Απόψε..

Καθισμένη στο κρεββάτι..Μέσα σε ένα δωμάτιο με 4 τοίχους που αρχίζουν σιγά σιγά να στενεύουν..Με απαλή μουσική που τρυπά την ψυχή και ένα- δύο κεράκια να διαγράφουν διακριτικά την ζωή σου..

Μόνη όπως κάθε βράδυ..Αλήθεια πόσο καιρός πάει από τότε που είχες μια συντροφιά και αλλάξετε μια κουβέντα..Μια αγκαλιά..Ένα φιλί..Ένα βλέμμα..

Κι αυτή η σιωπή..Μια σιωπή πέρα από τις νότες..Από τους ήχους των διπλανών δωματίων..Από τους δείκτες του ρολογιού..

Κι αυτός ο πόνος..Πάντα εκεί..Στο ίδιο σημείο..Δεν σε εγκαταλείπει ποτέ..

Οι αναμνήσεις..Τα όνειρα..Οι σκέψεις..Όλα να φαίνονται τόσο μεγάλα και εσύ μια σταλιά..Να πρέπει να τα αντιμετωπίσεις..Πάντα μόνη..μόνη..

Κι όμως να προχωρά η ζωή σου..Χωρίς βέβαια να συμμετέχεις..Και να περιμένεις την αλλιώτικη μέρα που ξέρεις ότι μάλλον ποτέ δεν θα την ζήσεις..

Και να πέφτουν δάκρυα από τα μάτια σου και να λες..Θα είναι τα τελευταία..Αλλά ποτέ να μην είναι..