ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Απαγόρευση της θεατρικής παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie

Ο δήμαρχος της Ηλιούπολης Γιάννης Αναγνώστου απαγορεύει την παρουσίαση της παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» στο δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης, διότι, όπως ο ίδιος δήλωσε, θεωρεί την κίνηση αυτή «πολιτική κίνηση».

Aντιπρόσωποι πολιτιστικού φορέα της Ηλιούπολης σε συνεργασία με το επίσημο πολιτιστικό κέντρο το δήμου ενδιαφέρθηκαν για το ανέβασμα της παράστασης στο δήμο Ηλιούπολης. Η παράσταση είχε προγραμματιστεί για τις 7 Ιουλίου 2010. Είχαν συμφωνηθεί όλα τα διαδικαστικά, είχαν οριστεί οι ημερομηνίες των τεχνικών προβών και διευθετούνταν τα επιμέρους τεχνικά ζητήματα.

Ο πολιτιστικός φορέας του δήμου έδωσε διορία στο δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο να αναθεωρήσουν τη θέση τους μέχρι την Κυριακή 28 Ιουνίου. Η θέση όμως του δημάρχου δεν έχει αλλάξει.

Ακυρώνει προγραμματισμένη θεατρική παράσταση απαγορεύοντας την φιλοξενία της στο δημοτικό θέατρο. Απαγορεύει την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie", μία παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου που παρουσιάστηκε όλο το χειμώνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μία παράσταση που πήρε δύο παρατάσεις και που θα συνεχίσει να παρουσιάζεται και για δεύτερη χρονιά.

αναδημοσίευση από : http://smallbreaths.blogspot.com/2010/06/blog-post_29.html

all we need is love?...

www.youtube.com/watch?v=H7BRpmbfPk0

Γεμάτη η σημερινή μέρα.ευχάριστα γεμάτη..και μια ιστορία αγάπης στο τέλος της..που της έδωσε γεύση πικραμύγδαλου..

αγάπη..τι είναι ποια αυτή η λέξη?ψάχνω την μορφή της για να δώσω κάτι απτό στον εαυτό μου, να τον πείσω ότι δεν ονειρεύομαι..υπάρχει..πάντα υπήρχε..επιλεκτικά όμως εμφανίζεται..

αγάπη?ποιος αλήθεια την δίνει πια?άκουσα κάποιον σήμερα να την έχει δώσει..ολοκληρωτικά..αυτή η λέξη του ταιριάζει..δεν σκέφτομαι το τέλος της ιστορίας..απλά το ταξίδι της..

κλείνω σφιχτά τα μάτια..σφιχτά..

ποιος την δίνει πια?αυτό είναι το μόνο που χρειαζόμαστε..μόνο αυτό..σήμερα μου το ξανάπαν ότι μόνο αυτό χρειαζόμαστε, μα δε το πίστεψα..

ποιος ανοίγει τις αγκάλες του να απλωθεί η θάλασσα ανάμεσά τους..και να είναι κ σωσίβιο σε κάθε τρικυμία..

ποιος ξεχνά τις μαθηματικές πράξεις?..καμιά αφαίρεση,πρόσθεση,διαίρεση..ένα ίσον βάζεις στο τέλος..1=1..

ποιος αγαπάει πια του ταίρι του τον πραγματικό εαυτό..μα ποιος θα το περίμενε να αγαπάει και τον άλλον..που κυριαρχεί το ασυνείδητο..οι εμμονές και οι ψεδαισθήσεις..

ποιος έχει υπομονή να ανέβει την σκάλα της αγάπης?γιατί νομίζω σκάλα είναι..κ ανεβαίνεις αργά το κάθε σκαλοπάτι..το ανεβαίνεις γιατί προσπάθησες πολύ..αφοσιώθηκες..δόθηκες..άφησες τον εαυτό σου πίσω στο τελευταίο σκαλί..απαρνήθηκες φοβίες, το εγώ κ τα όνειρά σου..άδειασες αλλά ήσουν έτοιμος να γεμίσεις αμοιβαία..

αγάπη είναι η δύναμη να κάνεις το μαύρο να φαίνεται φωτεινό..
η αγάπη φέρνει δημιουργικότητα..ονειρεύεσαι..εύχεσαι..χαμογελάς..

