....

όλα άγνωστα για μια στιγμή..και την στιγμή αυτή όλα κενά..και όπως είναι αυτή η στιγμή φυλακισμένη παγώνει γύρω ο κόσμος για να μείνει ανέπαφο του χρόνου το παιδί..

κι αυτή η σιωπή στο πηγάδι της στιγμής αντηχεί στα σωθικά και σιγοτραγουδάει..

το εκεί παραμένει ίδιο με το εδώ και δεν προχωρά στο πέρα...

explosion....

τα κύτταρά μου έχουν πάρει φωτιά...έχω ένα ηφαίστειο στο κεφάλι μου μέσα που θέλει να εκραγεί...

το άκουσα και αυτό σήμερα...: "Βρήκα το τέλειο"

Δεν το έχω ακούσει ποτέ ξανά και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν περίμενα να το ακούσω..Κι αν το άκουγα..θα έλεγα..ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ..και χαζός......

και στο μυαλό μου διάφορα κοινότυπα σενάρια τριγυρνούν...μα καλά...ποιος ορίζει επιτέλους την τελειότητα?και γιατί αυτή η τελειότητα να είναι ο σκοπός της ζωής μας?και στην τελική..αν έχουμε στο μυαλό μας ΜΟΝΟ αυτήν την τελειότητα όλα τα υπόλοιπα που θα ζούμε θα υστερούν?και τι θα μας κάνει μετά αυτό?...δυστυχισμένους??..

κι αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι την έχουν γευτεί..αυτοί τι θα απογίνουν?ανικανοποίητοι, μίζεροι..και αθεράπευτα ελπιδοφόροι??(δικός μου όρος)

μήπως η τελειότητά μας, λειτουργεί με χρονοδιακόπτη?μπαίνει στις εκάστοτε στιγμές και δημιουργεί ψευδαισθήσεις?ή αυτή η θεωρία είναι για τους αδύναμους?έστω ότι οι άνθρωποι δεν είναι παμφάγα και άπληστα όντα, τότε σκοπός τους θα ήταν ένα πράγμα..η αναπαραγωγή!(?)

νομίζω όμως ότι είναι παμφάγα και άπληστα όντα, οπότε σκοπός τους είναι η συλλογή αγαθών..υλικών και μη..άρα η τελειότητα δεν θα ήταν μέρος της κάθε διάθεσης τους?και επομένως θα μεταβαλλόταν με κάθε εμπειρία και συλλογή των δεδομένων τους?

και δειλά, ψιθυριστά και σχεδόν τραυλίζοντας αναρωτιέμαι...μήπως γνώρισα το ένα και μοναδικό άνθρώπινο όν στο πλανήτη που δεν έχει αυτόν τον σκοπό??και περιμένει απλά και ειλικρινά την τέλεια αγάπη?ο ίδιος δηλώνει ότι την είχε βρει..(το τι ακολούθησε θα το δούμε σε άλλο κεφάλαιο διότι οι τελειότητες δεν συμβαδίζουν απ' ότι συμπέρανα..)

(αφιερωμένο σε έναν καινούριο φίλο..)

singing in the rain.....

Άρχισε να βρέχει στην Αθήνα..παλιά η βροχή μου έφερνε και μυρωδιές..τώρα εδώ η μυρωδιά είναι πέτρινη..
βγήκα έξω στο μπαλκόνι και κοιτούσα -μα τι άλλο;- τις απέναντι πολυκατοικίες και με φαντάστηκα άγαλμα από αλάτι στη μέση της πλατείας Συντάγματος να κοιτώ τους ανθρώπους που θα τρέχουν πανικόβλητοι μόλις τους αγκαλιάσουν οι πρώτες σταγόνες τις βροχής..
ποτέ δεν το κατάλαβα..γιατί τρέχουν όλοι στη βροχή?
θυμήθηκα τον Gene Kelly στο Singing in the rain..κάτι παρόμοιο θέλω να κάνω και εγώ..μόνο που δεν είμαι ερωτευμένη!..

το έλεγα και θα το λέω..θέλω η βροχή να ξεπλένει όλα τα κρυμμένα μου..να με βαπτίζει και να εξαγνίζει τους δαίμονές μου..και έτσι γυμνή από αγνότητα που θα μένω, όλα αυτά που θέλω θα αντανακλώνται στα μάτια και στο σώμα μου..
και μετά έχει ο Θεός..

greed...

Πήγα για καφέ σήμερα το πρωί στο Ν.Κόσμο..κοίταγα γύρω μου..

όλα φαίνονται να κυλάνε ήρεμα αλλά το νιώθω..το αισθάνομαι όπου και να πάω..στις παρέες μου..στους παππούδες του τραμ..στις μητέρες από τη δουλειά..

