Έτσι...

Ένα ακόμα βράδυ περνάει..αφιερωμένο όμως το αποψινό...

"Είναι το φως σου που μ' αγγίζει και ανθίζω
είναι που έμαθα στο τίποτα να ελπίζω
είναι που έπαψα την τύχη μου να βρίζω
μια τύχη άτυχη που πια δεν την γνωρίζω

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας την φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

(Στίχοι από το Πόρτο Ρίκο του Παπακωνσταντίνου Βασίλη)

Είν' η κορδέλα σου που φέρνει το άρωμά σου
αυτή που μάζευες τις νύχτες τα μαλλιά σου
νύχτες που σ' έπινα στα bar της αγκαλιάς σου
σήκω ξημέρωσε θ' αργήσεις στην δουλειά σου..."

(Στίχοι από το Σε θέλω του Παπακωνσταντίνου Βασίλη)

Αν κυλάνε οι νύχτες μεθυσμένες με το φως του φεγγαριού να μας βρίσκει μαζί να αρμενίζουμε παρέα..ακόμα και να ελπίζω στο τίποτα..ακόμα και η τύχη μου να είναι πια άγνωστη..πάντα υπάρχει το Πόρτο Ρίκο..φώτα..αρώματα..Εκεί..θαμμένη στους πρόποδες του βουνού σου να ελπίζω να περάσει ένα αστέρι να μπω στην τροχιά του..ειναι μακρύ το ταξίδι ακόμα..έχω την βαλίτσα έτοιμη και ένα δυο κρυφά απωθημένα στην τσέπη..άντε...που είσαι επιτέλους;..