Φόβος..

όταν ο φόβος παραμένει σε ενικό αριθμό είναι καλό..δεν πρέπει να σε τρομάζει τίποτα..Όταν αρχίζει όμως σιγά σιγά να πλυθαίνει και να σε μπερδεύει γιατί η μέρα γίνεται ξαφνικά νύχτα και οι άνθρωποι από γνωστοί γίνονται φαντάσματα..ναι!εκεί πρέπει να φοβάσαι...
ο κάθε άνθρωπος φοβάται κάτι διαφορετικό πάντα..εγώ πχ φοβάμαι το σκοτάδι..

όμως όλοι μας..πιστεύω φοβόμαστε το ίδιο πράγμα....εγώ πχ φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό..
άλλοι βέβαια φοβούνται την αλήθεια..άλλοι την μοναξιά..άλλοι τον πόνο και άλλοι τον θάνατο...

Πως το αντιμετωπίζουμε;
Δύσκολο να απαντήσουμε..εγώ πχ ανάβω ένα κεράκι το βράδυ αν φοβάμαι..άλλοι κρύβονται κάτω από τα παπλώματα..κάποιοι άλλοι απλά δεν κοιμούνται καθόλου..

Υπάρχει κανείς άραγε που δεν φοβάται τίποτα? και..τι είναι τελικά ο φόβος?ένας δισταγμός για αυτά που δεν μπορούμε να κάνουμε ή για αυτά που μπορούμε και δεν το παραδεχόμαστε;..

το μόνο ίσως που έχω διαπιστώσει είναι..ότι είναι κακό να φοβάσαι..

Δάκρυα..

Ανακούφιση..όταν σκεπάζουν το κουρασμένο πρόσωπό σου..όταν απαλύνουν την ψυχή σου..Από που προέρχονται..?

Κλείνω τα βλέφαρα και φαντάζομαι μια πραγματικότητα που δεν μου ανήκει αλλά εκεί μπορώ να ζω οπως ονειρεύομαι ..Δεν ανήκω πουθενά.. το σώμα περπατά σε αυτόν τον ψεύτικο κόσμο χωρίς λόγο..Όση δύναμη κι αν έχω..όσες φορές κι αν σηκωθώ..ξέρω βαθιά μέσα μου ότι δεν θα κρατήσει για πολύ.. Τα λόγια μένουν πάντα ίδια..εμείς τα βαφτίζουμε διαφορετικά κάθε φορά..ανάλογα πως μας συμφέρει.. και οι άνθρωποι λοιπόν είναι ίδιοι..τι ψέμα να πιστεύεις σε αυτούς.

Ακόμα κι όταν αφήνω το παράθυρο ανοιχτό να μπει φως πνίγομαι..δεν κλαίω επειδή πονάω ή στεναχωριέμαι..κλαίω επειδή ζούμε μέσα σε ένα ψέμα που το ονομάζουμε αλήθεια και έχουμε παραιτηθεί..

Αφήνω τον αέρα να χτυπάει το πρόσωπο..να καθαρίσει το μυαλό..όχι πια λέω..όχι πια στα ίδια..μαθαίνουμε από τα λάθη..δεν μας κάνουν πιο αδύναμους..

..και κάπως έτσι ο δρόμος με έφερε στο σπίτι μου.."τίποτα δεν είναι τέλειο" σκέφτομαι....το θέμα είναι..είσαι διατεθιμένος να το αγαπήσεις;..

τι μέρα κι αυτή..

Άλλα ήθελα να γράψω..άλλα γράφω..
Τι αηδία..τι πικρία..πονάει και δεν ξεπερνιέται εύκολα..και νιώθεις πολύ ηλίθιος που κάθεσαι και ασχολείσαι με όλα αυτά..με την ζωή..τα αστέρια..την ομορφιά..την καλοπέραση..κοροϊδία..νομίζεις ότι φεύγοντας από έναν κόσμο και μπαίνοντας σε έναν άλλο θα καταφέρεις κάτι!Λάθος..τα ίδια θα περάσεις και εκεί..
Αν όλα είναι τόσο απλά και εμείς τα κάνουμε περίπλοκα..Αν όλα είναι σκατά και εμείς τα χειροτερεύουμε..τι στο διάολο ψάχνουμε πια σε αυτήν την γη?
Να περάσουμε όμορφα?Έλεος..όλα στο μυαλό είναι και εμείς τα μεγαλοποιούμε!..Βαρέθηκα πια να ξεκινάω το ίδιο και το ίδιο ταξίδι και απλά να χάνομαι στην διαδρομή ή να γυρίζω πίσω..Τα σιχάθηκα όλα πια..
Ψέμματα παντού και πάντα..η λύτρωση..η ευτυχία..ο έρωτας..παραμυθάκια για μικρά παιδιά..
Οργή..πόσο μικρόψυχος είναι ο κόσμος..πόσο κακός..μίσος..για τον εαυτό σου..για τις προσδοκίες σου..
ερωτηματικά;αν όλα τελικά δεν είναι όπως τα βλέπεις..αν η πραγματικότητα η δική σου χάνει μπροστά στην πραγματικότητα των άλλων..αν υπάρχουν όντως άνθρωποι σε αυτήν την γη που δεν υποφέρουν..που είναι καλά..ποιο είναι το %#@) μυστικό τους?
γιατί πραγματικά αρχίζω και αναρωτιέμαι..
μήπως είμαι τρελή;;...

άκου...

