Το σήμερα έγινε χθες..Αλλά δεν με πονά..

Χθες η αγαπητή φίλη μου Έφη, θέλησε να μοιραστεί μαζί μου(μέσω του youtube) κάτι από τα παιδικά μας χρόνια..Μπορεί να γνωριστήκαμε όντας φοιτήτριες, αλλά αργότερα διαπιστώσαμε ότι μεγαλώσαμε έχοντας περίπου τα ίδια ενδιαφέροντα..Βλέποντας κυρίως Καρουζέλ, και Το μικρό σπίτι στο λιβάδι και λιγότερο Ντίσνεϋ Κλαμπ τα Σαββατοκύριακα,Art Attack και άλλα(προσωπικά..Μάγια η μέλισσα..)..!

Σ' ευχαριστώ Έφη μου για αυτό..

Καθώς τα έβλεπα σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να ξαναγυρίσουν εκείνα τα χρόνια που η ζωή ήταν απλή..Ξεκινούσε με πρωινό ξύπνημα για το σχολείο κ τελείωνε με μια αγκαλιά από την μαμά..Ή όπως το θυμάμαι εγώ;Να φωνάζω δυνατά: Καληνύχτα σε όλους! Η ενδιάμεση μέρα δεν απαιτούσε πολλά..Λίγο διάβασμα, φαγητό,πολύ παιχνίδι,λίγη τηλεόραση (μόνο τα παραπάνω ίσα-ίσα για να μας κρατήσουν συντροφιά στην ώρα του φαγητού) και τηγανίτες με πετιμέζι!..

Ήταν τόσο απλά όλα..Αργότερα ήρθε η εφηβεία,με αυτήν την αλλόκοτη ανάπτυξη και την
ακμή.Έπειτα η ανάγκη για αναγνώριση από το αντίθετο φύλο, οι πρώτες απογοητεύσεις.οι πρώτοι έρωτες,τα πρώτα φιλιά..Δυστυχώς έφτασε και η ώρα των πανελληνίων..Με το ανάλογο άγχος, το ανάλογο διάβασμα για να μπεις σε μια σχολή που ΊΣΩΣ θες..Να ακολουθήσεις ένα επάγγελμα που ΊΣΩΣ θες..Τώρα πάλι ζεις με άγχος για την σχολή που ΊΣΩΣ τελειώσεις έγκαιρα και ΊΣΩΣ να δουλέψεις τελικά πάνω στο αντικείμενο σπουδών σου..Όλα όσα ακολουθούν θα είναι γεμάτα με αβεβαιότητα..σκληρή πραγματικότητα..

Γι' αυτό αγαπώ τόσο πολύ αυτά τα χρόνια..Τι με ενδιέφερε εμένα η σύνταξη; Εγώ είχα μια αιωνιότητα για να φτάσω τα 65..Τι με ενδιέφερε η δωρεάν κ δημόσια παιδεία;Το σχολείο ήταν αυτό που διαρκούσε 8:00-13:30..Δεν με ενδιέφερε ποιο κόμμα θα βγει την επόμενη 4ετία ή αν θα πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός..Πόσο μάλλον να με ενδιαφέρει με ποια, έχει σχέση αυτό τον καιρό ο Αρναούτογλου ή τι έγινε με την Βροχοπούλου(ή όπως την λένε)..

Ήταν τόσο απλά όλα..Την άνοιξη θα είχαμε μαργαρίτες( ή μαντηλίδες θυμάσαι Χριστίνα;) στο διπλανό χωράφι και θα τρέχαμε να φτιάξουμε στεφάνι..Θα είχαμε ανεμώνες και ένα σωρό μυρωδιές..Το καλοκαίρι θα το περνούσαμε στην Βάρη να μετράμε τα παγωτά και τα μπάνια που είχαμε κάνει..Το φθινόπωρο θα είχαμε τα πρωτοβρόχια με το άρωμα της διψασμένης γης..Το χειμώνα Θα είχαμε τις ροζ αμυγδαλιές και το τζάκι που θα καίγαμε τα υπολλείματα από τους σπάρτους..Είχαμε κ τις 4 εποχές καταδικές μας και απλές..Άνοιξη,καλοκαίρι,φθινόπωρο και χειμώνας..Μαζί με αυτές και ένα σωρό αρώματα..Τι όμορφα που ήταν..

