εδώ..

έτσι τα φέρνει περίεργα ο χρόνος..που αδιάκοπα πασχίζει να περάσει από δίπλα μου..
σαν βελόνα νιώθω που ανεξέλεχτα της βάζουν πολύχρωμες κλωστές και πασχίζει να ενώσει τρύπες που χρόνια έχουν ανοιχτεί..και δειλάζω να παραδεχτώ ότι δεν μπορεί να κλείσουν..ηχηρά κενά..χάσματα αγεφύρωτα..

αυτή η πικρία που έχει πια κατακαθίσει στην γλώσσα δεν με ενοχλεί..

εγώ εδώ είμαι..και προσπαθώ ακόμα να βρω το κλειδί μου..δεν βαριέμαι ποτέ να προσπαθώ..λέω στους άλλους ότι έπαψα να ονειρεύομαι, να προσμένω..να εύχομαι..μα ψέμα ηχεί στα αυτιά μου..είμαι η Μανωλία..ανούσια ονειροπόλα..να βρίσκει νόημα σε ανούσιες στιγμές..να στέκεται βουβή και μόνη αλλά ευχάριστα στην παρέα των άλλων..

εγώ εδώ είμαι..έτσι είμαι..η αόρατη παρουσία..δεν με ενοχλεί τίποτα πια..έμαθα..η ζυγαριά μου καλά κρατά τις ισορροπίες..όποτε το θελήσω κι αυτό..

κατ' εντολή..

εμπρός μαρς..

δύσκολο..δύσκολο..μα όχι ακατόρθωτο..

εγώ εδώ είμαι..ευτυχισμένη στην αταξία μου..ερωτευμένη με την σύγχυσή μου..ανάλαφρο αεράκι να χορεύω στον αέρα..να ξεφεύγω από τις χούφτες σας..από τις βαριές ανάσες σας..από τις κλειδαρότρυπές σας..

τρυπώνω κάτω από τα σκεπάσματα..κουρνιάζω στις γωνίτσες τους..μικρό παιδί..δεν το ξεχνάω..δεν το πολεμάω..