full of love...

http://www.youtube.com/watch?v=CiVDzTT4CbE

ακούγοντας αυτό το τραγούδι δίπλα από το στολισμένο δέντρο..με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί..με κεριά αναμμένα στο πάτωμα...

νιώθω τόσο ερωτεύσιμη...

the end of an era..

κύκλοι ανοίγουν..κύκλοι κλείνουν...

βέβαια, αυτός ο κύκλος έπρεπε να είχε κλείσει καιρό τώρα..αλλά τι να κάνουμε..δεν ήταν στο χέρι μας...πήραμε το πτυχίο μας..αυτό ήταν..

τέρμα και επίσημα η Πάτρα..δεν έχουμε την φοιτητική ιδιότητα πια..τέρμα επίσημα το δωματιάκι μου στην εστία..έφυγα και άφησα ένα άδειο κρεβάτι..γυμνό από την μπορντό παπλωματοθήκη..άφησα άδεια την ντουλάπα μου..άφησα άδειο ένα κομμάτι της ψυχής μου...

Όταν κλείνει ένας κύκλος, πρέπει να προχωρήσουμε στο μεταβατικό στάδιο δημιουργίας του επόμενου..για να είμαι ειλικρινής θέλω ένα διάλειμμα..δεν θέλω να κάνω βαρυσήμαντα πράγματα..θέλω να κατέβω Κρήτη και να μείνω στο χωριό για λίγες μέρες..μακάρι να ήταν για πολλές..το ξέρω όμως ότι δεν γίνεται..θέλω καθαρό αέρα και ηρεμία..θέλω να μυρίζω το χώμα μου και να κοιτάξω την θάλασσά μου..θέλω η καινούρια χρονιά να μου φέρει ό,τι κράτησε η προηγούμενη..και ίσως να μην το θέλω απλά..ίσως να το απαιτώ...

γυρνώντας το βλέμμα μου πίσω,  με πιάνει μια όμορφη γλυκιά νοσταλγία και κουλουριάζομαι στο κρεβατάκι μου μαζί με όλες τις εμπειρίες που μου έδωσαν την σοφία να κλείσω συνετά τον κύκλο μου..και έκλεισε..το λέω πολλές φορές για να το πιστέψω..το λέω πολλές φορές γιατί πρέπει να βρω τα εφόδια να αρχίσω να σχεδιάζω τον επόμενο...

όπως είχε πει κι ένας φίλος μου..φοβάμαι την ημιτέλεια...και η ατμόσφαιρά έχει το άρωμα της ημιτέλειας...

new home...old stuff..

τρίτη μέρα στο καινούριο σπίτι..

μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η σοφή κουβέντα πως ότι κι αν αλλάξει από έξω, αν δεν αλλάξει το μέσα δεν γίνεται τίποτα ουσιώδες...

και ναι, ακόμα και στο καινούριο σπίτι οι καβγάδες με την αδερφή μου είναι αναπόφευκτοι και ανυπόφοροι..όλα όσα αντιπαθώ σε έναν άνθρωπο, τυγχάνει να τα έχει το "αίμα" μου..σε τόσο βαθμό που η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο μετατρέπεται σε βομβαρδισμένη περιοχή με εκτοξευμένα λόγια που θέλουν να πονέσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο..

Τώρα βέβαια έχω το δικό μου δωμάτιο, οπότε ανά πάσα ώρα και στιγμή κλείνω την πόρτα και δεν μου καίγεται καρφί για την παρουσία της και τα ύφη της..και πάντα λέω ότι δεν θα την αφήνω να επηρεάζει την ψυχολογία μου κι όλο διαπιστώνω ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο..

σε δυο μήνες από τώρα, αυτή η απόδραση στους τέσσερις "δικούς' μου τοίχους θα οδηγήσει σε μια σχέση τυπική που οι συνομιλίες της θα αφορούν ερωτήσεις πρώτης ανάγκης..-ποιος θα μαγειρέψει? -ποιος θα πλύνει τα πιάτα? - ποιος θα καθαρίσει? - ποιος θα πετάξει τα σκουπίδια? κτλ...

και η ανάγκη μου να πάρω ένα κατοικίδιο όλο μεγαλώνει γιατί βλέπω ότι θα είναι το μοναδικό ζωντανό ον σε αυτό το οίκημα που ουσιαστικά θα με περιμένει χωρίς γκρίνια και μιζέρια...

χμ....ωραία ζωή...