good morning VIETNAM!

τελευταία μέρα του μαίου...τι όμορφα...τελειώσαν κάτι θεματάκια στην ζωή μου, και από αύριο υποτίθεται ότι μπαίνω σε νέα τροχιά..
έτσι..για να αρχίσουμε να βάζουμε νέα κεφαλάια στη ζωή μας..το απλά συμβατικό δεν μας ταιριάζει..και τα παράπονα που έχουν γίνει ψωμοτύρι θα μπουν σε δίαιτα..
οπότε.....
Καλό μήνα να έχουμε..

....

τελειώνει κι ο Μάιος και σκεφτόμαστε το ίδιο πάλι..σε παίρνω τηλέφωνο και η ίδια φράση κάθε φορά..γιατί σε μένα?
το μόνο που μπορώ να πω..είναι: σκεφτόμαστε πολύ και χάνουμε την ουσία.. κάπου στο βάθος υπάρχει το φως που αναζητούμε..από κάθε δυσκολία βγαίνουμε δυνατοί.έτσι δεν είναι? κι αν όλα πάνε στραβά, θα υπάρξει μια στιγμή που θα πάει καλά..κι ίσως θα είναι αυτή που θα μετρήσει περισσότερο..
έτσι ελενίτσα σε καληνυχτώ απόψε λέγοντας ότι τίποτα δεν είναι τα πάντα.. το μέχρι τώρα να σκέφτεσαι..και το από δω και πέρα είναι μακρινό..
καλή αντάμωση..

thoughts...

κλείνουν τα μάτια και αποζητούν ένα γνώριμο άγγιγμα..η μυρωδιά εξασθενεί με τον αέρα..η μνήμη χάνεται με τον χρόνο..και εσύ...
στέκεις δειλά δειλά στην άκρη του γκρεμού σου και προσπαθείς να γλιτώσεις από το στραβοπάτημα που ίσως σου χαρίσει την λύτρωση...
τα όνειρα είναι για τους δειλούς σου είχα ψιθυρίσει..και η πραγματικότητα?
θυμήσου σαν παιδιά που καθόμασταν στο πιο ψηλό βράχο..εκεί ανύποπτοι για την συνέχεια της ζωής θαυμάζαμε την ομορφιά του λιμανιού μας..
πέρασαν τα χρόνια και εμείς αράξαμε..σε ξένους σταθμούς όμως..το οικείο γίνεται ξένο και το αδιάφορο φυτρώνει στην άκρη της πόρτας μας..
ανοίγουν τα μάτια..και ο εφιάλτης πέρασε..

Και τώρα?

και περνάνε οι μέρες έχοντας στο μυαλό τόσα ερωτηματικά..φεύγουν οι μέρες προσπαθώντας να τα λύσουμε..φεύγουν οι μέρες προσπαθώντας να αγαπήσουμε το είναι μας..φεύγουν οι μέρες προσπαθώντας να βρούμε νόημα στην ζωή μας για να πούμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι..
προσπαθούμε μια ζωή να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωή μας..
ενώ θέλουμε να κάνουμε άλλα..οι υποχρεώσεις μας αναγκάζουν να κάνουμε άλλα..και έτσι καταλήγουμε στεγνοί από ενέργεια να ξυπνάμε κάθε πρωί με απέχθεια..πόσες φορές έχουμε πει να ζούμε την κάθε μέρα ξεχωριστά και να χαμογελάμε...δεν ισχύει κάτι τέτοιο..κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ότι όλα θα πάνε καλά κάποτε και ότι θα αποκτήσουμε την ζωή που πάντα ονειρευόμασταν..και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι είμαστε 80 χρονών και το μόνο που έχουμε στο χέρι είναι ένα μπαστούνι που κρατά την συσσωρευμένη κούραση όλων αυτών των χρόνων..
ξοδεύουμε πολλές ώρες σκεφτόμενοι για θεωρίες..υποθέσεις και φιλοσοφίες για τον κόσμο μας..
όμως..κάπου δεν χάνεται η ουσία?
αν είναι να πεις κάτι πες το δυνατά..κάποιος θα σε ακούσει..το θέμα ίσως δεν είναι ότι πρέπει και απαραίτητα να σε καταλάβει..ίσως είναι η ανάγκη για συντροφικότητα και συναναστροφή με ζωντανά όντα που πρέπει να ικανοποιήσουμε..
αν κοιτάμε έξω από τους τέσσερις τοίχους μας συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο πιστεύουμε..
τα βασικά στοιχεία για επιβίωση είναι οξυγόνο και νερό..τι τα θέλουμε τα υπόλοιπα;για διακόσμηση?...

(πραγματικά δεν ξέρω γιατί έγραψα σήμερα...)

Απόψε....

δεν είναι κάτι βράδια που περνάνε και θες να πεις τόσα πολλά;..αλλά βρίσκεσαι κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους που αντανακλούν την σιωπή σου..και οι λέξεις μπερδεύονται με δάκρυα..η πίκρα με αναφιλητά..να πνίγεσαι γιατί οι λέξεις δεν έχουν νόημα αν δεν υπάρχει κάποιος απέναντί σου να σε ακούσει...αφιερωμένο λοιπόν σε αυτά τα βράδια..