η αγάπη σε βοηθά να ζεις..

μα τι γίνεται όταν φεύγεις από αγάπη?..

η αγάπη είναι κ φυγή..πως να μην είναι?..
κ αποζητάς την ελευθερία της..

..But I'm just a soul whose intentions are good..

γουστάρω τις βραδιές όπως την χθεσινή..

να πίνεις μέχρι να μην θυμάσαι που είσαι..να κλαις γιατί απλά είσαι ο εαυτός σου..να γελάς και να μιλάς γιατί βαρέθηκες την βουβαμάρα της πόλης..

κ μέσα σε όλα.. να γράφεις κάτι ασυνάρτητο με ορνιθοσκαλίσματα στο πλαστό τετράδιό σου..

"Με James και Beirut αυτό το βράδυ Παρασκευής..Τι νόημα έχει να ψάχνεις λύσεις..Με μπύρα..τεκίλα..τσικουδιά..κ πάλι μπύρα..Οι απαντήσεις..Τα έχουμε πει..Δεν ανήκουν σε όλους..Δεν μας αρέσουν έτοιμες σε πιάτο..Προσπαθούμε..Ό,τι έχουμε κερδίσει..όπου έχουμε φτάσει..προσπάθεια πολύ..Να ξεπεράσουμε τους εαυτούς..τους άλλους μας..κρυφογελώ..κρυφοκλαίω..με μπύρα..τεκίλα..κ πάλι μπύρα..Η μοναξιά ο σύντροφος μου..Μιας και ξεκαθάρισα την διαφορά φιλίας και συντροφιάς..σύντροφος πια..κ γουστάρω..Αυτή η Μανωλία..απλά μου αρέσει..
25/06/10

είμαι ενοχική?..δεν ξέρω..απλά δημιουργώ φαντάσματα κ ρόλους που γουστάρω τρελά να υποδύομαι.."

...feeling good...

έβρεξε..
....

βράχηκαν όλα..οι στεγνές ψυχές.. τα ξερά συναισθήματα..

πλημμύρησαν όλα..οι επιθυμίες..οι φοβίες ..

κόπασε η μπόρα τώρα..σώπασε..

η αγκαλιά μου πάντα ανοιχτή..ήρεμο λιμάνι..αιώνια εκεί για σένα..
η υπερβολική αγάπη μου.. η κομμένη ανάσα μου..εκεί..όλα εκεί..

στην ατέλειωτη απουσία σου..σε όλα όσα δεν σε αποτελούν..σε όλα όσα δεν θα σε πραγματοποιήσουν..σε όλα όσα δεν σε ξεχνούν..

παντού παρών..και απών..

τα αν και τα ίσως..όλα αυτά μαζί απόψε..σε προσθέσεις και πολλαπλασιασμούς..

ακολουθώ την βροχή..μπόρα ήταν..ξαφνική..πάει..πέρασε..

κλείνουμε τα μάτια πάλι..ακολουθούμε τον ρυθμό..

μέχρι πάλι να μαζευτούν τα σύννεφα..

....Oh freedom is mine.....

sun-day..

βόλτες στην Ακρόπολη πάλι σήμερα..όπως σχεδόν κάθε Κυριακή..τόση ηρεμία που νόμισα ότι δεν ήμουν Αθήνα..

τόσοι κινούμενοι στόχοι περνούσαν..

μπόρεσα και είδα λίγο από την ευτυχία τους..με διάφορες μορφές..

..χέρια να κινούνται ,αγκαλιασμένα, ρυθμικά με το βραδυνό αεράκι..

..βλέμματα που αποζητούσαν θεατή απέναντί τους..

..στοργή..χάδια..γέλια..

ήταν τόσο ήσυχα που σκέφτηκα ότι ίσως οι άνθρωποι να μην είμαστε τόσο κακοί τελικά..

ακούσαμε μελωδίες που άλλαζαν στα διαφορετικά ύψη του δρόμου..σαν να είμασταν όλοι μια αγκαλιά..κ χωρέσαμε παντού..κάτω από τον ίδιο ουρανό..




μόνο αυτοί οι στίχοι μου έρχονται στο μυαλό.."πώς να σωπάσω μέσα μου, την ομορφιά του κόσμου..."

www.youtube.com/watch?v=8oekf7rRnUc&feature=related

είναι από τις βραδιές που μου θυμίζουν πόσες ομορφιές έχω συναντήσει.. κ άλλοτε αγαπήσει..

