Isolation...

λίγο πριν τελειώσει ο φεβρουάριος...

απομόνωση..
είναι η λέξη που τριγυρνά στο μυαλό μου μέρες τώρα..

κρυβόμαστε πίσω από τα άγχη της καθημερινότητας και τα απλά τα κάνουμε περίπλοκα..τα δύσκολα ακόμα πιο δύσκολα..μιλάς αλλά δεν περιμένεις απάντηση..κοιτάς αλλά δεν βλέπεις..δεν επεξεργάζεσαι, δεν παραμυθιάζεσαι πια..η μαγεία έχει χαθεί και τα φώτα κλείνουν στις 12:00..καμία νεράιδα, κανένας ήρωας να σε σώσει..

απομόνωση..

και ζούμε σαν θύματα..και οι θύτες είμαστε εμείς..

ζω με αντίστροφο ρολόι φέτος..μετρώ τον χρόνο ανάποδα να τελειώσει και να αρχίσει κάτι άλλο..

με αβεβαιότητα αφού το τέλος δεν παίρνει μορφή και το ένα εμπόδιο ακολουθείται από το επόμενο..

αλλά σιωπηλά περιμένω το φως..

είναι η έμφυτη ανάγκη μου να βλέπω το φως έστω κ μέσα από τις χαραμάδες..

Πράξη 1: άραγε..μέσα στις στάχτες βρίσκεις τον εαυτό σου?στα αποκαΐδια αναζητάς την θολή σκιά του τότε εαυτού σου; με φαντάζομαι γονατιστή με σκονισμένα χέρια να ψάχνω αυτό που ήμουν..χωρίς να ξέρω βέβαια τι ήμουν..γελώ ειρωνικά..αναλωνόμαστε σε αναμνήσεις που μας αφήνουν στην ψευδαίσθηση ότι το παρελθόν ήταν πολύ καλύτερο από το παρόν..και μας κάνει να πιστεύουμε ότι το μέλλον δεν αξίζει να γραφτεί..

www.youtube.com/watch?v=EACKPhPXPpg