παρούσα και απούσα..

www.youtube.com/watch?v=d_Nq9fUX2WE

αναρωτιέμαι τελικά τι είναι πιο δυνατό? οι απουσίες στην ζωή μας ή οι παρουσίες?

γιατί όλα φεύγουν..και εμείς τα μετράμε σε απουσίες..
όλα φεύγουν..μα πως αλλιώς?δ γίνεται να μείνουν..

και τι θέλουμε να μείνει όμως πραγματικά?..γιατί τότε θα μετατραπούν σε παρουσίες..και οι παρουσίες μας θα πρέπει να είναι οι σωστές...

όλα γυρνάνε στο μυαλό..γιατί καλές είναι κ οι παρουσίες, δεν λέω..

αλλά όταν τα φαντάσματα των απουσιών κάθονται στον καναπέ δίπλα σου..είναι τρελό..δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω..

θα ήθελα να είχα την ζωή μου με τις απουσίες κ τις παρουσίες της..αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δίνω στην κάθεμιά ένα όνομα..να έχω τις παρουσίες μέσα στις απουσίες..και το αντίστροφο..

γιατί οι παρουσίες τονίζουν την απουσίες..κ μάλλον εκεί χάνεται η ισορροπία (μου)..

an eternity moment..

www.youtube.com/watch?v=v0UNSq086gY&feature=related

πως γίνεται μια στιγμή να γίνεται άπειρη και να χωράει τόσα συναιθήματα..χωρίς αντιφεγγιές..
μια στιγμή αιώνια λοιπόν..που μέσα της χωρά τα δικά μου κομμάτια..

καθαρή..αυτούσια..δροσερή..μια στιγμή που ο κοινός ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει γιατί του είναι μεγάλη..κ δεν μπορεί να την αντέξει..

μια στιγμή λοιπόν για μένα..ήσυχη..σιωπηλή..να ακούω τους χτύπους της καρδιάς..

μια στιγμή να θυμάμαι κ να ξεχνώ ταυτόχρονα..
μια στιγμή απαλή..ελαφριά..

....

είναι που πάντα θέλω να γράψω όταν δεν έχω κάτι να πω...

πέρασε ένα χρόνος από τις πλάτες μου..περίμενα πως και πως αυτήν την μέρα σαν επιβεβαίωση σοφίας και σύνεσης..μετά από τόσο καιρό...

επισήμως 24 και 2 ημερών...

και με μιας..οι αριθμοί μετατρέπονται σε άλογα που τρέχουν μακριά από την πραγματικότητα..

ελευθερία ζητούσα..ελευθερία ζητώ..

να αναπνέω χωρίς λογοκρισία..να σκέφτομαι χωρίς περιορισμούς..

να ταξιδεύω χωρίς σύνορα..

να αγαπώ..να νιώθω..

τι πιο όμορφο από όλα αυτά;..

α double-edged sword..

είναι μέρες που σκέφτομαι ότι όλη μου η ζωή είναι δίκοπο μαχαίρι..ό,τι κι αν δω..ό,τι κ αν μυρίσω..ό,τι αισθανθώ..ακόμα κι ό,τι ίσως θελήσω να αποφασίσω πάντα έχει δύο όψεις..δύο κοφτερές πλευρές μιας λεπίδας που φοβάμαι πως είναι διαρκώς αποφασιστική..εγώ καμιά φορά δειλιάζω..

και όσο αυτή η λεπίδα πασχίζει να με εκφοβίσει να προχωρήσω στη πορεία μου..εγώ νομίζω ότι παγώνω..

είμαι Κρήτη ακόμα..οι διακοπές είναι ατελείωτες φέτος..και σκέφτομαι διάφορα..που άλλοτε δεν με απασχολούσαν..οικονομικά..ανεργία..απραξία, εθελοντισμός, τέχνες, αθλητισμός...

θα γεμίσω την ζωή μου με πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη??..
με έχει κουράσει αυτή η στασιμότητα..

και το πιο σημαντικό ίσως..η Αθήνα θα μπορέσει να χωρέσει την υπαρξιακή μου ανασφάλεια?..μία ευκαιρία ζητώ..

2010..

www.youtube.com/watch?v=VpmOTGungnA

λίγα λεπτά πριν ο καινούριος χρόνος ανοίξει την πόρτα του σπιτιού μου κ ο παλιός με ένα χαμόγελο με αποχαιρετήσει νοσταλγικά..