δεν σφραγίζω τα μάτια για να μην τις ξεχάσω..είμαι σίγουρη ότι θα τις ξαναδώ..

η αυλαία να πέσει..

www.youtube.com/watch?v=8BGwEulYs8c&feature=related

έρχεται σε κάθε ξημέρωμα..η επόμενη μέρα..μια περιπέτεια σε καινούριο πανό να σχεδιαστεί..με ήρωες που ξυπνούν ανύποπτοι για το σενάριο που πρέπει να παίξουν..

μια μέρα όμοια με την προηγούμενη..ποιος μπορεί να μου το αρνηθεί..?

χμ..γυμνές οι πατούσες μου..τα αγκάθια που πατώ συνειδητά με πονούν..αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ..ειναι λες και έχω ένα μονοπάτι μπροστά μου..έχω τα αυτιά κ τα μάτια μου ανοιχτά για να γευτώ την καινούρια εμπειρία..κ προτιμώ να πατώ μόνο στα δύσκολα..να βιώνω μόνο πόνο..για να νιώθω ζωντανή..δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά..

όλες οι λεπτομέρειες που περνούν από δίπλα μου..κλείνω για λίγο τις αισθήσεις μου και τις προσπερνώ..

δεν ξέρω αν ψάχνω κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μου..το μυαλό, μου παίζει παράξενα παιχνίδια..την μια μου λέει ότι βρήκα λύση στην αιώνια αναζήτηση..την άλλη παίζει κρυφτούλι..και ψάχνω κάποιον να πει "φτου ξελευτερία" για να αρχίσω πάλι από την αρχή..

έρχεται μετά το ξημέρωμα η επόμενη νύχτα..που κι αυτή μπορεί να είναι γλυκιά..όμως και ατέλειωτη..να μου κρατάει συντροφιά μέχρι το πρώτο πρωινό φως..χωρίς να ξέρω το γιατί..να παίζουμε αγωνία στα χαρτιά..να με αφήνει να την νικάω..να χάνω εξευτελιστικά..

είναι μέρες που πραγματικά δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν..ξεκινούν με χαμόγελο..καταλήγουν με δάκρυα..και άλλοτε πάλι..ξεκινούν με δάκρυα και καταλήγουν να με βρίσκουν ευτυχισμένη να ονειρεύομαι..

είναι μέρες που αναρωτιέμαι πως είναι να μην σκέφτεσαι τίποτα..

σε αυτό το παραλήρημα μερικές φορές βρίσκω καταφύγιο γιατί ξέρω που είναι τα όρια και η μορφή της Μανωλίας...άλλες πάλι θα προτιμούσα να κινούμαι σε ασφαλή εδάφη..απλά να ακολουθώ το πλήθος στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό..

τα σημεία τα τρωτά..αυτά θα ήθελα να αφαιρέσω..

fresh air..

Πάτρα για σαββατοκύριακο..

ένα εκπληκτικό διήμερο..με τόσους αγαπημένους φίλους δίπλα μου..με τόσες γωνιές που η κάθε μία έχει την δική της ιστορία..τόσες αναμνήσεις..δεν το χωρά ο νους μου πόσες αναμνήσεις μπορεί να έχει κάποιος από ένα μέρος..

πόσο μπορεί να τον αλλάξουν..να τον ωριμάσουν..όλες αυτές οι στιγμές που πέρασαν..χαμογελώ βέβαια πια, γιατί τώρα βλέπω ότι είχαν νόημα..ακόμα κι αυτές που τις θυμάσαι κ κρυφοκλαις..ακόμα κι αν εξακολουθούν να σε πονάνε ..

ακόμα κι αν σε οδηγούν σε ένα τέλος..σε μια απόφαση..σε μια αρχή..έζησα τέσσερα γεμάτα φοιτητικά χρόνια..περιστοιχισμένα με αγάπη..που δεν την βρίσκεις εύκολα..με κατανόηση..που είναι από τα βασικά..

νιώθω τόσο ευτυχισμένη και δυνατή γράφοντας αυτήν την περίοδο ένα καινούριο κεφάλαιο στην ζωή μου..κ έχοντας γερά θεμέλια (αυτό πρέπει να το θυμάμαι..) οφείλω να νιώθω και σίγουρη..

