Για το Ritsaki roz...

μετά από μια αναπάντεχη επιστροφή..

τι σημαίνουν όλα αυτά?αυτά που νιώθουμε μετά από το τέλος μιας σχέσης?..

είδα μάτια να κλαίνε και να μιλούν για το μέλλον ενώ το παρόν δεν το ζουν..δεν το κοιτούν..πόσο δύσκολο είναι να αποκοπούμε από το παρελθόν?
πολύ..το ξέρω..

γιατί όμως να υπάρχει αυτός ο φόβος της μοναξιάς?αφού είναι η καλύτερη φίλη μας..σύμβουλος και σύντροφος για τις στιγμές που το "κανένας" υπερισχύει στην ατμόσφαιρα..

αν δεν μάθουμε μόνοι μας τον ευατό μας..ποιος περιμένουμε να μας τον μάθει?ό,τι ζούμε καλοδεχούμενο..ανοίγουμε τις αγκάλες και το χαιδεύουμε τρυφερά γιατί θα είναι κομμάτι από το είναι μας..ποιο είναι μας?αυτό που ο χρόνος, ο φίλος και ο εχθρός μας, θα μας χαρίσει..

κοίταζα για πολύ ώρα τα κόκκινα μάτια σου και έβλεπα ένα κουβάρι, ένα σπουργιτάκι αβοήθητο..πόσο δύσκολο θα είναι να ξαναγεννιέσαι στα 24?όλα πια θα φαντάζουν καινούρια, θα υπάρχουν τόσα πράγματα να δοκιμάσεις..θα μάθεις σιγά σιγά να ισορροπείς και έπειτα να περπατάς..

κ έτσι μπερδεμένο όπως είσαι, κοιτάς το τέλος χωρίς να θες ζήσεις το ταξίδι μέχρι το τέλος..

δεν υπάρχει τίποτα πρακτικό..με ρώταγες να δώσω απαντήσεις στα ερωτηματικά σου και με άκουγες τόσο πιστά και ήθελες να πιστέψεις όσα έλεγα..
μα η αλήθεια είναι ότι δεν έχω λύσεις..κ όσο ωραία φάνταζαν στα αυτιά αυτά που ήθελες να ακούσεις..μόνο εσύ μπορείς να κατακτήσεις πάλι την ζωή σου..

κι αν φαίνονται όλα βουνό, είναι επειδή όντως είναι βουνό..το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τα αντιμετωπίσεις..κι όπως λέει ένας φίλος μου..

προτιμώ να πέφτω τραγουδώντας..