salonica..

αφήνει η νύχτα τα πέπλα της και φαίνονται σαν δάκρυα στο πρόσωπο..το κυνηγητό ποτέ δε σταματά..ο χορός πάλι άρχισε και όλα τρέχουν να προλάβουν να γίνουν τα βήματα σωστά..

από Θεσσαλονίκη γράφω..

ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όταν πίνουμε ξυπνούν τα θαμμένα..είναι τόσο παράξενα τα συναισθήματα..δεν μιλώ για νοσταλγία απλά..είναι ένας πόνος διαρκείας, που μοιάζει με θεριό όταν το ταίζεις με λίγο αλκοόλ παραπάνω..μοιάζει με δαίμονα που θυμώνει στον εξορκισμό..που δεν δαμάζεται με ύπνο..που δεν ξεχνιέται εύκολα..σαν γρίππη γυρνά αδυνατίζοντας τα λιγοστά υγιή κύτταρά μου..
όμως καμιά φορά το ονομάζω καθαρτικό γιατί βάζει την ψυχή να εξομολογηθεί στην αλήθεια..πόσο δύσκολο είναι..

έχουμε το υποσυνείδητο, το θυσαυροφυλάκιό μας..η τεφροδόχος της δειλίας μας λοπόν..όταν ανοίγει απρόοπτα και οι στάχτες μας σκορπάνε προς πάσα κατέθυνση..εκεί λοιπόν..πως μπορείς να βρεις τις ισορροπίες σου ξανά?..

απόψε οι δυνάμεις μου έμειναν στο pause, δεν με εγκατέλειψαν απλά μετατράπηκαν σε αγαλματάκια ψυχρά αποστασιοποιημένα από τυχόν ψυχικά σύνδρομα..

νιώθω γυμνή..είμαι γυμνή..νιώθω το κρύο να τρυπάει το δέρμα μου..ακουμπώ στα παγωμένα νερά και πρέπει να αναδυθώ..αλήθεια?..πόσο τρομαχτικό είναι να ξέρεις ότι θα αισθανθείς ζωντανή μόνο μετά από ακραίες μονόδρομες στιγμές?..

μμ..ένα βράδυ είναι..αύριο..θα ζεσταθεί η καρδιά..

εδώ Πολυτεχνείο..εδώ Πολυτεχνείο..

σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών..των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων..Έλληνες αγωνιστείτε..μην φοβηθείτε την Χούντα και τα όργανά της..


η γιορτή του Πολυτεχνείου..έτσι την λέγαμε στο σχολείο..και θυμάμαι ότι ρομαντικά την αναβιώναμε εκείνη την μέρα..(προφανώς μόνο εγώ..)

για μένα ίσως να είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές τις ιστορίας μας..ίσως γιατί είναι από τα πιο "πρόσφατα" γεγονότα..ίσως γιατί να ήθελα να ζήσω εκείνη την εποχή (μεγάλα λόγια ίσως κι αυτά..)ίσως..ίσως..

Ταξίδεψα από την Κρήτη μια μέρα νωρίτερα για να πάω στην πορεία λέει..να πάω στο Πολυτεχνείο λέει..και πήγα..τρομάρα μου..πόσο ντράπηκα..

στην είσοδό του..οικοδεσπότες εγκάρδια να προσφέρουν τα αγαθά τους αφιλοκερδώς,προσφορά μεγάλη στους νεκρούς...


στο μυαλό μου ήρθε η ιστορία με τον Χριστό που πήγε σε ένα ναό της Ιερουσαλήμ και ήταν απέξω διάφοροι πωλητές (αν θυμάμαι καλά) και τους είπε ότι εδώ είναι οίκος προσευχής και όχι σπήλαιο ληστών..Κάτι τέτοιο ένιωσα και εγώ..βεβήλωσαν τον "ιερό" χώρο του Πολυτεχνείου..(ελπίζω να μην ακούγομαι υπερβολική)

Σταθήκαμε αρκετή ώρα στην κεντρική πύλη εκεί που πριν από 37 χρόνια ήταν κρεμασμένοι από τα κάγκελα φοιτητές...





