για σένα...

αγαπητέ μου...

τα συναισθήματά μου δεν λειτουργούν με διακόπτη on-off για να κάνουν την ζωή μου ευκολότερη...

όταν σε βλέπω είναι ένας πόλεμος γιατί ξυπνάνε όλες οι αναμνήσεις, ο πόνος, οι απογοητεύσεις (γιατί δυστυχώς ήταν πολλές) αλλά και οι λίγες όμορφες στιγμές που σε κρατάνε ακόμα χαραγμένο σε σημεία του κορμιού μου..

θέλω κάποιο διάστημα να προσαρμοστώ ότι είσαι δίπλα μου για λίγες ώρες και να έχω στο μυαλό μου ότι θα φύγεις όσο γρήγορα θα έρθεις..

και αυτό για μένα δεν στηρίζεται στην απλή έλξη που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον..προφανώς στηρίζεται σε κάτι βαθύτερο που εσύ μπορεί να μην το νιώθεις καν..

είναι που το μυαλό ενός "απλού" ανθρώπου τα βλέπει απλά..αλλά το δικό μου μυαλό δεν λειτουργεί απλά..έχει πολλούς μηχανισμούς που το έχουν βοηθήσει να κρατηθεί όσο πιο υγιές γίνεται και να μην τρελαθεί, παρόλο που έχει φτάσει πολλές φορές στα όριά του..το δικό μου μυαλό έχει μάθει να σκέφτεται περίπλοκα γιατί τίποτα για μένα δεν ήρθε εύκολα και έτσι είναι ένας τρόπος δύναμης και άμυνας μαζί..

και έτσι με βρήκες απόψε με ένα τοίχο πελώριο μπροστά σου.. αλλά το παραθυράκι στην άκρη δεν το είδες για να το ανοίξεις..πάντα υπάρχει το παράθυρο εκεί για σένα..

εύχομαι να ήταν τα πράγματα αλλιώς..να είχαμε την ευκαιρία μας..
κ είναι τόσο δύσκολο για μένα να ξέρω ότι δεν μας δόθηκε μία αληθινή ευκαιρία..