Δάκρυα..

Ανακούφιση..όταν σκεπάζουν το κουρασμένο πρόσωπό σου..όταν απαλύνουν την ψυχή σου..Από που προέρχονται..?

Κλείνω τα βλέφαρα και φαντάζομαι μια πραγματικότητα που δεν μου ανήκει αλλά εκεί μπορώ να ζω οπως ονειρεύομαι ..Δεν ανήκω πουθενά.. το σώμα περπατά σε αυτόν τον ψεύτικο κόσμο χωρίς λόγο..Όση δύναμη κι αν έχω..όσες φορές κι αν σηκωθώ..ξέρω βαθιά μέσα μου ότι δεν θα κρατήσει για πολύ.. Τα λόγια μένουν πάντα ίδια..εμείς τα βαφτίζουμε διαφορετικά κάθε φορά..ανάλογα πως μας συμφέρει.. και οι άνθρωποι λοιπόν είναι ίδιοι..τι ψέμα να πιστεύεις σε αυτούς.

Ακόμα κι όταν αφήνω το παράθυρο ανοιχτό να μπει φως πνίγομαι..δεν κλαίω επειδή πονάω ή στεναχωριέμαι..κλαίω επειδή ζούμε μέσα σε ένα ψέμα που το ονομάζουμε αλήθεια και έχουμε παραιτηθεί..

Αφήνω τον αέρα να χτυπάει το πρόσωπο..να καθαρίσει το μυαλό..όχι πια λέω..όχι πια στα ίδια..μαθαίνουμε από τα λάθη..δεν μας κάνουν πιο αδύναμους..

..και κάπως έτσι ο δρόμος με έφερε στο σπίτι μου.."τίποτα δεν είναι τέλειο" σκέφτομαι....το θέμα είναι..είσαι διατεθιμένος να το αγαπήσεις;..