Δεν υπήρχαν πρόστυχες λέξεις..Δεν υπήρχε κακία..Μόνο εμείς κ η αγνή ψυχή μας..Το αθώο μυαλό και η φαντασία μας, που μετέτρεπαι τα αρχαία του χωριού μου σε περιοχή εξερεύνησης
με την ομάδα σωτηρίας, το εγκαταλελημένο σπίτι στην μέση της πλατείας σε στοιχειωμένο..Και άλλα τέτοια πραγματάκια..

Είμαι τόσο ευτυχισμένη που τα έζησα όλα αυτά..Και πραγματικά θα ήθελα να τα ξαναζήσω όλα
πάλι από την αρχή χωρίς δεύτερη σκέψη..Όμως υποθέτω ότι όσο ο χρόνος θα κυλά ρυθμικά, εμείς θα προχωράμε μπροστά..Πάλι τόσο απλά..

Αν τύχει και διαβάσεις αυτό το κείμενο θα ήμουν περήφανη αν άφηνες ένα σημάδι ότι έζησες κάπως έτσι κι εσύ αυτά τα χρόνια..Καταφύγιο θα το ονομάσω..Εκεί θα κρύβομαι τις νύχτες που δεν θα υπάρχει τίποτα στον κόσμο μου, που να με κρατάει ζωντανή.. Ευχαριστώ για όλα..

Τα λόγια που ποτέ δεν θα σου πω..

Συλλαβίζω ακόμα τον ρυθμό..Αν ακούς στις μουσικές σου πετώ..


Σε σκέφτομαι..Δεν ξέρω γιατί..Είναι κάτι βράδια μοναχικά που εύχομαι να ήσουν εδώ..Η απουσία σου είναι επίπονη..Κ η παρουσία σου ανοιχτή πληγή..Γιατί ανήκεις στην κατηγορία "Μην αγγίζετε.."


Είναι όλα, πράγματι τόσο δύσκολα;Πρέπει να μετράμε τις λέξεις προσεχτικά για να μην ντυθούν λάθος;Αν δεν υπάρχει αυθορμητισμός στα λόγια κ στις πράξεις, τότε τι ζούμε;Μάλλον πως θα ζήσουμε;Τι θα κυνηγήσουμε;Τα σίγουρα μόνο;


Είναι σαν να λες σε ένα παιδί..Μην παίξεις έξω στον ήλιο γιατί υπάρχουν 1,2,...1000 κίνδυνοι..Γίνονται αυτά τα πράγματα;


Βρίσκομαι στην άκρη του γκρεμού μου..Όλα για όλα..Έτσι παίζω..Έτσι πρέπει να παίζουμε..Βρίσκομαι σε αυτό το σημείο από την στιγμή που γεννήθηκα..Έχω κινδυνέψει να πέσω..Έχω πέσει..Όμως βρίσκομαι πάντα στην κορυφή μου..


Είμαι αόρατη για σένα..Σε αγγίζω χωρίς να με αισθάνεσαι..Ούτε μια φορά δεν με κατάλαβες..Σε παρατηρώ όταν χαμογελάς,όταν μιλάς..Κ δεν με βλέπεις..Ούτε μια φορά δεν με πρόσεξες..Σου είναι τόσο δύσκολο ε;


Και έτσι πάντα κάθομαι σε αυτήν την πέτρα για να με χτυπάει ο αέρας,να καθαρίζει το μυαλό και να αποκτά πάλι τις δυνάμεις για να συνεχίζει αυτήν την μάχη..Για σένα..Μόνο για σένα..


Δεν με στεναχωρείς..Ούτε που με ξέρεις άλλωστε..Δεν φταις εσύ..Η μοίρα περισσότερο..Τα έχει κανονίσει όλα χωρίς εσένα, για σένα όμως..


Θα έρθει σε λίγο το ηλιοβασίλευμα..Πόσο θα ήθελα να το δούμε μαζί..Θα με αγκαλιάσεις άραγε κάποια στιγμή πρώτα εσύ; Αν με δεις; Θα με αγκαλιάσεις; Θα με αναγνωρίσεις; Είμαι δικιά σου..


