Κατηγορία Νο 1

Όλο μας κάνουν εντύπωση οι άσχημες ή και οι καλές μέρες..Οι συνηθισμένες?γιατί να μην τις θυμόμαστε;..
Έχει ήλιο σήμερα και γενικά ο καιρός είναι πιο καλός παρόλο το κρύο που έχει..Άλλαξα και δωμάτιο..είμαι πιο ψηλά..οπότε άλλαξε και η οπτική γωνία που βλέπω τα πράγματα..κυριολεκτικά και μεταφορικά..
Ξυπνάμε ένα πρωινό και έχουμε ένα πονηρό κρυφό χαμόγελο στην άκρη των χειλιών μας..Δεν είναι υπέροχο αυτό;θα μου πείτε γιατί να μην είναι φανερό;..πάντα πίστευτα πως τα κρυφά πράγματα έιναι πιο γλυκά από τα οφθαλμοφανή..(οπότε το φαντάζομαι κρυφό..!)
είναι μέρες..που βλέπω τόσο απλά και όμορφα τα σκηνικά γύρω μου..και δεν θέλω να τελειώσουν ποτέ!και είναι πάλι κάτι μέρες.. που πραγματικά μοιάζουν με κακογραμμένο θρίλερ..
Σήμερα η μέρα ανήκει στην κατηγορία Νο1..

...αφιερωμένο το τραγουδάκι σε μένα..[φταίω που ενώ μεγάλωσα τα ίδια λάθη κάνω και τα χαμένα από καιρό πάλι τα ξαναχάνω..]

είναι ωραία όταν έχει ήλιο..

όμορφα 2..

Με τα μάτια κλειστά

Κανείς δε θα μπορέσει μου 'χες πει
να με πονέσει πάλι όπως εσύ
κι αφού είπαμε γεια με τα δάκρυα στεγνά
τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά

Ποτέ δε θα σ' αφήσω μου 'χες πει
να ζήσεις στα όνειρά μου όπως πριν
Κι όμως να! περπατώ μεσ' τον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά

Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά
χαρά σ' αυτόν που τώρα σ' αγαπά
χαράζει και σ' αγγίζει στα μαλλιά

Κι όμως να! περπατώ μεσ' τον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Κανείς δε θα μπορέσει μου 'χες πει
ποτέ να μ' αγαπήσει όπως εσύ

Στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος

Πρώτη εκτέλεση: Γιώτα Νέγκα

όμορφα...

Ο Ερωτευμένος..

Ποτήρι το ποτήρι τη θάλασσα μετρώ
σπυρί σπυρί την άμμο.
Κι απάνω πού' χω φθάσει σε λογαριασμό
όλα τα χάνω.

Πατάω όπου πατούσες και σ' ακολουθώ
μα σβήνονται τα χνάρια.
Σου δίνω ό,τι ζητούσες και σου τραγουδώ
στ 'απομεινάρια.

Ξυπνάω και κοιμάμαι κι όλο παρακαλώ
κι εσύ να με θυμάσαι.
Τα βράδια ξαγρυπνάω και σε νοσταλγώ
κι εσύ κοιμάσαι.

Στίχοι: Μάρθα Φριντζήλα
Μουσική: Βασίλης Μαντζούκης
Πρώτη εκτέλεση:Μάρθα Φριντζήλα

Σημάδια..

Είχα μιλήσει κάποτε για ανοιχτές πληγές...αυτές πονάνε..
Τώρα μιλάω για τα σημάδια που αφήνουν..και τελικά αναρωτιέμαι τι πονάει περισσότερο..Το γεγονός ότι δεν θα φύγουν ποτέ ή ότι ίσως στέκονται εμπόδιο στο να ξεκινήσουμε κάτι άλλο;..

Βαθιά μέσα μου ξέρω...είμαστε τόσο επιφανειακοί..δεν κοιτάμε ποτέ την ουσία..Επομένως και το πιο μικρό σημάδι μας ενοχλεί..και αντί να κερδίσουμε κάτι από αυτό..αντίθετα μας στοιχιώνει και κινεί ακόμα και το νήμα της ευτυχίας μας..

Η απορία μου είναι όμως...ακόμα και αν φύγουν τα σημάδια..(υπάρχουν πολλοί τρόποι να φύγουν..) το κατακάθι τους..;τι γίνεται με αυτό;...

όμορφα πάλι..

szerelem szerelem
tkozott gytrelem

Η αγάπη είναι αγάπη
καταραμένος πόνος..(σε ελεύθερη μετάφραση)

Έτσι...

Ένα ακόμα βράδυ περνάει..αφιερωμένο όμως το αποψινό...

"Είναι το φως σου που μ' αγγίζει και ανθίζω
είναι που έμαθα στο τίποτα να ελπίζω
είναι που έπαψα την τύχη μου να βρίζω
μια τύχη άτυχη που πια δεν την γνωρίζω

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας την φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

(Στίχοι από το Πόρτο Ρίκο του Παπακωνσταντίνου Βασίλη)

Είν' η κορδέλα σου που φέρνει το άρωμά σου
αυτή που μάζευες τις νύχτες τα μαλλιά σου
νύχτες που σ' έπινα στα bar της αγκαλιάς σου
σήκω ξημέρωσε θ' αργήσεις στην δουλειά σου..."

(Στίχοι από το Σε θέλω του Παπακωνσταντίνου Βασίλη)

Αν κυλάνε οι νύχτες μεθυσμένες με το φως του φεγγαριού να μας βρίσκει μαζί να αρμενίζουμε παρέα..ακόμα και να ελπίζω στο τίποτα..ακόμα και η τύχη μου να είναι πια άγνωστη..πάντα υπάρχει το Πόρτο Ρίκο..φώτα..αρώματα..Εκεί..θαμμένη στους πρόποδες του βουνού σου να ελπίζω να περάσει ένα αστέρι να μπω στην τροχιά του..ειναι μακρύ το ταξίδι ακόμα..έχω την βαλίτσα έτοιμη και ένα δυο κρυφά απωθημένα στην τσέπη..άντε...που είσαι επιτέλους;..