αυτό το παζλ που προσπαθώ να ολοκληρώσω αρχίζει κ παίρνει μορφή..

www.youtube.com/watch?v=T2SRwkELWsM

...

Συναυλία Μάλαμα χθες...

τρία αγαπημένα τραγούδια που θυμήθηκα..

www.youtube.com/watch?v=w_n8cw5_EUM

www.youtube.com/watch?v=3D5XG9r-Hwk

www.youtube.com/watch?v=7GgKVBtnBDI&feature=related


ρακόμελο στον Υμμητό κάπου..με μια περίεργη παρέα..

όμορφα..υποθέτω..

here again..

κόκκινο θολό φεγγάρι...

έντονα συναισθήματα με βρίσκουν κι αυτό το βράδυ..είναι τα χέρια που κάτι θέλουν να πουν..γιατί το στόμα πάντα κρατάει αυτήν την σιωπή..

αυτό το κόκκινο στην ψυχή..που θες να σε καθοδηγήσει..να σε οδηγήσει στο τέλος μια εποχής..ενός κεφαλαίου..

αυτή η θολότητα στο βλέμμα με θλίβει..θολότητα παντού..όχι μόνο σε μένα..δεν βλέπουμε πια εμείς οι άνθρωποι..δεν βλέπουμε..τυφλοί και μόνοι, κατ' επιλογή όμως..έχουμε τόσα απορρίματα μέσα μας που η συνείδηση δεν είναι πλέον καθαρή..κρατάμε και κρατάμε όλες τις άχρηστες πληροφορίες αφήνοντας τα απλά να μας προσπεράσουν αδιάφορα..

τα όνειρα?οι αθώες οι στιγμές?..με αυτές μεγαλώσαμε..κι όμως, αυτά μας εγκαταλείπουν πρώτα..

κ φτάνοντας κάπου εδώ στο τέλος..χωρίς φεγγάρια για συντροφιά..χάθηκαν κι αυτά ανάμεσα στις μεγαλοπρεπείς πολυκατοικίες..νέφη παντού που μαυρίζουν την ομορφιά του καλοκαιριού..

το καλοκαίρι ήρθε..σε άλλη πόλη με βρίσκει..όμως ήρθε..

το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να γεμίσω πάλι τις γωνιές μου με χαρτάκια..ραβασάκια..

..VS..

βαρεθηκα..

τα βαρεθηκα ολα αυτα..τα ψευτικα,τα δηθεν..βαρεθηκα τους τονους..τα κομματα και τις τελειες..πιο πολυ ισως τις παυλες..
βαρεθηκα τα σωστα..τις θυσιες..τις αληθειες..βαρεθηκα τους πονους..τους καταναγκασμους που γινονται ψυχαναγκασμοι..

βαρεθηκα να κοιταω..να με κοιτουν..βαρεθηκα το παιχνιδι της κρισεως που παιζουν οι μεγαλοι..οι ικανοι και δυνατοι..και αυτα τα βαρεθηκα..

βαρεθηκα να κυνηγαω το απλο..τα κλειδια..το νοημα πισω απο τις λεξεις..πραγματικα βαρεθηκα..

βαρεθηκα να ακουω και να ακουω διχως να με ακουν..μα κι αν με ακουν διχως να με καταλαβαινουν..

βαρεθηκα να περιμενω την αλλαγη..βαρεθηκα να μην ξερω ποια ειναι επιτελους..

βαρεθηκα τις ξεφτισμενες ευτυχιες..τα ανουσια φιλια..τις κουφιες φιλιες..τους ανυπερασπιστους ερωτες..

βαρεθηκα τα λογια..τις λεξεις..ολα αυτα με εχουν κουρασει..
VS
μουσικη..αυτη ναι..αυτη θελω στα αυτια μου..μα οχι αυτην που βαζουν οι θνητοι κ διασκεδαζουν..

εχω την αλλη μουσικη της ψυχης..αυτη δεν την βαριεμαι ποτε..μαλλον αυτη ειναι η ανατροφοδοτηση μου..δεν βαρεθηκα τα δακρυα..τους ελευθερωτες..ουτε να ελπιζω μαλλον..
κ ουτε να ονειρευομαι..