Και τώρα?

και περνάνε οι μέρες έχοντας στο μυαλό τόσα ερωτηματικά..φεύγουν οι μέρες προσπαθώντας να τα λύσουμε..φεύγουν οι μέρες προσπαθώντας να αγαπήσουμε το είναι μας..φεύγουν οι μέρες προσπαθώντας να βρούμε νόημα στην ζωή μας για να πούμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι..
προσπαθούμε μια ζωή να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωή μας..
ενώ θέλουμε να κάνουμε άλλα..οι υποχρεώσεις μας αναγκάζουν να κάνουμε άλλα..και έτσι καταλήγουμε στεγνοί από ενέργεια να ξυπνάμε κάθε πρωί με απέχθεια..πόσες φορές έχουμε πει να ζούμε την κάθε μέρα ξεχωριστά και να χαμογελάμε...δεν ισχύει κάτι τέτοιο..κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ότι όλα θα πάνε καλά κάποτε και ότι θα αποκτήσουμε την ζωή που πάντα ονειρευόμασταν..και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι είμαστε 80 χρονών και το μόνο που έχουμε στο χέρι είναι ένα μπαστούνι που κρατά την συσσωρευμένη κούραση όλων αυτών των χρόνων..
ξοδεύουμε πολλές ώρες σκεφτόμενοι για θεωρίες..υποθέσεις και φιλοσοφίες για τον κόσμο μας..
όμως..κάπου δεν χάνεται η ουσία?
αν είναι να πεις κάτι πες το δυνατά..κάποιος θα σε ακούσει..το θέμα ίσως δεν είναι ότι πρέπει και απαραίτητα να σε καταλάβει..ίσως είναι η ανάγκη για συντροφικότητα και συναναστροφή με ζωντανά όντα που πρέπει να ικανοποιήσουμε..
αν κοιτάμε έξω από τους τέσσερις τοίχους μας συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο πιστεύουμε..
τα βασικά στοιχεία για επιβίωση είναι οξυγόνο και νερό..τι τα θέλουμε τα υπόλοιπα;για διακόσμηση?...

(πραγματικά δεν ξέρω γιατί έγραψα σήμερα...)