Χρόνια πολλά
γιορτές και χαρές περιμένουν
ψηλά στα γενέθλια
σύννεφα βγαίνουν
βροχές και θα πέσουν
φωτιά και θα στάξει το φως

Να φέξει ο καιρός
κεράκια χιλιάδες να ανάψουν
φυσώ και τα σβήνω
τα χρόνια περνούν ευτυχώς

Ο χρόνος τρελός
και ο τόπος γλιστράει
από τα πόδια
γυμνός απομένεις
χαζός να κοιτάς να σωπαίνεις

Κι αν σίγουρος ήμουν
πως θα βρω το δρόμο
στο χάρτη του κόσμου
σημείωσα μόνο
πως χάθηκα

Χαμένος καιρός
τα χρόνια που λείπεις
τραγούδια της λύπης
σαχλά μουρμουρίζουν τριγύρω
στα ραδιόφωνα κλαίνε
και λέξη δεν λένε
να μοιάζει για λίγο αλήθεια

Πατώ το κουμπί
γιορτή στην τηλεόραση πάλι
σικέ εκπομπή να μας φτιάξει κεφάλι
χορεύουν γελούν και μισιούνται
στον τρύπιο φακό
το κακό ταξιδεύει ως εδώ

Σε θέλω πολύ
απόψε που όλα μικραίνουν
και οι ώρες πεθαίνουν
κοιτάζω το χρόνο να λιώνει

Να ρθεις να με βρεις
γιατί όλα σε θέλουν
σε θέλει και η νύχτα
σαν μέρα που λάμπει
και σπέρνει τον κόσμο ξανά

Να ρθείς να με βρεις
γιατί δεν αντέχω ακόμα μιαν ώρα
χαρά δεν ζητώ και ούτε λύπη αντέχω
εσένα αν δεν έχω εδώ

Το εδώ πουθενά
το τώρα ποτέ
αν δεν έρθεις η θάλασσα πλάνη
τα γέλια μας λάθος
κι οι φίλοι δεν είδαν
και οι δρόμοι ένα τίποτα
απόψε εάν δεν έρθεις εδώ

Να ρθεις...

Στίχοι, μουσική, πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

The end???

να 'μαστε πάλι εδώ....το παραθυράκι μας ανοιχτό διάπλατα!τα δεντράκια μας για θέα..ζέστη πολύ..και μια υπέροχη αίσθηση ότι επιτέλους κάτι άλλαξε στην ζωή μας!
γλυκιά γεύση που δεν μας αναλώνεται πια..όχι γιατί έγινε κάτι το συνταρακτικό..απλά είναι ωραία να είσαι ο εαυτός σου...
πέρα απο τις αναλύσεις..από τα κόμπλεξ και τις προκαταλήψεις...
at the end maybe it would not be only the strongest who could win...[ i guess so!]

Τύχη...

καμιά φορά γελάμε κάνοντας όνειρα..αλλά αντίθετα, μάλλον κάποιος άλλος γελά κοιτώντας μας..παιχνίδια της τύχης λοιπόν..
διαλέγεις ένα αριθμό και ο τροχός γυρνά..και γυρνά....
και εσύ απλά τον παρατηρείς και περιμένεις με αγωνία να σταματήσει στον αριθμό που έχεις επιλέξει..
αν βγεις χαμένος παρατηρείς χαζεμένος τον άλλο που χαίρεται..αν κερδίσεις (που γίνεται σπάνια εώς καθόλου) κοιτάς τα χέρια σου σαστισμένος και αδυνατείς να χαρείς την νίκη σου..
αλλά πράγματι έτσι είναι?έχουμε μια ρουλέτα πάντα στην τσάντα,με κόκκινο και μαύρο και πετάμε την μπίλια εύχοντας να κερδίσουμε?
δεν ξέρω..μάλλον έτσι πρέπει να είναι..

παράθυρο..?

είναι απο εκείνες τις μέρες που ψάχνεις ένα παραθυράκι για να μπει λίγο φως..το σκοτάδι δεν το αντέχεις..και η ησυχία του δωματίου έχει γίνει βουή που σιγά σιγά τρυπάει τα αυτιά σου..
...
ίσως έχεις βαρεθεί..ίσως δεν ψάχνεις για παράθυρο..
μήπως να ανοίξεις την πόρτα και απλά να βγεις έξω;..(και αυτό που μένει πίσω; δεν θα έχει ολοκληρωθεί..πως να το αφήσεις λοιπόν;..)
οπότε τι?...
καταδικασμένος(?) να κάθεσαι στο κρεββατάκι σου..και να κοιτάς μία την πόρτα και μία το παράθυρο..

freedom...

while i'm standing far away from reality..could i have just one hug?
nothing compares to a kiss on the lips and a touch to your hand..
it's a breathtaking feeling..it's the only way to freedom..

Κολλημένοι στο παρελθόν..που δεν μας αφήνει να γευτούμε το μέλλον..ενώ όλα γύρω μας προχωράνε..οι άνθρωποι..ο χρόνος..
γυρνάμε πάλι στα ίδια και τα ίδια..και ψάχνουμε για κάποιο νόημα που ίσως δώσει χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μας..και για ακόμα μία φορά τα ίδια ερωτήματα γεννιούνται..εμείς πότε θα ξαποστάσουμε?..πότε θα σταματήσουμε να γράφουμε για τα χαμένα χρόνια..πότε θα βρούμε την έξοδο κινδύνου...
θα περάσει ένα βράδυ που δεν θα είναι βρεγμένα τα μάτια;....
κ το ταξίδι..ακόμα μακρύ...