μα η λαχτάρα μου για σένα είναι πόνος..

αγαπημένο μου ημερολόγιο..

γράφω από Πάτρα..
πολλές οι αναμνήσεις και δεν μπορώ να τις αντέξω..

ερχόμουν από κέντρο στο ζεστό δωματιάκι μου..ένας άντρας μιλούσε μόνος του..δίπλα του ένα ζευγαράκι ναρκομανών αγκαλιά..αναρωτήθηκα..η κακία των ανθρώπων ήταν αυτή που τους οδήγησε να επιλέξουν αυτούς τους κόσμους?..

σάββατο βράδυ..πολλές μπύρες..τραγούδια που έχουν καιρό να ακουστούν..κι αυτές οι αναμνήσεις..οι ακίδες της ψυχής μας..πως πονάνε οι άτιμες..

κι αν αυτή την στιγμή τα δάχτυλά μου χορεύουν άβουλα πάνω στο πληκρολόγιο..δεν με αφορά..

απόψε..μόνο για τα βράδια λοιπόν..μόνο για εκείνα τα βράδια μετατρέπομαι σε μικρό κοριτσάκι..να ζητά προστασία από σένα..απο εκείνο τον αέρα που άλλοτε με αγκάλιαζε τρυφερά..σαν εραστής ακουμπούσε γύρω από τον λαιμό μου..τα φιλιά σου γλυκά..τα αγγίγματά σου δύναμη που εξουσίαζε όλες τις αδυναμίες μου..

πόσο μου λείπουν αυτοί οι πόλεμοι που παίζαμε μεταξύ μας..εσύ να αγαπάς την ζωή σου..και εγώ να την μισώ..γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να γίνω μέρος της..

έχει περάσει τόσος καιρός..ποτέ βέβαια δεν κατάφερα να τον μετρήσω..

είμαι η ίδια..ίσως και καλύτερη..

κι αν βλέπω την ζωή καλύτερη..

ήσουν ο δάσκαλος μου..χωρίς να ξέρεις τίποτα..μου έμαθες όλα όσα έπρεπε:

αξίζω περισσότερα..