Είναι κάτι βράδια ρε γαμώτο πολύ μοναχικά..Σε παίρνουν τηλέφωνο οι φίλες σου και σου λένε πόσο ωραία περνάνε με το καινούργιο αμόρε τους και εσύ χαίρεσαι πραγματικά..Ίσως περισσότερο απ' ότι θα χαιρόσουν για σένα..Αλλά μόλις κλέισει το τηλέφωνο αυτή η χαρά μετατρέπεται σε μελαγχολία και έπειτα σε απορία..Εγώ πότε επιτέλους θα ζήσω κάι παρόμοιο?
Έτσι αρχίζεις να ακούς μουσικούλα..Ξέρεις εσύ..Επιλέγεις κομμάτια που μόνο αυτά μπορούν να σε κάνουν να θυμηθείς όλες τις δυσάρεστες καταστάσεις..Όλα τα καταθλιπτικά συναισθήματα..
Είναι τόσο γελοίο..Κι όμως.. είναι η πραγματικότητά σου..
Επομένως..το πρωί σε βρίσκει πάλι μόνη..καθισμένη στο στενό δωματιάκι σου..προσπαθώντας να γίνεις αλχημιστής..
Το μυστικό όμως τελικά μπορεί να μην είναι στα συστατικά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου