...

με την άκρη των ματιών μου κοιτάω τον δευτεροδείκτη..γυρίζει συνεχώς αλλά εγώ στάσιμη βρίσκομαι..

που πήγαν όλα αναρωτιέμαι?

κάποτε κάποτε κάποτε..

θα θα θα..

και εσύ..κι εγώ..και οι δυο...

γελάω τώρα..τότε όχι..

και γυρίζει γυρίζει..

με μένα απούσα, με μένα παρούσα..

www.youtube.com/watch?v=AWg1MkRXBa4

άλλες σκέψεις...

οι πιο περίεργες σκέψεις μπορεί κ να έρθουν μετά από ποτό..σωστά?

ευτυχία..
αυτή η σκέψη μου ήρθε σήμερα..λες και παίζω σταυρόλεξο νιώθω..

την μετέτρεψα σε εικόνα και ένιωσα ότι μπορεί κ να ακούμπησα λιγάκι την ιδέα της..

με φαντάστηκα μπροστά από ένα μεγάλο παράθυρο με ένα κλειδί στα χέρια..από εκείνα τα παλιά που βλέπουμε να ανοίγουν οι γιαγιάδες τα σεντούκια με τους θησαυρούς..το πήρα στα χέρια μου..δεν θυμάμαι πως έφτασε σε μένα..ίσως όπως φτάνει το νερό, το φαγητό..σαν επιτακτική ανάγκη επιβίωσης..

το πήρα και σχεδόν με σιγουριά το έβαλα στην κλειδαριά..και αμέσως μπήκαν μέσα μου όλα όσα έδιωχνα από καιρό..αρώματα και μυρωδιές σαν ξεχωριστές υπάρξεις μπλέκονταν με τα μαλλιά μου..πράγματα απτά, υλικά που είχα δει κ είχα πιάσει κάποτε..μπήκαν ξαφνικά στη θέση τους..είχα μετατραπεί σε ραφάκι που όλα αυτά τα αντικείμενα κούμπωναν στο σώμα μου σαν ενσφηνώματα..
και αυτές οι μυρωδιές..ωω θεέ μου..κάτι ξεχασμένα απομεινάρια των παιδικών μου χρόνων έντυσαν με αγάπη την παγωμένη μου καρδιά..κ αυτή η καημενούλα ζεστάθηκε..

δεν θα μιλήσω απόψε για τα χρώματα που τα μάτια είδαν..κάτι χρώματα που τα βλέπεις μόνο στα ηλιοβασιλέματα, σε απρόσμενες αυγές στα ταξίδια γυρισμού..σε κάτι τρύπες που ο άνθρωπος έχει θάψει το είναι του..και τα ξεθάβει κ τα πασαλείφει στην ανούσια καθημερινότητά του..
  και προς το τέλος αυτού του παραλογισμού..ένιωσα στο χέρι μου να κουρνιάζει το χέρι ενός μικρού παιδιού..απαλό σαν τα πέταλα της τριανταφυλλιάς που έκλεβες κρυφά από τον κήπο της μάνας σου..

έλα πάμε..μου είπε..
μόνο μπροστά τώρα πια, έτσι;
γιατί η ευτυχία μόνο μπροστά σε πάει..

άλλες σκέψεις..

ισορροπία..

αυτή η λέξη τριγυρνά στο μυαλό μου..

ισορροπία..

όταν βρίσκεις τις ισορροπίες σου, είμαι σίγουρη ότι γίνεσαι και ευτυχισμένος άνθρωπος..

γιατί τελικά τι είναι ευτυχία? δεν είναι η απόκτηση ενός πράγματος μόνο..σωστά?

είναι όταν τα αγαθά που αναζητάς και θες (και δεν εννοώ τα υλικά αγαθά) έρχονται στις κατάλληλες ποσότητες εκείνη την στιγμή..γιατί μία άλλη στιγμή μπορεί να μην χρειάζεσαι τα ίδια πράγματα..οι άνθρωποι μεταβάλλονται όπως κ οι ανάγκες τους σωστά?

με φαντάζομαι βαρκούλα στον ωκεανό να προσπαθώ να σταθώ αντάξια στην απεραντοσύνη του..

ισορροπία στη σκέψη, στη δουλειά, στα χόμπυ, στον καταναλωτισμό, στη γυμναστική, στη διατροφή, στην παρέα, στο ποτό, στον έρωτα..

ισορροπία δεν είναι να γίνεσαι καταναγκαστικός για να φτάσεις στην τελειότητα..

