no tittles...

Τελευταία μέρα του μήνα..

αποστασιοποιημένη από μικρές καταθλιπτικές στιγμές..με καθαρό μυαλό και σώμα..

ήρθε η εξιλέωση σε μια εποχή που αν με ρωτήσεις πως σχεδιάζεις το μέλλον σου θα απαντούσα ότι έχω ένα κομμάτι χαρτί, πολλές ιδέες αλλά δεν έχω πρώτη ύλη για να τις αποτυπώσω..

αυτό το "δε βαριέσαι" με έφαγε όλα αυτά τα χρόνια..νόμιζα ότι ήμουν πολεμίστρια..κοιμισμένη διαπιστώνω ότι ήμουν..

σάββατο βράδυ..μπύρα στο ένα χέρι..νατσος στο άλλο..εκεί κατάντησα σκέφτομαι..

είμαι τόσο περήφανη καταβάθος όμως..το παλεύω πάντα..

νικήτρια ή ηττημένη..απλά το παλεύω..το αποτέλεσμα ποσώς με ενδιαφέρει..

είναι σαν να έχω πάρει το ασανσέρ και ανεβαίνω σε έναν ουρανοξύστη με τους ατελείωτες ορόφους..έχω πάρει φόρα να κατακτήσω όλον το κόσμο αλλά έχω συγχρόνως αυτήν την γελοία υπομονή να ζυγίζω την κάθε κατάσταση..

αγαπώ την λογική..μου αρέσει να ζω προσγειωμένα, χωρίς χαζά χαμογελάκια..

μου αρέσει να ζω με ενδιαφέρον, με πάθος..μισώ την σταθερότητα..την ωριμότητα που όμως με διαβάλει κ με καταβάλει καθημερινά..

καινούριος μήνας μπροστά μας..ας συνεχίσει αυτή η υπέρτατη θέληση για το καλύτερο να υπερισχύει του φόβου μιας αποτυχίας..

μια καληνύχτα και μια καλημέρα..

μα η λαχτάρα μου για σένα είναι πόνος..

αγαπημένο μου ημερολόγιο..

γράφω από Πάτρα..
πολλές οι αναμνήσεις και δεν μπορώ να τις αντέξω..

ερχόμουν από κέντρο στο ζεστό δωματιάκι μου..ένας άντρας μιλούσε μόνος του..δίπλα του ένα ζευγαράκι ναρκομανών αγκαλιά..αναρωτήθηκα..η κακία των ανθρώπων ήταν αυτή που τους οδήγησε να επιλέξουν αυτούς τους κόσμους?..

σάββατο βράδυ..πολλές μπύρες..τραγούδια που έχουν καιρό να ακουστούν..κι αυτές οι αναμνήσεις..οι ακίδες της ψυχής μας..πως πονάνε οι άτιμες..

κι αν αυτή την στιγμή τα δάχτυλά μου χορεύουν άβουλα πάνω στο πληκρολόγιο..δεν με αφορά..

απόψε..μόνο για τα βράδια λοιπόν..μόνο για εκείνα τα βράδια μετατρέπομαι σε μικρό κοριτσάκι..να ζητά προστασία από σένα..απο εκείνο τον αέρα που άλλοτε με αγκάλιαζε τρυφερά..σαν εραστής ακουμπούσε γύρω από τον λαιμό μου..τα φιλιά σου γλυκά..τα αγγίγματά σου δύναμη που εξουσίαζε όλες τις αδυναμίες μου..

πόσο μου λείπουν αυτοί οι πόλεμοι που παίζαμε μεταξύ μας..εσύ να αγαπάς την ζωή σου..και εγώ να την μισώ..γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να γίνω μέρος της..

έχει περάσει τόσος καιρός..ποτέ βέβαια δεν κατάφερα να τον μετρήσω..

είμαι η ίδια..ίσως και καλύτερη..

κι αν βλέπω την ζωή καλύτερη..

ήσουν ο δάσκαλος μου..χωρίς να ξέρεις τίποτα..μου έμαθες όλα όσα έπρεπε:

αξίζω περισσότερα..

fighting inertia..

τι κάνεις αν το μυαλό έχει μετατραπεί σε φωτογραφική μηχανή που αποτυπώνει φωτογραφίες που ο ίδιος εκούσια θες να ξεχάσεις?..

πως μπορείς να τις διαγράψεις από τη κάρτα μνήμης?..

