες ορθογώνιων τριγώνων..ψάχνουν γωνίτσες να ενωθούν..αλλά επειδή είναι τόσο αχάριστα όντα τις θέλουν 90 μοίρες..και οι σχέσεις?τι σχήμα έχουν..μάλλον αμβλυγώνιο τρίγωνο..σχηματίζουν μία τόσο μεγάλη γωνία που αλλοιώνουν τις υπόλοιπες 2..

φτάνει για σήμερα υποθέτω..όλα καλά πάλι αύριο..

sometimes...

μερικές φορές είναι τόσα τα συναισθήματα..μπερδεμένα σε περιστοιχίζουν..σε στοιχειώνουν βασικά..
ανάμεσά τους και μερικά που σε κάνουν να νιώθεις άτρωτος..αθάνατος..ίσως να μην έχει και τόση σημασία αν περπατάς μόνος ή με κάποιον δεξιά σου..
ο ήλιος στην πραγματική ζωή πάντα θα δύσει και πάντα θα ανατείλει..δεν μένουμε απλοί παρατηρητές στην ίδια γωνία..
είναι από τις μέρες που θες να βγεις να φωνάξεις..
κοιτάω έξω και απορώ..είναι δύναμη αυτό που νιώθω τώρα? ή ένας καλά κρυμμένος φόβος πίσω από τις επιθυμίες μου..
δεν συνεχίζω άλλο..πάμε για το επόμενο βήμα...

weather.....

λατρεύω αυτόν τον καιρό..σε κλείνει μέσα στο σπίτι..σε κάνει να θες να κουλουριάζεσαι με το ζεστό κουβερτάκι σου..και να σκέφτεσαι....
βέβαια οι σκέψεις είναι για τους δυνατούς..και ίσως και για τους τολμηρούς..αν κάτι έχω μάθει τον τελευταίο καιρό είναι να μην φοβάμαι να λέω ότι αισθάνομαι..να μην φοβάμαι να πέσω..να μην φοβάμαι να μένω μόνη..ή να πληγώνομαι..μέσα στο παιχνίδι είναι όλα αυτά και εμείς καλώς ή κακώς είμαστε μέρος του..και πρέπει να παίξουμε..
πρέπει να διακυνδυνεύουμε γιατί αν και είναι πολύ κοινό αυτό που θα πω..η ζωή είναι μικρή..και δεν πρέπει να αναλωνόμαστε σε μικροφοβίες..
δεν ξέρω τι με έχει πιάσει τις τελευταίες μέρες..από κάπου ξαφνικά άντλησα δύναμη και την έχω φυλάξει τόσο προσεχτικά..δεν έχει νόημα ούτε να στεναχωριόμαστε ούτε να σκεφτόμαστε ανούσια και ατέλειωτα όταν αντίθετα, μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε για να ζούμε..
ας βγούμε έξω στην βροχή χωρίς ομπρέλα..δεν είμαστε από ζάχαρη..

αφιερωμένο στην παρεούλα μου..στην πάτρα..
αυτό το καλοκαίρι ελπίζω να είναι από τα καλύτερα που θα ζήσουμε παρεούλα..δεν ξέρω για σας..αλλά (πρώτα ο Θεός), έχω σκοπό να κάνω πολλά ταξίδια ακόμα μαζί σας!σας φιλώ και σε όσους φεύγουν εύχομαι ό,τι καλύτερο..

εφήμερα...

όλα στη ζωή είναι εφήμερα..έτσι δεν είναι? και εμείς σαν απλά όντα, προσπαθούμε να τα ζήσουμε στο έπακρόν τους για να νιώσουμε ευτυχισμένοι..τι κι αν βγαίνουμε από κάποιες καταστάσεις με σπασμένα φτερά? αν το καλοσκεφτούμε έχουμε μάθει κάτι από αυτές που μας έχει κάνει πιο δυνατούς και σίγουρα για κάποια χρονική στιγμή και ευτυχισμένους..
ακόμα κι αν διασχίζουμε το δρόμο μόνη μας με το κεφάλι κατεβασμένο και το χέρι να ακουμπάει στον αυχένα η σκέψη πρέπει να είναι ευχάριστη..
ένα βήμα κάθε φορά..και το καταφέραμε νομίζω..
καλή συνέχεια λοιπόν στο ταξίδι..

επ..

άνοιξε το παραθυράκι μας επιτέλους...τα καθιερωμένα δεν μας επαρκούν πια..ψάχνουμε κάτι καινούριο γιατί νομίζω ότι μας αξίζει..
και όλα τα κλάματα και οι λύπες..καλό μας έκαναν..
δεν βρήκαμε τον δρόμο μας..Προς Θεού!απλά είδαμε μέχρι την επόμενη στροφή και αυτό μας έκανε να θέλουμε να συνεχίσουμε...
καλό ταξίδι λοιπόν..

So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
And did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here.

just one little spot..

πέρασε μια εβδομάδα και ενώ ουσιαστικά έχουν αλλάξει τόσα πολλά νιώθω ότι βρίσκομαι στο ίδιο σημείο..εκεί που σταμάτησα την προηγούμενη δευτέρα..
έχω κάνει ένα σημαδάκι στον χρόνο και έχω επικεντρωθεί σε αυτό..δεν φεύγει στιγμή από τα μάτια μου λες και αν κοιτάξω αλλού θα χάσω πράγματα από την ζωή μου..
ίσως..ίσως λέω..με ικανοποιεί που ενώ όλα γυρίζουν και προχωρούν..ενώ όλοι τρέχουν πανικόβλητοι να προλάβουν τις ζωές τους..ενώ γίνομαι σκατά τις περισσότερες μέρες του χρόνου...
υπάρχει ένα κομμάτι που δεν αλλάζει..και είναι αυτό που με χαρακτηρίζει απόλυτα..και είναι αυτό που με κάνει να χαμογελάω κρυφά..και μου λέει: the show must go on..