να αφήνεις το σύμπαν να νοιάζεται για σένα και εσύ να νοιάζεσαι γι' αυτό..να ανταποδίδεις αυτά που σου προσφέρει απλόχερα, να αγαπάς, να προσφέρεις, να έχεις ανοιχτές τις αισθήσεις, να έχεις αντίληψη, ευθύνη για τις πράξεις σου..

αν βρούμε τις ισορροπίες μας ίσως μπορέσουμε τελικά να συμβιώσουμε αρμονικά σε αυτόν τον πλανήτη..

...

σιωπή..

αυτή η σιωπή που σκεπάζει κάθε τετραγωνικό του σπιτιού, του κορμιού, της πόλης..
η σιωπή που τρυπά τις σκέψεις..

η σιωπή πέρα για πέρα αληθινή..
αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου..
γεμίζει κάθε γωνιά αυτού του άγονου τόπου..

μία σιωπή που μετρά αντίστροφα ο χρόνος
ωσότου ένα γέλιο ακουστεί..
ένας ψίθυρος..ερωτικός..
ένα χάδι γύρω από γυμνό στήθος..

αυτή η σιωπή η αιχμηρή..

έχει τσαμπάρει την έξοδο κινδύνου μου και με έχει εγκλωβίσει στη βουή της πραγματικότητας..

www.youtube.com/watch?v=8rluU6BGpKw

....

ένιωσα λες και τράβηξαν απότομα μία γραμμή ανάμεσα στο χθες και στο τώρα..

κόπηκε το σκοινί της μαριονέτας και εκείνη έπεσε στο πάτωμα..την είδα με τα ίδια μου τα μάτια..πρώτα τα πόδια, τα γόνατα, οι μηροί..το ένα χέρι, το κεφάλι και έπειτα το άλλο χέρι..κι όλα τα μέρη τραμπαλίστηκαν για λίγη ώρα ακόμα μαζί με τα ρούχα ώσπου αποφασίστηκε να σιωπάσουν μία για πάντα...

τα γιατί της μέρας μας δεν θα απαντηθούν ποτέ..αυτό σκέφτομαι..

και έτσι όπως χαμένοι ψάχνουμε τις απαντήσεις οι μέρες περνάνε αναζητώντας το χάπι που θα μας κάνει χαρούμενους..

κοιτώ τους γύρω μου..άραγε έχουν βρει την ευτυχία τους? γελάνε, μιλάνε, τρώνε, αγαπάνε..

κ αυτή? η γλυκιά μαριονέτα που εγκαταλείφθηκε? 

όλα από την αρχή λοιπόν για εκείνη...όλα από την αρχή..

www.youtube.com/watch?v=H8rumyup0Os

Isolation...

λίγο πριν τελειώσει ο φεβρουάριος...

απομόνωση..
είναι η λέξη που τριγυρνά στο μυαλό μου μέρες τώρα..

κρυβόμαστε πίσω από τα άγχη της καθημερινότητας και τα απλά τα κάνουμε περίπλοκα..τα δύσκολα ακόμα πιο δύσκολα..μιλάς αλλά δεν περιμένεις απάντηση..κοιτάς αλλά δεν βλέπεις..δεν επεξεργάζεσαι, δεν παραμυθιάζεσαι πια..η μαγεία έχει χαθεί και τα φώτα κλείνουν στις 12:00..καμία νεράιδα, κανένας ήρωας να σε σώσει..

απομόνωση..

και ζούμε σαν θύματα..και οι θύτες είμαστε εμείς..

ζω με αντίστροφο ρολόι φέτος..μετρώ τον χρόνο ανάποδα να τελειώσει και να αρχίσει κάτι άλλο..

με αβεβαιότητα αφού το τέλος δεν παίρνει μορφή και το ένα εμπόδιο ακολουθείται από το επόμενο..

αλλά σιωπηλά περιμένω το φως..

είναι η έμφυτη ανάγκη μου να βλέπω το φως έστω κ μέσα από τις χαραμάδες..

Πράξη 1: άραγε..μέσα στις στάχτες βρίσκεις τον εαυτό σου?στα αποκαΐδια αναζητάς την θολή σκιά του τότε εαυτού σου; με φαντάζομαι γονατιστή με σκονισμένα χέρια να ψάχνω αυτό που ήμουν..χωρίς να ξέρω βέβαια τι ήμουν..γελώ ειρωνικά..αναλωνόμαστε σε αναμνήσεις που μας αφήνουν στην ψευδαίσθηση ότι το παρελθόν ήταν πολύ καλύτερο από το παρόν..και μας κάνει να πιστεύουμε ότι το μέλλον δεν αξίζει να γραφτεί..

www.youtube.com/watch?v=EACKPhPXPpg

....

www.youtube.com/watch?v=yluv3Gxw3Hk

I can see the sky....