τι κάνεις αν η φράση "ξαναγεννιέμαι από τις στάχτες" δεν βοηθά?εσύ ο ίδιος κλαις από πάνω τους και έχουν γίνει λάσπη..

τι κάνεις αν η negative feedback είναι οι λέξεις που μαζοχιστικά θες να αποτυπώνεις στα ξεφτισμένα σου υπαρξιακά οράματα?..

..

καθισμένη πάλι μετά από καιρό στην θέση που με ξεκούραζε από στιγμές καθημερινής βαρβαρότητας..

επέστρεψα πάλι Πάτρα..για λίγο βέβαια αλλά το λίγο αυτήν την φορά είναι υπεραρκετό..

Πήγα σε ένα σεμινάριο το σαββατοκύριακο για την δομημένη εκπαίδευση παιδιών με διάχυτες αναπτυξιακές διταραχές..
αυτό που κατανόησα βαθύτερα για αυτά τα παιδιά είναι ότι μέσα από τις στερεοτυπίες που έχουν, ζουν την καθημερινότητά τους σε λιγότερο αγχώθη βαθμό..ο φόβος του απρόσμενου..αυτός είναι ο στόχος μας να εξαλείψουμε..

αυτές τις μέρες το σκεφτόμουν έντονα..πόσο εμείς οι "φυσιολογικοί" τους μοιάζουμε..

αντιστεκόμαστε στις αλλαγές που βιώνουμε..ο φόβος του απρόσμενου μας καθιστά αδύναμους..
οι στερεοτυπίες οι δικές μου..από τον τρόπο που σηκώνομαι το πρωί..μέχρι τον τρόπο που βλέπω τον χαοτικό κόσμο γύρω μου..
οι δικές μου στερεοτυπίες λοιπόν, τα αναπαυτικά μου μαξιλαράκια, πόσο με βγάζουν από τον κόπο να προσπαθήσω να βελτιωθώ..όχι να αλλάξω αλλά να μάθω να δέχομαι τα διαφορετικά δεδομένα της ζωής και να προσπαθώ με αισιοδοξία να τα προσαρμόσω στην Μανωλία..
χωρίς πισωγυρίσματα..

hopscotch

περνάνε και φεύγουν οι μέρες..

έτσι πέρασαν και οι 6 μήνες..
το τέλος μια εποχής- αν μπορεί να χαρακτηριστεί εποχή κάτι σχετικά βραχυπρόθεσμο-

πρέπει να κάνω απολογισμό σκέφτομαι όλη μέρα..εγώ δεν ήθελα..με ανάγκασαν..

να βάλω κάτω τα υπέρ και τα κατά κι ας ξέρω πως η μάχη είναι άνιση..αλήθεια?..πόσες τέτοιες μάχες πρέπει να δώσω ακόμα?..

είναι ο πόλεμος που γίνεται μέσα σου για να διαπιστώσεις ένα κομμάτι του είναι σου..το πιο σημαντικό μέχρι στιγμής τουλάχιστον..

έτσι κι εγώ..πολέμησα τους δαίμονές μου..σκέψεις που θέλουν να σε ξεγελάσουν και να σε βάλουν στην αφετηρία ενώ εσύ έχεις κάνει τα δύο τρίτα του ταξιδιού σου..πολέμησα ανθρώπους που συνεχώς αντανακλόταν στα μάτια τους η αποτυχία όταν με έβλεπαν..πολέμησα...ξανά και ξανά..

και μέσα σε όλα κλήθηκα για ακόμα μια φορά να βρω δύναμη για να σκεφτώ..να αποβάλλω..να επεξεργαστώ..να ελπίσω..να αναστηθώ..

πλάκα δεν έχει όταν από το μηδέν προσπαθείς να φτιάξεις το άπειρο?πόση πίστη πρέπει να έχεις φυλαγμένη για τα όνειρά σου?πόση πίστη πρέπει να έχεις για αυτά που θες να κατακτήσεις?

παίζω κουτσό τόσα χρόνια..ασταθή βήματα γύρω από ένα στόχο που ξεφτίζει με τον καιρό..κ λέω ακόμα δεν είναι η ώρα να κατεβάσω κ το άλλο πόδι..

μα πότε επιτέλους θα είναι?...

χμ..

τέλος κ η Αθήνα έτσι όπως την έζησα..πάλι Πάτρα έχει το παιχνίδι..