thoughts...

κλείνουν τα μάτια και αποζητούν ένα γνώριμο άγγιγμα..η μυρωδιά εξασθενεί με τον αέρα..η μνήμη χάνεται με τον χρόνο..και εσύ...
στέκεις δειλά δειλά στην άκρη του γκρεμού σου και προσπαθείς να γλιτώσεις από το στραβοπάτημα που ίσως σου χαρίσει την λύτρωση...
τα όνειρα είναι για τους δειλούς σου είχα ψιθυρίσει..και η πραγματικότητα?
θυμήσου σαν παιδιά που καθόμασταν στο πιο ψηλό βράχο..εκεί ανύποπτοι για την συνέχεια της ζωής θαυμάζαμε την ομορφιά του λιμανιού μας..
πέρασαν τα χρόνια και εμείς αράξαμε..σε ξένους σταθμούς όμως..το οικείο γίνεται ξένο και το αδιάφορο φυτρώνει στην άκρη της πόρτας μας..
ανοίγουν τα μάτια..και ο εφιάλτης πέρασε..