Απόλυτο αυτό..Όμως αυτό αισθάνομαι τώρα..Αυτό σου λέω..Κι ας μην με ακούς..


Θα με φιλήσεις;Ένα ζεστό φιλί μέσα από το κορμί σου..Από τα χείλη σου..Είναι πολλά αυτά που σου ζητάω ε;

Είναι σαν να κρατάς στην χούφτα σου νερό και να λες ότι δεν θα σου πέσει..Είναι σαν να ονειρεύεσαι κάτι το βράδυ και να μην θυμάσαι την επόμενη μέρα τι είδες..Είναι σαν να πονάς και να λες ότι είσαι ευτυχισμένη..

Ριζωμένη εδώ στα πόδια σου σε ακολουθώ..

Είσαι έτοιμος να κάνουμε το ταξίδι μαζί;Θα σε περιμένω ως την επόμενη αυγή..Μην αργείς άλλο..

...

Καθισμένη στην καρέκλα που μάλλον τόσο αγαπώ...Με το βλέμμα καρφωμένο έξω από το παράθυρο..Κ με την σκέψη να ταξιδεύει πέρα από τα σύνορα που διακρίνουν τα μάτια..

Θυμάσαι τι είπαμε χθες;

Είναι πιο εύκολο να λέμε τι δεν μπορούμε να κάνουμε, από το να προσπαθούμε να κάνουμε αυτά που μπορούμε..

Γράμμα στο μεγάλο πουθενά..

1.Θυμάσαι μήπως κάποιο βράδυ που δεν μπορείς κοιμηθείς εύκολα;Σκέφτεσαι πολλά και διάφορα; Μπερδεμένα και μη..Όλα να γυρίζουν στο μυαλό σου και εσύ να προσπαθείς να βγάλεις μια άκρη; Έχει νόημα όλο αυτό όμως;
2.Να σε «βασανίσει» η σκέψη κάποιου προσώπου; Η θύμησή του, να σου προσφέρει ευτυχία, ηρεμία, σιγουριά και ένα σωρό όμορφα συναισθήματα.. Κι όμως..Αν τον/ην σκεφτείς περισσότερο, αυτή η ευτυχία να μετατρέπεται σε ανεξήγητη λύπη, αβεβαιότητα, φόβο και ίσως τελικά να καταλήξει σε δάκρυα;
3. Γιατί θέλουμε όλα τα απλά πράγματα να τα κάνουμε περίπλοκα; Όταν κάποιος θέλει να είναι με κάποιον άλλον απλά το λέει, έτσι δεν είναι; Κι αν δεν είναι σίγουρος απλά το διακινδυνεύει, έτσι δεν είναι πάλι; Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ζούμε με προγράμματα και σχέδια για το αύριο αν δεν μπορούμε να χαρούμε το τώρα και τις στιγμές που μας προσφέρει..Ποιον έβλαψε αναπανόρθωτα ο αυθορμητισμός κάποιου/ας;
4.Γιατί να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Όλα ένα παιχνίδι είναι..Αρκεί μόνο να βρεις τον σωστό παίχτη για να παίξετε μια παρτίδα!Κακώς ή καλώς είναι θέμα τύχης..
5.Κι αυτά τα λόγια..Σκέτος αέρας..Καμία υπόσταση..Κανένα στήριγμα για να είναι βάσιμα..Κι όμως έχουν την δύναμη να σε κάνουν κομμάτια.Να σε τσακίσουν..Να σε κάνουν ευτυχισμένο..όλα!Και πόσο δύσκολο είναι να προσέχεις τι λες..Για να μην πληγώσεις και για να μην πληγωθείς..
6.Αν πιστεύεις κάτι δυνατά, γιατί είναι τόσο εύκολο να σε κάνει κάποιος να αλλάξεις γνώμη;
7.Η αγκαλιά..Γιατί πάντα την αποζητάμε σε λάθος χέρια; Ή ακόμα κι αν είναι τα σωστά, γιατί αργούν να ανοίξουν; Ή γιατί δεν ανοίγουν ποτέ;
8.Γιατί αυτός που μπορεί να σου χαρίσει το πιο ζεστό χαμόγελο μπορεί ταυτόχρονα να σου χαρίσει το πιο πικρό δάκρυ;
9.Γιατί όταν είσαι ερωτευμένος με κάποιον δεν το παραδέχεσαι ή είναι ταμπού και δεν πρέπει να ειπωθεί γιατί υπάρχει κίνδυνος να σε απορρίψει και να στεναχωρηθείς;

