Αντίπαρος : 17/7-24/7

τρέχουμε σαν τους τρελούς αυτές τις μέρες για να προλάβουμε να ετοιμαστούμε για το κάμπινγκ..πρώτη φορά πηγαίνουμε κ είμαστε πρωτάρηδες!αλλά δεν πειράζει..(σκέφτομαι)..μαζί να είμαστε και όλα καλά!θα γελάσουμε..θα τσακωθούμε..θα κοιμηθούμε αγκαλιά..έτσι είναι αυτά..και αν χρειαζόταν να κοιμηθώ και χωρίς σκηνή..δε θα με ένοιαζε!εγώ μαζί σας θέλω να είμαι..το ξέρω δεν θα κρατήσει για πάντα..ούτε στο χέρι μου είναι να υποσχεθώ ότι θα ξαναπάμε όλοι μαζί διακοπές κάπου..απλά το νιώθω ότι δεν τελειώσαμε έτσι απλά εμείς!(όπως λέει κ ο ρέμος..)πραγματικά..παρόλη την καταθλιπτικότητά μου..όσο κι αν στραβώνω την μουτσούνα μου..όλοι εσείς..πως το λένε....είστε το πακετάκι μου.. και το ξέρω..είμαι αισιόδοξη..ότι απλά δεν τελειώνουμε με το που θα γυρίσουμε από κατασκήνωση..όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν..έφη όσους κύκλους κι αν κλείσουμε..απλά το ξέρω..΄

οπότε......Πάτρα - Αντίπαρος : 0 - 1

Λόγια...

ξέρεις τι πιστεύω..?τα λόγια απλά καταλαμβάνουν χώρο στον αέρα..στο δωμάτιο..στο αυτοκίνητο..στις πλατείες..
τα ξεστομίζουμε χωρίς να σημαίνουν τίποτα και αυτά αιωρούνται με θράσος..και τελικώς τα βρίσκουμε μέσα στο μυαλό μας..στο υποσυνείδητό μας...
είναι τόσο ζωτικής σημασίας όμως...όπως χρειάζεται το ιστιοφόρο τον αέρα για να προχωρήσει..έτσι δεν είναι?σαν αδέσποτα περιμένουμε τα λόγια που θα μας πει κάποιος μόνο και μόνο για να γίνει το καύσιμό μας για πάρουμε μπρος..
βαρέθηκα...όχι άλλο..

είναι αλήθεια?

στα πιο κρυφά όνειρά μας..εκεί που έρχεται ο πρίγκιπας να μας σώσει..εκεί που κρατά το κλειδί του πύργου μας και τρέχει με το άλογο να μας πει ότι μας αγαπάει και ότι θα ζήσει για πάντα μαζί μας..και έζησε όλος ο υπόλοιπος κόσμος καλά και εμείς χειρότερα?....
τρέχουμε στις καλές αναμνήσεις..πίσω από όλα..πάνω από όλα...δυστυχώς καμιά φορά δεν αφήνουμε χώρο να βολέψουμε τις καινούριες..
αυτά τα βράδια..μπλέκονται σαν κουβάρι στο μύθο μου...και η ιστορία? όλο το μυστήριο είναι πως θα εξελιχθεί...και σε ποια γωνιά θα βρεθεί η άκρη του...
θα την βρω όμως...που θα πάει! ακόμα και στο πολύγωνο κόσμο μου..εκεί που η αντανάκλαση γίνεται παγίδα..έστω! η επιβίωση γίνεται παιχνίδι με τους δικούς μου όρους..
κλείνω μάτια..πιάνω την κλωστή...και ξετυλίγω το κουβαράκι μου...με ακολουθείς?...

μισοάδειο...

πανσέληνος σήμερα?..ίσως και να έχω επηρεαστεί από την ενέργειά της..
ήθελα να πω κάτι..δεν ξέρω τι..απλά να πω κάτι..όχι συνηθισμένο...
κάτι για τους ανθρώπους..που περνάνε από δίπλα μας σαν το χρόνο..σκέψου το κάθε δευτερόλεπτο να συναγωνιζόταν το πλήθος των ανθρώπων που συναντάμε..καμιά φορά θες να κερδίσεις τόσα πολλά από αυτούς..και έχουν την δύναμη να σε αφήσουν κενό..
παράπονο..δεν ζητάω πολλά..κι όμως!είναι τόσο δύσκολο να προσαρμοστώ στο γεγονός ότι δεν θα τα αποκτήσω..
ένα κυνηγητό σαν καλό παιδί γύρω από τον εαυτό μου..να παίζω την τυφλόμυγα συγχρόνως και να προσπαθώ να λύσω τον γρίφο..ένα μπλεγμένο παιχνίδι χωρίς τους τυπικούς κανόνες..σε μια έρημο..σε έναν τόσο άγνωστο και αφιλόξενο πλανήτη..να περπατάω με τις μύτες των ποδιών μου για να μην ενοχλήσω κανέναν..ο αφανής υπερήρωας..
και οι παλιότερες αναμνήσεις να χτυπούν ανελέητα τις μελλοντικές..το γλυκό δηλητήριο που πίνεται σε ένα ποτήρι σαμπάνιας..στην υγεία μας λοιπόν..

οι φίλες μας...

να περνάνε οι μέρες και οι παλιές συνήθειες..οι καλές σου φίλες..ή κακές?..επέστρεψαν πάλι..
αλλά συνδιασμένες με τα καινούρια δεδομένα..τι ψέμμα..θα μου γίνει συνήθεια όταν χτυπάει το κινητό να περιμένω κάτι..θα μου γίνει συνήθεια όταν περνάω από την πλατεία γεωργίου να σκέφτομαι διάφορα..τα κρυφά..τα σκονισμένα..
και ξεθάβω τις πιστές και ύπουλες αυτές φίλες χωρίς να το θέλω..βγαίνουν στο συνηθισμένο ραντεβού πάντα τόσο συνεπείς..για πόσο ακόμα θα τους κρύβομαι?..μία...δύο..γλίτωσα..
την τρίτη?
και προσπαθώ να γελάσω σαν πρώτα.. να περπατήσω με το παλιό βήμα..να κοιτάξω τον ήλιο με το παλιό βλέμμα..αλλά δεν θέλω..γιατί δεν είμαι όπως παλιά..δεν θα είχε νόημα η κάθε μέρα αν ήταν πάλι ίδια..αυτό προσπαθώ να χτίσω τώρα..και δεν με αφήνουν...
όλα καλά πάλι αύριο..άντε..καλό μας μήνα!