...

 Σήμερα..

Σήμερα μουρμουρίζω.. 

το τσάι μισοτελειωμένο στο τραπέζι..τα βιβλία γύρω μου.. ένα σπίτι αχούρι όπως κ το μυαλό μου..

μα ποιος θα με βάλει σε τάξη..ο χρόνος κυλάει και εγώ τον κυνηγάω..μακάρι να μπορούσα να με χωρίσω σε λεπτά και ώρες..θα ήξερα τότε να ζω ρομποτικά αλλά αποδοτικά..

γιατί τώρα τρέχω αλλά ο χρόνος δεν σταματάει και εγώ απλά σε μία ρόδα μέσα συμμετέχω στο κυνήγι του σήμερα..

σήμερα..

σήμερα μουρμουρίζω είναι ακόμη μία μέρα..

τικ τακ..τικ τακ...

Δύναμη...

 Δύναμη..

την νιώθω αργά να ανεβαίνει από τη γη στα πόδια, στα ισχία, στο στομάχι και να κάνει στάση στην καρδιά..

δειλά δειλά να συνεχίζει στον λαιμό, να κάνει προσπάθεια να αρθρωθεί.. είμαι δυνατή να ακουστεί στον έξω κόσμο.. 

και με αυτοπεποίθηση να συνεχίσει στο μυαλό και να φωλιάσει εκεί.. στο πιο ισχυρό σημείο της ύπαρξής μου..

αυτό το ταξίδι ονειρεύομαι σε κάθε βήμα που κατακτώ. .να ανεβαίνω πιο ψηλά στο βουνό μου..

μα άραγε τι σκαμπανεβάσματα έχει αυτή η αίσθηση.. μια σκαλώνει στο χώμα το αγαπημένο.. μία επιμένει να σφηνώνει στα ισχία και να με κάνει στάσιμη.. <άραγε πώς γίνεται μαζί να νιώθω ακίνητη μα δυνατή;>

κι όσες φορές άγγιξε το στομάχι, αμέσως την έκανα εμετό λες και δοκίμασα κάτι δηλητηριασμένο..

έχω μίλια να διανύσω ακόμα για να αποδεκτώ πως είμαι συνάμα αδύναμη δυνατή..

μα αυτό δεν με κάνει λιγότερο σημαντική..