10.Γιατί αυτά που λέμε με τα μάτια δεν τα ακούει κανείς;..Κι όταν μιλάμε με την ψυχή, γινόμαστε κενοί;..

Πόσο παγιδευμένος είσαι;

Αγόρασα την Κυριακή την εφημερίδα το ‘ Έθνος της Κυριακής’ 2 Μαρτίου 2008..

Λοιπόν..Ουσιαστικά είμαι καινούργιο μέλος, όλης αυτής της φιλοσοφίας του Internet, των blogs, του msn και πολλών από τις υπηρεσίες του..Όπως ξεφύλλιζα την εφημερίδα διαβάζω το εξής:

Από τον Φεβρουάριο του 2006 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2007,486 bloggers 16 εώς 50 ετών, πήραν μέρος, σε μια έρευνα με τίτλο « Ήθη και συνήθειες των Bloggers». Τα όσα απάντησαν έδωσαν την δυνατότητα μιας πρώτης στατιστικής απογραφής της ελληνικής μπλογκο-κοινότητας. Από την έρευνα προέκυψε ότι:
55% ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ τους εαυτούς τους και χρησιμοποιούν τα κανονικά τους ονόματα.
76% ΜΠΑΙΝΟΥΝ στο blog τους αρκετές φορές την ημέρα, να δουν αν τους διάβασαν, τι απήχηση έχουν κ.λ.π.
58% ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ αυτά που γράφουν κάποιοι και επιμένουν να τα επιβεβαιώνουν.
66% ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΖΗΤΟΥΝ την συγκατάθεση των φίλων τους όταν πρόκειται να μιλήσουν γι’αυτούς ή να τους σχολιάσουν.
20% ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ και άλλα χρήσιμα links είτε sites είτε για blogs.
9% ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ απάντησαν ότι ποτέ δεν ζητούν την άδεια κανενός, γράφουν ό,τι θέλουν και δεν τους νοιάζει.
83% ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ χρησιμοποιούν το blog για να κάνουν γνωστές τις δημιουργίες τους.
Κάποιοι ΠΑΡΑΔΕΧΟΝΤΑΙ ότι γράφουν πολλές ανακρίβειες και παραφουσκώνουν αρκετά γεγονότα.
[ Μ.ΖΙΩΖΙΟΥ με επικεφαλίδα «Παγιδευμένοι» στο Διαδίκτυο σελ.30 ]

Τι έχετε να πείτε γι’αυτό;Έχω όμως και κάτι καλύτερο..

Στην ίδια εφημερίδα γράφει:

Δύσκολοι καιροί για blogger στην Σαουδική Αραβία. Ο γνωστότερος βρίσκεται εδώ και μήνες υπό κράτηση, χωρίς να του έχει απαγγελθεί κατηγορία . Μόνο ο πατέρας του τον είδε πριν από λίγες μέρες, ενώ η γυναίκα και τα δύο παιδιά του τον έχουν «χάσει». Ο 30χρονος επιχειρηματίας φαίνεται πως πληρώνει την αλλεργία των Σαουντ στην ελεύθερη έκφραση. Οι φίλοι του πίστευαν πως η πρόσφατη επίσκεψη του Μπους θα έδινε καλή αφορμή στην κυβέρνηση να τον αποφυλακίσει. Ο πλανητάρχης όμως κόπτεται για την δημοκρατία μόνο στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν...Ο blogger που εκβιάζεται να σωπάσει...
[Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ «Πρόσωπα του Κόσμου» σελ. 55]

Και ρωτάω..Να αρχίσω να ανησυχώ; Μόνο εγώ όμως;