among pictures..

και κάπου εδώ..ανάμεσα στους ξεφτισμένους δερμάτινους καναπέδες σκέφτομαι ότι έμειναν μόλις 2 μέρες πριν το τέλος του χρόνου..

η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε τίποτα από αυτά που είχα σχεδιάσει...δεν με ενοχλεί..νομίζω έχω συνηθίσει σε αυτήν την αβεβαιότητα του χρόνου..και του κόσμου..

η ταξιδιάρα μου ψυχή δεν θέλω να πάψει να ονειρεύεται..

www.youtube.com/watch?v=-OiobWk2_C4

πάει καιρός που αναζητούσα ως κατάλυμά μου την τέχνη..αυτό δεν πρέπει να το αφήσω να ξανασυμβεί..

Ζεστά Χριστούγεννα...

Μπήκα με την τεράστια μοβ βαλίτσα μου στο σπίτι..ξαφνικά όλες οι αισθήσεις μου ενεργοποιήθηκαν και σαν κεραίες έστειλαν σήμα σε όλο το σπίτι για να βρουν τι έχει αλλάξει και τι έχει μείνει ίδιο..

το ίδιο άρωμα της μούχλας στους παλιούς τοίχους και η ίδια αίσθηση της υγρασίας που τρυπάει τα κόκκαλα..

το φως της σκάλας αμυδρά φεγγίζει τα στριφογυριστά σιδερένια σκαλοπάτια..παλιά έπαιζα συνέχεια στην σκάλα..άλλοτε έκανα την καπετάνισσα και άλλοτε έτρεχα να ξεφύγω από τα φαντάσματα που με κυνηγούσαν...

η παγωνιά σε όλο το πάνω σπίτι έγινε γρήγορα αισθητή..άρχισα να τρέμω και σχεδόν αμέσως έβαλα τις χοντρές φόρμες με τις κάλτσες για να τρέξω στο κρεβάτι που είχε στρώσει η μαμά με τις ζεστές φλις κουβέρτες για να ξεγελάσει το κρύο..φυσικά δεν έκαναν τίποτα και όλο το βράδυ στριφογυρνούσα μπας και ζεσταθεί το καταπονεμένο κορμί μου..

το πρωί ξύπνησα και σαν παιδί πέντε χρονών έτρεξα να κοιμηθώ στο κρεβάτι των γονιών μου..τίποτα και εκεί..κρύωνα πολύ..μετά από λίγο σηκώθηκα και άνοιξα την πόρτα του μπαλκονιού..με θολά τα μάτια ακόμα από τον ύπνο, δειλά δειλά κατάφερα να τα κρατήσω ανοιχτά..απέναντι τα λευκά όρη..πίσω μου μια ξερή αμυγδαλιά..

και ψηλά..ο ζεστός ήλιος άπλωσε τις ακτίνες του σε όλα τα κύτταρά μου και τότε ναι..ζεστάθηκα...

remember and rewrite...

www.youtube.com/watch?v=I3dyahoijyQ

"Από παιδί θυμάμαι να παλεύω να κατακτήσω τον κόσμο γύρω μου..Μεγαλώνοντας φοβάμαι ότι χάθηκα σαν απροστάτευτο ανθρωπάκι μπροστά στο θεριό του χρόνου..

Μου ανήκουν οι στιγμές και ο κόσμος όλος..αυτό ήθελα πάντα να φωνάζω..αυτές ήταν οι πρώτες μου κουβέντες σαν μαθητούδι πάνω στους βράχους του χωριού μου..με σκισμένα γόνατα και άνω- κάτω τα μαλλιά, είχα τα χέρια ανοιχτά για να χωρέσει λέει όλος ο αέρας..δικός μου, φώναζα..

Όταν πια ενηλικιώθηκα και πήρα το δίπλωμα οδήγησης είπα μέσα μου: τώρα μπορώ επισήμως να οδηγήσω την αφεντιά μου εκεί που τόσα χρόνια επιθυμώ..μα φτάνοντας στους προορισμούς μου, κοιτώντας πίσω έβρισκα σε πρώτη γραμμή σκιές και τους φόβους..δικά μου είναι ψιθύριζα..

Σπουδάζοντας  μου έλεγαν: γεννήθηκες και η ζωή σου ανήκει..και επειδή μόνο μια ζωή σου δόθηκε πρέπει να την ζήσεις όσο πιο αξιοπρεπώς μπορείς τηρώντας κανόνες και μένοντας σε καλούπια..μα κανένας δεν μου εξήγησε πώς θα την ζήσω όσο πιο ελεύθερα μπορώ..και είχα κρυμμένα τα φτερά κάτω από τα σκεπάσματα και πριν πέσω για ύπνο έκανα ταξίδια μακρινά.. μα το πρωί απομεινάρια και σπασμένα κόκαλα έβρισκα..δικά μου είναι έλεγα ντροπιασμένα..

Γνώρισα πολλούς σοφούς.. μου είπαν ότι θα βρω ένα ταίρι και θα νιώσω ολοκληρωμένο ον..δικιά σου είναι η ζωή πρέπει να επιλέξεις αυτό με τα περισσότερα προσόντα..λεφτά, ομορφιά και υψηλό κοινωνικό στάτους....Δεν γεννήθηκα γι’ αυτό φώναζα εγώ..δεν  γεννήθηκα για να δώσω τα κομμάτια μου σε τρίτους..μα ο κάθε χρόνος έφευγε με χούφτες ρομαντικές αναπολήσεις..με φεγγαράκια και ηλιοβασιλέματα δοξασμένα..και έμενα με αλυσίδες στα πληγιασμένα μου πόδια ενωμένες με τις απογοητεύσεις..δικές μου είναι έλεγα πονεμένα..

Μου είπαν ότι όταν βρω δουλειά θα νιώσω πετυχημένη.. αμέτρητες ώρες απασχολούσα το μυαλό με αριθμούς και ικανοποιούμουν με ψεύτικα χαμόγελα από κουστουμαρισμένους κυρίους με γραβάτες και κυρίες με γόβες και κόκκινα νύχια..έτσι με έβρισκαν οι εποχές να ξεχνάω το χρώμα που έχει ο ήλιος..πώς μυρίζουν οι μαργαρίτες.. πώς ακούγεται η βροχή πάνω στους σωλήνες... έμαθα να ζω με ψίχουλα, να πίνω νερό από τις λακκούβες και να κοιμάμαι κάτω από τις εφημερίδες..κι αν έβρισκα ηλιαχτίδες, έπαιζα μαζί τους σαν μωρό και τις αγκάλιαζα μονολογώντας δικές μου είστε..

Ακολούθησαν πολλές μέρες και νύχτες να ονειρεύομαι ότι η ζωή μου ανήκει ..και ήρθε η στιγμή που η αλήθεια με χάιδεψε προκλητικά στο λαιμό.. γεννιόμαστε όλοι άβουλα ρομποτάκια..πεταγόμαστε από τα σωθικά της μάνας μας που μας θηλάζει  φούμαρα για ζωή με κάτοχο και σκοπό..

αποδέχτηκα όμως στοργικά ένα και μοναδικό πράγμα που μου άνηκε..το τέλος μου..και το έδωσα χαμογελώντας και τραγουδώντας δικό μου είσαι.."

αφιερωμένο σε όλα αυτά που ήμουν πριν καιρό...

9//03/2012 2:13 πμ

Once upon a time in childhood..

Καλό μήνα...

μου φαίνεται πάει καιρός που μπήκα στο κόπο να σκεφτώ..πάει καιρός που μπήκα στο κόπο να κοιταχτώ στο καθρέπτη και να αναζητήσω την ανθρώπινη πλευρά μου..

αυτό λέγεται ωρίμανση; αυτό συμβαίνει όταν μεγαλώνουμε;ξεχνάμε επιλεκτικά;

και νιώθω σαν παιδί ότι το παιχνίδι με το χρόνο δεν σταματά..μπαίνω στο δωμάτιό μου και παρακαλάω το ρολόι να σταματήσει.. να μην βιάζεται να τραγουδά το σκοπό του..

έχω αντοχές..αυτό το έχω καταλάβει τους τελευταίους μήνες..μπήκα στο χορό της μονότονης συναισθηματικά ζωής..δεν με πειράζει λέω γιατί ακόμα κ τότε χορεύω..

γελάω με μας..μας έχουν κάνει να λέμε ας έχω μια δουλίτσα και όλα τα άλλα είναι περιττά.

για μένα που είμαι παιδί τίποτα δεν είναι περιττό..θέλω να πηδάω στα πλακάκια του πεζοδρομίου..θέλω να στέκομαι στην βροχή..να τραγουδάω στο δρόμο..να χασκογελάω όταν θυμάμαι..

είμαι ακόμα παιδί..μπορείτε να μου το αρνηθείτε;;

τα μάτια μου άλλα δηλώνουν όταν το διαβολικό μου στόμα ανοίγει..

είμαι παιδί ακόμα με την αιώνια εφηβεία μου..

είμαι παιδί..

παίζουμε;

www.youtube.com/watch?v=EZHhGwqbmTM