...

άνθισαν όλοι οι κήποι της ψυχής μου και εγώ ξαπλωμένη στο γρασίδι τρέφομαι με την ζεστασιά του ήλιου..

αλήθεια..πόσο καιρός πέρασε που ένιωσα έτσι ζωντανή?

ούτε που θυμάμαι..

οι φλέβες να συρρικνώνονται και να μεγενθύνονται, να ακούω τον παλμό μου, η φλεγόμενη μπαλίτσα να χορεύει στο ακίνητο κορμί..

και οι σκέψεις να φεύγουν από μένα..οι εικόνες να μπερδεύονται, τα λόγια να ταξιδεύουν..και εγώ να αιωρούμαι γύρω από σένα..

είμαι τυχερή..είμαι ευλογημένη..

https://www.youtube.com/watch?v=ubpV4h361Nw

...

Φοβαμαι..φοβαμαι πολυ..

Η αληθεια ειναι δυνατη..η αληθεια μου,μου τρυπα τα κοκκαλα..

Κ η αληθεια ειναι οτι φοβαμαι να πω την αληθεια..

Κ ποια απο ολες τελικα να κρατησω? 

Γιατι τις εχω για πετρες για να χτιζω τους απροσιτους τοιχους ..

Μα πονω ..

Πονω 

....

Manolia, are you having fun at all here?

Ήταν μια αναπάντεχη ερώτηση..Από αυτές που αποφεύγεις όπως ο διάολος το λιβάνι..επικράτησε σιωπή..είπαμε καληνύχτα και βρέθηκα στο δωμάτιο ξανά..μόνη..

Και βγήκε ο γαμημενος ο λυγμός έτσι αναπαντεχα όπως η ερώτηση..
Με γύρισε πίσω..Κάτι μήνες πίσω που μου είχαν ξανακάνει αυτήν την ερώτηση Κ τους είχα απαντήσει έτσι έχω μαθει..

Ναι..η ζωή σε πάει κ εσύ δούλος της ακολουθείς γιατί ακόμα δεν ήρθε η ώρα..Κ στον κύκλο σου να περιστρέφεσαι ο φτωχός γιατί ξέρεις ότι ποτέ δεν θα ρθει..

Αναμονη...

Μα πως αναρωτιεμαι αφησα τις αλυσιδες να σαπισουν στα ποδια..νομιζα οτι ημουν ελευθερο πουλι που πετουσα πανω απο ολους..ειχα το πλεονεκτημα να κοιτω και να βλεπω..μεσα μου..μεσα σου..
Πως αφησα λοιπον τα αορατα δεσμα να μου τρυπησουν το κορμι..

Φοβιες..

Θα ελευθερωθω ποτε? Θα πεταξω προς τον ηλιο κι εγω σαν εκεινο το αμουστακο αγορι που τα 'χασε ολα?

Αυτη η αορατη σκια σαν ναυτικο σκοινι που σε τραβα προς τα πισω ενω ολα σου λενε προχωρα..

Ελευθερια? Ποτε στα αληθεια θα ερθεις?