Περίεργο βράδυ απόψε..Έχω την αίσθηση ότι κάτι λείπει..
φυσάει κιόλας..οι ήχοι έξω είναι τρομαχτικοί..στο δωμάτιο μέσα είναι ανύπαρκτοι..που με κάνει να φοβάμαι περισσότερο..
Δεν θέλω να σκέφτομαι..τα δάχτυλα κινούνται μόνα τους πάνω στο πληκτρολόγιο..
Χθες άκουσα μία όμορφη ιστορία..που άρχιζε κάπως έτσι: "Διαβάτη, τον δρόμο δεν τον βρίσκεις έτοιμο..Εσύ τον χαράζεις.."

Στο μυαλό στριφογυρνάνε οι στίχοι.."άκου τ' ανέμου την πνοή..όμορφο πράγμα η ζωή.."

κάτι με κρατάει πίσω..και πονάει..

Πηγάδι...

Έχουμε ένα πηγάδι στην ψυχή μας που μας ξεδιψά από στεναχώριες, δυσάρεστες σκέψεις και φόβους..
Συγκεντρώνει την προσπάθεια χρόνων για να μαζευτούν αποθέματα ελπίδας..
Μακάρι να το χρησιμοποιούσαμε πιο συχνά..Το μαγκάνι να μην σκούριαζε..Να μην μοιρολογούσε..
Είναι παράξενη αίσθηση..σε μένα τουλάχιστον..κάθε φορά που κλείνω τα μάτια, να προσπαθώ να θυμηθώ πότε είναι η τελευταία φορά που το χρησιμοποίησα..κι αν δεν το έχω χρησιμοποιήσει ακόμα..τα αποθέματά μου;είναι αρκετά;και που βρίσκονται;..

αναλλοίωτο..

Βήμα-βήμα

Όλα απόψε μιλούν και σε παρακαλούν
να γυρίσεις φωνάζουν
κι ό,τι ζήσαμε χτες σαν παλιές μουσικές
νιώθω να μ' αγκαλιάζουν.
Όλα απόψε μιλούν για παλιές μας στιγμές
που δε λένε να σβήσουν
κι εγώ πάλι ζητώ μυστικά και φιλιά
που τα πήρες μαζί σου.

Βήμα-βήμα νιώθω πως θα γυρίσεις
σαν το κύμα να με νανουρίσεις
μα τα βράδια όλα στο ίδιο χρώμα
γκρίζα πάντα και δεν ήρθες ακόμα.

Τι ωραίες στιγμές να σε νιώθω παντού
γύρω να σ' ανασαίνω
πάλι να μου γελάς, για ζωή να μιλάς
και εγώ να σωπαίνω.
Τι ωραίες στιγμές να σε βλέπω ξανά
στ' άδειο σπίτι να μπαίνεις
κι όταν θα με φιλάς λίγα να μου ζητάς
και πολλά να μου παίρνεις.

Στίχοι: Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Χάος...

εαν ολα ερχονται στο μυαλο σου ετσι/και μετα αλλιωσ/και εσυ τι να κανεις

/να πεισ/να τα αφησεισ/και τι υπαρχει μετα απο αυτο αμα δεν το αφησεις/το χαος

/τπτ/να κλαψω θελω

(Δανεικές σκέψεις)

Το χάος..Κυριαρχεί κάπου ανάμεσα στις σκέψεις, στην λογική , στην φαντασία..

Δυεισδύει στην ζωή μας..στον τρόπο που λειτουργούμε..που προχωράμε..

τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο..τίποτα δεν είναι εύκολα προσβάσιμο..

Οι λέξεις συγχέονται..τα συναισθήματα οδηγούνται στην άβυσσο..

...και εμείς ζούμε σε μια αυταπάτη..και προσπαθούμε να επιβιώσουμε..

Πότε θα με βαρεθείς;....

Γιατί να σ'αγαπώ
αφού δεν ξέρεις
για μένα να υποφέρεις
όπως εγώ

Γιατί να σ'αγαπώ,
αφού δεν χάνεις
ευκαιρία να με κάνεις
να σε μισώ...

Πότε θα σε βαρεθώ
να σε αλλάξω,
πότε θα σε βαρεθώ
Πότε θα σε βαρεθώ
να σ'απαλλάξω
απ'όσα σου ζητώ

Γιατί να σ'αγαπώ
αφού δεν ξέρεις
για μένα να υποφέρεις...

Γιατί να σ'αγαπώ
αφού δεν ξέρεις
άλλη λέξη να προφέρεις
απ' το εγώ

Γιατί να σ'αγαπώ
αφού φοβάσαι
να μου δείξεις πως φοβάσαι
το σ'αγαπώ...

Πότε θα σε βαρεθώ
να σε αλλάξω
πότε θα σε βαρεθώ
Πότε θα σε βαρεθώ
να σ'απαλλάξω
απ'όσα σου ζητώ

Γιατί να σ'αγαπώ
αφού δεν ξέρεις
για μένα να υποφέρεις...


Στίχοι:Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου
Άλλες ερμηνείες: Νίκος Πορτοκάλογλου

S.O.S. .... (?)

Είναι τόσο δύσκολο να ζητήσεις βοήθεια.. Είναι τόσο δύσκολο να αρθρώσεις αυτήν την λέξη..
β ο ή θ ε ι α ...
Μόνοι είμαστε σε αυτόν τον πλανήτη..έτσι δεν είναι;Κάποιες στιγμές όμως..ίσως να είναι γονιδιακό το θέμα..να χρειάζεσαι ένα χέρι να σε σηκώσει αν πέσεις..
κ ίσως είναι το χειρότερο σημείο αυτό..να πρέπει να χαμηλώσεις τα μάτια και να παραδεχτείς ότι είσαι αδύναμη..