βιώνουμε μία ζωή που δεν την περιμέναμε και που δεν αξίζουμε εμείς..οι νέοι..έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε "αφού δεν τρώω από τα σκουπίδια είμαι καλά.."
όλοι λέμε να βρούμε οποιαδήποτε δουλειά ακόμα κι ας μην πληρωνόμαστε καλά, ίσα ίσα να βγει το μεροκάματο..για μια μπουκιά ψωμί να θρέψει όλη την οικογένεια..αγχώθηκαν όλοι οι γονείς να μας στείλουν για σπουδές, στερήθηκαν οι ίδιοι για να μην στερηθούμε εμείς αλλά ποιο το νόημα?κάπου έχει κολλήσει ο τροχός..και λένε όλοι να καεί το μπουρδέλο η Βουλή όμως ποιο το νόημα?

Οι Έλληνες έχουν στο πετσί τους την κατάχρηση της εξουσίας, τη διαφθορά και την κλεψιά..λες και μετά την κατοχή (που πείνασαν πολύ) είπαν με μιας να καταπιούν ό,τι μπορεί να φαγωθεί για να επιβιώσουν οι ίδιοι..και όχι οι μετεγενέστερες γενιές..έτσι φάγανε..φάγανε..φάγανε..και δεν βάζω μόνο τα διοικητικά στελέχη..βρείτε μου έναν Έλληνα που να μην έχει καταχραστεί μία δωρεάν παροχή του κράτους..από το τηλέφωνο που θα πάρει στο σπίτι για να δει αν έφαγε το παιδί του..από τις κόλλες Α4 του γραφείου του (γιατί ήταν πολλές, ποιος θα το καταλάβει?)..από το να μην κάνεις σωστά τη δουλειά σου γιατί είσαι στο δημόσιο..

όλοι κοίταγαν τα στομάχια τους αν είναι γεμάτα και ποιος την πλήρωσε?ποιος θα την πληρώνει?

και όλοι κατηγορούν τουν ανωτέρους αλλά όλοι είμαστε υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση..δεν ξέρω τι θυσίες θα πρέπει να γίνουν..δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζονται παγκοσμίως..

το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι κ εγώ ένα ρομποτάκι τους και έχω αρχίσει να φοβάμαι πολύ...

need....

www.youtube.com/watch?v=qe1XonkVU48

Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά
φωλιάζουν λαμπυρίδες
Πάνω στα λυτά μαλλιά

αχ την αγάπη μου είδες

Είδες το γέλιο του ουρανού
του γερακιού το ράμφος
Είδες το πρώτο πέταγμα
της αφορμής το άνθος

Είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια..απλά σήμερα μέσα στο συγκεκριμένο κλίμα μόλις το άκουσα ξεχύθηκαν χιλιάδες συναισθήματα και ανάγκες μου που τις είχα παραμελήσει και για να είμαι ειλικρινής κρύψει...

Πάνω στο λευκό σου το λαιμό
πέφτει πυκνό το χιόνι
Πάνω στο λευκό λαιμό
χέρι ζεστό ζυγώνει
Φέρνει τα πέντε δάκτυλα
φέρνει τα δέκα χάδια
Φέρνει και σώμα δύστροπο
που έμαθε στα σκοτάδια

Αυτοί οι στίχοι έχουν καρφωθεί στο μυαλό και δ λένε να φύγουν..μιλούν για μια ανάγκη (μου)..μιλούν για το μαζί που τόσο αποφεύγω..κ αναρωτιέμαι μήπως ήρθε ο καιρός να σκεφτώ ότι στο δεξί μου χέρι λείπει ένα συμπλήρωμα..

Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει
στυλίτης ξεχασμένος
Πάνω στα ματόκλαδα
εσύ είσαι ανεβασμένος
Παίζεις λαούτο με φτερό
και εγώ τα μάτια κλείνω
Γλιστράς από τα βλέφαρα
και στην καρδιά σε αφήνω
Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει
στυλίτης ξεχασμένος..

θέλω να ακούει αυτό το τραγούδι με την καρδιά..
για να 'ρθει να μου το τραγουδήσει στη ψυχή..

...

επέστρεψα...

δεν γνωρίζω τον τόπο..

πάνω από την απέναντι πολυκατοικία το φεγγάρι..

στο σπίτι εφήμερη σιωπή..

η κίνηση κάτω στο δρόμο θορυβώδης..

φθινόπωρο καλώς να ορίσεις τη ζωή μου..

πάλι με τα ίδια αγκαλιασμένη..