κανένας απολογισμός δεν θα ακουστεί σήμερα..ό,τι πέρασε πέρασε..τα έβαλα στο κουτί του 2010 και είναι η κληρονομιά που είμαι περήφανη που απέκτησα..

δεν θα ακουστούν ευχές..δεν θα ακουστεί τίποτα όμοιο..

καλή χρονιά να έρθει..με υγεία..με χαμόγελα..με καλή καρδιά..με ενέργεια για ζωή..να είστε όλοι καλά..
παρόντες και απόντες..

disjointedness...

www.youtube.com/watch?v=HLNwY3jo70A

Είναι φορές που στην καρδιά δεν κυλά ζεστό αίμα..
μόνο παγωμένο νερό από την πιο κρύα πηγή..
πηγή που ο άνθρωπος δύσκολα βρίσκει..αλλά όταν την βρει αλλάζει ολοκληρωτικά..και καμιά φορά χωρίς επιστροφή..

τι φοβάμαι λοιπόν..?το κακό έγινε..η καρδιά πάγωσε..όλα όσα φάνταζαν ερωτικά..όσο και αν φλέρταρα με αυτό που αποκαλούν ζωή..όλα ξαφνικά πάγωσαν και σταμάτησαν σε μια παγίδα του χωροχρόνου που ενεργοποιείται από τα σημερινά δεδομένα μου..

δεν με κοιτώ στον καθρέπτη πια..αυτή η φιγούρα με ανατριχιάζει..

λέξεις όπως αγάπη,έρωτας,φιλία, επιθυμία,αισιοδοξία,δύναμη..και άλλα τέτοια μαγειρέματα..
μας τελειώσαν..και λέω μας διότι εγώ και ο κρυμμένος εαυτός μου,αυτό το άλλο εγώ που ποτέ δεν υποχωρεί..απλά βουτήξαμε στον λάκο που χρόνια σκάβαμε για την μιζέρια..

και αν υπάρχει ένα τρίτο ασυνείδητο εγώ που συλλέγει υποχθόνια κάθετί υπόλλειμα..

φόρεσα την κατάλευκη πανοπλία μου με καρφιτσωμένο το κόκκινο τριαντάφυλλο στο στήθος..

και είμαι έτοιμη να λερωθώ..

indifference...

κρύο είπαν στις ειδήσεις...

δεν με νοιάζει λέει το ενημερωτικό καθημερινό μου φυλλάδιο...βασικά τίποτα άλλο εκτός από μένα δεν με αφορά..ντύθηκα το εγωκεντρικό ανθρωπάκι που η γη γυρνάει γύρω από αυτό μονάχα..

τόσο καιρό παλεύω..παλεύω..και ναι, προφανώς αυτό θα συνεχίσω να κάνω..απλά σήμερα θέλω να παραπονεθώ..να σπάσει λίγο η πανοπλία μου..να βγει το κρυστάλλινο αίμα..
δεν θέλω για σήμερα την λογική..ασ' την πάλι για αύριο..θέλω ένα ώμο να κλάψω γιατί έχω ξεχάσει από που βγαίνουν τα δάκρυα..και έχω ανάγκη να κλάψω..

θέλω να παραπονεθώ και κανείς να μην μου πει " εντάξει μωρε..αμαν πια..χαλάρωσε..είσαι υπερβολική"

θέλω να με ακούσει γιατί έχω πάλι εκείνο το μπαλόνι..εκείνο το αναθεματισμένο βαρίδιο που με κρατά κολλημένη σε μια γωνιά και δεν μπορώ να προχωρήσω..και ναι!τώρα δεν έχω κάτι θετικό να σκεφτώ..δεν έχω δουλειά..η πτυχιακή δεν προχωράει..με φιλοξενούν και με συντηρούν οι αδερφές μου..δεν μπορώ να προχωρήσω και πρέπει να σκεφτώ μια λύση..αλλά δεν ξέρω που και πότε να την βρω!..

και πρέπει πάλι να το παίξω δυνατή να μην τα παρατήσω..αλλά δεν έχω δυνάμεις..για σήμερα κατέρρευσα..και δεν με νοιάζει..το χρωστάω σε μένα μια μέρα να μην αστράφτω από γαλήνη, σοφία και θάρρος..

αφήστε με να λυγίσω μια μέρα..το δικαιούμαι..

αύριο πάλι θα γίνω ο γνώριμος στα μάτια σας γελωτοποιός..