γελοίο δεν είναι?ή μόνο εγώ το βλέπω!?από πότε χρωματίστηκε πολιτικά το πολυτεχνείο?τόσο ανίδεη είμαι πια? γιατί σήμερα από τα μικρόφωνα έβγαζαν πομπώδεις λόγους διάφορες παρατάξεις?βγείτε στον αγώνα φώναζαν..λευτεριά στους φυλακισμένους..

γιατί να μην σιωπούν ευλαβικά?

μπορεί να σκέφτομαι λάθος..συγχωρέστε με..μάλλον δεν γνωρίζω αρκετά την ιστορία..οι φοιτητές τότε αγωνίστηκαν ο καθένας για την παράταξη τους..είχαν βαφτεί πράσινοι, μπλε, κόκκινοι και αγωνίζονταν για την πάρτη τους..όχι για όλους..και όλος ο κόσμος που μαζευόταν εκεί, εκείνες τις μέρες, με τα κόμματά τους πήγαιναν..σωστά?

γιατί τότε, από τα μικρόφωνα δεν ακουγόταν 'είμαστε άοπλοι", "αδέλφια μας στρατιώτες δεν θα σηκώσετε όπλο και δεν θα πυροβολήσετε, δεν θα σκοτώσετε τα αδέρφια σας", "απόψε σκοτώνουν τα παιδιά σας"..

ανεβήκαμε λοιπόν και πάνω...


από την δεξιά και αριστερή μεριά αντίστοιχα αυτά τα αριστουργήματα στους τοίχους..διευρύνουν τους ορίζοντές μας..με την ευχάριστη μυρωδιά φρέσκων ούρων..

πραγματικά πόσο ντρέπομαι..



αυτός ο κόσμος ήταν εκεί..να καταθέτει στεφάνια και γαρύφαλλα..να αντιπροσωπεύει τα ιδεώδη που άλλοι πολέμησαν για εμάς..και εμείς τώρα..μια χαρά δεν τα καταφέραμε?..

τελικά στην πορεία δεν πήγα..τι να κάνω εγώ η άσχετη ανάμεσα σε τόσους γνωστικούς?

(1)

http://www.youtube.com/watch?v=mRgbTtfmB5w

κάθομαι ώρα στο κρεβάτι και κοιτώ το δρόμο χαζεμένα..

δεν θέλω να κάνω τίποτα σκέφτομαι σήμερα..απλά να καθήσω κ να μην κάνω ΤΙΠΟΤΑ..αυτό προϋποθέτει και να μην σκέφτομαι τίποτα..

είναι που πάντα μια αρχή πρέπει να σε βρίσκει να κάνεις απολογισμούς για ένα τέλος..?από την αρχή ενός μήνα,ενός έτους..μιας σχέσης..μιας δουλειάς..ακόμα και μιας απραξίας..?

έτυχε χθες να διαβάσω τις περσινές αναρτήσεις..14 στον αριθμό τον Οκτώβρη και 13 τον Νοέμβρη..όλες μία και μία!η αλήθεια είναι ότι στεναχωρήθηκα που ένιωθα τόσο άσχημα..και δεν είχα την δύναμη να το αλλάξω, αν και μπορούσα..

μια γεμάτη χρονιά πέρασε από τότε..συγκινούμαι όχι γιατί μου λείπει αυτή η εποχή..απλά ήταν η εναρκτήριός μου δύναμη για να φτάσω εδώ που είμαι..(έστω κι αν επιλέγω να κάθομαι στο κρεβάτι σήμερα)..να πάω πέντε σκαλοπάτια πιο πάνω..να δω την θέα και από λίγο πιο ψηλά..

ίσως τελικά πρέπει να ζούμε εκείνες τις στιγμές που τις καταριόμαστε σαν τις χειρότερες..ίσως τελικά αυτά τα μισητά νοήματα να πρέπει να παλέψουμε για να τα βγάλουμε..

(ένα) τέλος λοιπόν..δεν έχω δύναμη να κουβαλώ στις πλάτες μου την μιζέρια των ανθρώπων..

και εγώ σαν πόλη αφήνομαι...