το πεπρωμενον φυγειν αδυνατον..?

το περσυ= με το φετος..

με ξεβρασε του χρονου το παραπονο εδω..σε αυτην την ακρογιαλια..κολλημενη σε κινουμενη αμμο..να χορευω με τα κυματα..να αγκαλιαζω τους βραχους..

σε αυτο το εδω μακρια απο το εκει..μακρια απο το μπορει..το ευτυχως και το θα 'θελα..

στους οικειους ηχους να τρεχω να σωθω..

φορτωνω το σακιδιο στον ωμο και ολο ταξιδευω..ατιθασα τα ονειρα ατακτα στριγμωμενα στο μυαλο..

μια τρελα με λουζει..

ακυβερνητο το κορμι παλι..η ψυχη παλι διψασμενη..

σε μια σαχαρα μονη να περπατω..να πολεμω το ανυπαρκτο κισμετ μου..

...

κυριακή...

ποτέ δεν κατάλαβα αν είναι η αρχή της εβδομάδας ή το τέλος..

δεν θα πω ψέμματα..πολλά είναι που δεν καταλαβαίνω..σε άλλα προσποιούμαι..χωρίς νόημα βέβαια όλα αυτά..άλλα τριγυρνάνε στο μυαλό συνέχεια και με προκαλούν να βρω μια λύση..

έχει πλάκα να δίνεις λύσεις..τυχαίες σκέψεις τοποθετημένες χωροχρονικά που να οδηγούν σε εφήμερα συμπεράσματα..

ας βρω λοιπόν μια λύση απόψε..

lost and found..

το πένθος..

έχει πέντε στάδια..είναι γνωστό..δεν αφορά όμως την απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου..

αφορά τις απώλειες της ψυχής μας..

αυτό ήταν ο περσινός χειμώνας για μένα..ένα συνεχές πένθος..πενθούσα τις χαρές..εμένα..τις αλήθειες..τους φίλους..τα ανύπαρκτα και υπαρκτά..

πέρασα από όλα τα στάδια..ένα ένα..ατελείωτα..στο αίμα κυλούσε κάθε σκέψη..κάθε συναίσθημα..στον υπέρτατο βαθμό..

άρνηση..τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται..είναι καλύτερα..κι αν δεν είναι..θα φτιάξουν..

θυμός..το καζάνι της ψυχής μου να βράζει..όλα να μου φταίνει αλλά να ξέρω ότι ουσιαστικά φταίω εγώ..κ εκεί φώλιαζαν οι κολλητές μου φίλες...

ενοχές..να παγιδεύομαι στον αέρα που αναπνέω γιατί δεν το αξίζω..να κοιτάω με βλέμμα που να μην αξίζω..να μιλάω με φωνή που δεν μου αξίζει..να έχω φίλους που να μην μου αξίζει να τους αποκαλώ έτσι..ενοχές..που σε τρώνε και σε οδηγούν στην..

κατάθλιψη..δεν υπάρχουν πια χαμόγελα..όλα τα πήρες εσύ..όλα τα πήρε ο χρόνος..δεν μου άφησες τίποτα..τα όνειρα εξαφανίστηκαν..τα δικαιώματά μου..όλα έφυγαν πάλι χωρίς να μου δώσουν σημασία..αλλά δεν είχα δικαίωμα να ζητήσω τίποτα..ο πόνος και η μοναξιά ήταν φίλες εκούσιες...καρδιακές..έτσι πίστευα μέχρι που ήρθε η ...

αποδοχή..ο άνθρωπος πρέπει να πονά..να βιώνει τις εκάστοτε καταστάσεις...να κλαίει..να τρυπιέται από τα αγκάθια..όλα αυτά είναι η ζωή..όλα αυτά αποτελούν μαθήματα που καλώς ή κακώς..πρέπει να παρακολουθούμε..

και για μένα πιο πολύ μετράει η δύναμη να θες να αλλάξεις..να αγαπάς το καλύτερο..να αγαπάς την αλλαγή..να αγαπάς το εγώ σου..δεν είναι κακό να κοιτάζεις και τι λαχταρά η ψυχούλα σου..

αυτά τα 5 στάδια λοιπόν πέρασα..

μου πήρε 23 χρόνια..ποτέ δεν είναι αργά όμως ε?..

καλή αρχή..η πόρτα άνοιξε..ελευθερώθηκα...

rainy Athens..

θα βρέχει σήμερα!έτσι είπαν στις ειδήσεις..

τι να κάνω κι εγώ?...Έβαλα τα καινούρια μου σανδάλια..φόρεσα το μεγάλο ψάθινο καπέλο..τα γυαλιά ηλίου..είπα να δοκιμάσω κι εκείνο το λουλουδάτο παρεό...

και ξεχύθηκα στους δρόμους της Αθήνας..

είχα ξεχασμένο από χθες το χαμόγελο στα χείλη..το πονηρό βλέμμα..

και παρατηρούσα τις σκιές των περαστικών..

κανείς δεν είπε τίποτα..ούτε το σχολίασε..(μάλλον είχαν τις έννοιες τους)..

όμως..:)

νομίζω είναι ωραίο να βλέπεις με ζεστασιά την δροσερή ψυχή της πόλης..

not a veil..freedom..

κλείνεις μάτια σφιχτά..είναι από εκείνες τις εικόνες που θες να διαγράψεις από τη μνήμη σου..από τις μνήμες σου..

σφιγμένη και η γροφιά..θες να σπάσεις το τζάμι μπροστά σου..ο φόβος είναι χειρότερος από τον πόνο.."άστο για σήμερα λες.."

ο θυμός καλύτερος από την απραγία..

περνάνε οι μέρες..η γροθιά γίνεται όλο και πιο χαλαρή..μέχρι που η παλάμη στέκει ορθάνοιχτη και κοιτά προς άλλη κατέθυνση..

το βήμα μπροστά είναι καλύτερο από το βήμα πίσω.."έτσι έμαθα λες.."

χαίρομαι..

νομίζω είναι καλύτερο από το να λυπάμαι..

Ακούω..

νομίζω είναι καλύτερο από το να σιωπώ..

αισθάνομαι..

είναι σίγουρα καλύτερα από το να κρύβομαι..

απολαμβάνω..

ζω..

πονάω...

και ας φοβάμαι...

" Έφη..δικό σου λες.."