2010..

www.youtube.com/watch?v=VpmOTGungnA

λίγα λεπτά πριν ο καινούριος χρόνος ανοίξει την πόρτα του σπιτιού μου κ ο παλιός με ένα χαμόγελο με αποχαιρετήσει νοσταλγικά..

κανένας απολογισμός δεν θα ακουστεί σήμερα..ό,τι πέρασε πέρασε..τα έβαλα στο κουτί του 2010 και είναι η κληρονομιά που είμαι περήφανη που απέκτησα..

δεν θα ακουστούν ευχές..δεν θα ακουστεί τίποτα όμοιο..

καλή χρονιά να έρθει..με υγεία..με χαμόγελα..με καλή καρδιά..με ενέργεια για ζωή..να είστε όλοι καλά..
παρόντες και απόντες..

disjointedness...

www.youtube.com/watch?v=HLNwY3jo70A

Είναι φορές που στην καρδιά δεν κυλά ζεστό αίμα..
μόνο παγωμένο νερό από την πιο κρύα πηγή..
πηγή που ο άνθρωπος δύσκολα βρίσκει..αλλά όταν την βρει αλλάζει ολοκληρωτικά..και καμιά φορά χωρίς επιστροφή..

τι φοβάμαι λοιπόν..?το κακό έγινε..η καρδιά πάγωσε..όλα όσα φάνταζαν ερωτικά..όσο και αν φλέρταρα με αυτό που αποκαλούν ζωή..όλα ξαφνικά πάγωσαν και σταμάτησαν σε μια παγίδα του χωροχρόνου που ενεργοποιείται από τα σημερινά δεδομένα μου..

δεν με κοιτώ στον καθρέπτη πια..αυτή η φιγούρα με ανατριχιάζει..

λέξεις όπως αγάπη,έρωτας,φιλία, επιθυμία,αισιοδοξία,δύναμη..και άλλα τέτοια μαγειρέματα..
μας τελειώσαν..και λέω μας διότι εγώ και ο κρυμμένος εαυτός μου,αυτό το άλλο εγώ που ποτέ δεν υποχωρεί..απλά βουτήξαμε στον λάκο που χρόνια σκάβαμε για την μιζέρια..

και αν υπάρχει ένα τρίτο ασυνείδητο εγώ που συλλέγει υποχθόνια κάθετί υπόλλειμα..

φόρεσα την κατάλευκη πανοπλία μου με καρφιτσωμένο το κόκκινο τριαντάφυλλο στο στήθος..

και είμαι έτοιμη να λερωθώ..

indifference...

κρύο είπαν στις ειδήσεις...

δεν με νοιάζει λέει το ενημερωτικό καθημερινό μου φυλλάδιο...βασικά τίποτα άλλο εκτός από μένα δεν με αφορά..ντύθηκα το εγωκεντρικό ανθρωπάκι που η γη γυρνάει γύρω από αυτό μονάχα..

τόσο καιρό παλεύω..παλεύω..και ναι, προφανώς αυτό θα συνεχίσω να κάνω..απλά σήμερα θέλω να παραπονεθώ..να σπάσει λίγο η πανοπλία μου..να βγει το κρυστάλλινο αίμα..
δεν θέλω για σήμερα την λογική..ασ' την πάλι για αύριο..θέλω ένα ώμο να κλάψω γιατί έχω ξεχάσει από που βγαίνουν τα δάκρυα..και έχω ανάγκη να κλάψω..

θέλω να παραπονεθώ και κανείς να μην μου πει " εντάξει μωρε..αμαν πια..χαλάρωσε..είσαι υπερβολική"

θέλω να με ακούσει γιατί έχω πάλι εκείνο το μπαλόνι..εκείνο το αναθεματισμένο βαρίδιο που με κρατά κολλημένη σε μια γωνιά και δεν μπορώ να προχωρήσω..και ναι!τώρα δεν έχω κάτι θετικό να σκεφτώ..δεν έχω δουλειά..η πτυχιακή δεν προχωράει..με φιλοξενούν και με συντηρούν οι αδερφές μου..δεν μπορώ να προχωρήσω και πρέπει να σκεφτώ μια λύση..αλλά δεν ξέρω που και πότε να την βρω!..

και πρέπει πάλι να το παίξω δυνατή να μην τα παρατήσω..αλλά δεν έχω δυνάμεις..για σήμερα κατέρρευσα..και δεν με νοιάζει..το χρωστάω σε μένα μια μέρα να μην αστράφτω από γαλήνη, σοφία και θάρρος..

αφήστε με να λυγίσω μια μέρα..το δικαιούμαι..

αύριο πάλι θα γίνω ο γνώριμος στα μάτια σας γελωτοποιός..

snowballs...

Με στολισμένο το δέντρο..σε μια γωνιά να φαίνεται..μπάλες μεγάλες..χρυσές,άσπρες, κόκκινες..

κοιτώ από την κουρτίνα θολά το γέρο χρόνο..αυτόν που έφυγε και μου άφησε πληγές που με πονούν με την αλλαγή του καιρού..

σωστά..πάλι εδώ στην ίδια γωνιά να αποτυπώνω τα...
δεν βρίσκω λέξεις..τις έχω πει όλες..απομεινάρια, μνήμες,κατακάθια, σημάδια..όλα τα έχω γράψει..τα έχω ξαναπεί..όλα..

είναι που πλησιάζει ένας αγχωτικός απολογισμός και με βρίσκει να προσπαθώ..να μην ζω..απλά να προσπαθώ να ζήσω..

αυτός ο ανταγωνισμός με το πέρυσι..να ξεπεράσω τα περσινά ρεκόρ μου..όμως δεν γίνεται αν τα ερεθίσματα που δέχομαι είναι ένα χαζοκούτι και τέσσερις βαρετοί άσπροι τοίχοι..

ξέρω..όλα τα ξέρω..φάση είναι..σε αυτό το μάθημα έχω πάρει δέκα..δυστυχώς ξέρω πως για να ανέβω ένα σκαλοπάτι πρέπει να αφήσω το προηγούμενο..έχω κολλήσει στο ενδιάμεσο..σε μια σχισμή φωτός που νόμισα ότι θα με ελευθερώσει αλλά με κράτησε η σκιά της και με βάρυνε..με έκανε αργό βηματιστή..

πως να φύγουν οι σκιές όταν ο ουρανός είναι θολός..

είμαι μαχητής λέω και χαμογελώ..

ο ήλιος θα ανατείλει προς τα εκεί..ας πηγαίνω σιγά σιγά και εγώ..