?...

ο χρόνος, ο σύντροφός μας..μας ξεγελά καμιά φορά..νιώθουμε ότι θα τον έχουμε για πάντα στο πλευρό μας..να μας σκουντά στον ώμο μετά από κάθε απογοήτευση..μετά από κάθε πίκρα..νομίζουμε ότι θα μας προστατεύει..θα μας βοηθά να ξεπεράσουμε τις λύπες..ίσως και τους ίδιους τους εαυτούς μας..

..ίσως καμιά φορά είναι καλύτερα να τον αφήνουμε να φύγει..να σηκώνεται από την πέτρα που έχει καθίσει δίπλα μας..να αδειάζει τις με σοφία γεμάτες τσέπες του, μπροστά μας..να μας ελευθερώνει..

.. έχει νόημα να τον έχουμε πάντα στο πλευρό μας?..ακόμα και όταν βγάζει το δηλητήριό του..στέκεται με το δρεπάνι του πάνω από τις στιγμές μας και δεν τις παίρνει γρήγορα..τις αφήνει να τις βιώνουμε σαν ατελείωτες σταγόνες χημικού που μας καίει επώδυνα..

και μένοντας με τα σημάδια του..προσπαθούμε να επουλώσουμε τα φαίνεσθαι..γιατί τότε νιώθουμε να μας εγκαταλείπει και η φράση "ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές" ακούγεται σαν μεταλλαγμένο χιτ της εποχής..

ο καλός μας φίλος ή ο εχθρός..?