Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

erotical(ly) (in)compatible

ανθρώπινες σχέσεις λοιπόν...

πάντα με πλήγωνε το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν και δυστυχώς όχι την πραγματικότητα...και μέσα σε αυτό το άδικο κρυφτό κατάλαβα ότι ελάχιστοι διαθέτουν χρόνο για να γνωρίσουν το κάθε είδος ανθρώπου που τυχαίνει να συναντήσουν..

πέρα από τις φιλικές σχέσεις που πια θεωρώ ότι είμαστε σε ηλικία που τις επιλέγουμε..οπότε τις υποστηρίζουμε και παλεύουμε για αυτές..

υπάρχουν και αυτές οι ερωτικές (αλήθεια πόσα είδη σχέσεων υπάρχουν??) που απ' ότι έχω καταλάβει παίζουν το σημαντικότερο ρόλο στην ζωή των κοινών θνητών..

όλα στη ζωή μας είναι εμπειρίες..πόσο όμως πρέπει να αφήνουμε αυτές τις εμπειρίες να καθορίζουν την ζωή μας?εξελισσόμαστε μέσω αυτών (οι φυσιολογικοί άνθρωποι)..όμως δ θεωρώ ότι πρέπει να γίνονται σταθμός για κάθε επόμενο βήμα..πόσα πράγματα μπορείς να ζήσεις με τον ίδιο άνθρωπο?πόσο μονογαμικά όντα μπορούμε να γίνουμε?μάλλον για πόσο καιρό μπορείς να ζήσεις με τον ίδιο άνθρωπο και για πόσο καιρό μπορείς να είσαι μονογαμικός?

γιατί πρέπει μέσω των ερωτικών σχέσεων να μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου?η μοναξιά?γιατί να μην είναι ο μόνος και ο καλύτερος δάσκαλος?..
οι σχέσεις αυτές μήπως είναι φόβοι που απλά τους αντιμετωπίζουμε με ευφήμερους έρωτες, αγκαλιές και φιλιά που λειτουργούν σαν τσιρότο στα υπαρξιακά μας κολλήματα?

και όταν μας τραβήξει κάποιος γρήγορα το τσιρότο και η πληγή μας, μείνει ανοιχτή κ ευάλωτη?βάζουμε πάλι άλλο τσιρότο?για πόσο καιρό όμως και αυτό?

ποιος μας ορίζει ότι είμαστε έτοιμοι για μία σχέση?οι φίλες μου πάντα μου έλεγαν: "Μανωλία, όταν θα κάνεις σχέση, θα καταλάβεις τα καλά που κερδίζεις?"

εγώ γιατί ποτέ δεν συμφώνησα?αν δεν γνωρίσεις μόνος σου τον εαυτό σου, να δεις τα όρια σου..αν δεν έχεις αυτοπεποίθηση και ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, γιατί να μπεις στη διαδικασία " έχω σχέση"? αυτό μου ακούγεται περισσότερο σαν δεκανίκι από ότι ανάγκη συμβίωσης, εξέλιξης και αναβάθμισης!..

μήπως τελικά οι ερωτικές σχέσεις είναι το επίδομα αναπηρίας που παίρνουμε για τα αποτυχημένα όνειρα, τους ανεκπλήρωτους πόθους και τα εξαγορασμένα μας θέλω?

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

οι σχέσεις διαιρούνται σε κατηγορίες.μία εξ'αυτών είναι οι ερωτικές.εν συνεχεία οι ερωτικές έχουν υπόκατηγορίες,οι οποίες είναι πολλές... με λίγα λόγια...όπως το πάρει και όπως την δεί ο καθένας.είναι σαν μια αγορά:αν δεν σου αρέσει το ένα ,τότε πας στο άλλο.μέχρι να βρείς αυτό που θες...αν ποτέ το βρείς...(εσύ,εγώ και όλοι μας...)

manolia είπε...

τι υποκατηγορίες έχουν οι ερωτικές σχέσεις?θες να μου το απαντήσεις?

αυτό δεν έχω καταλάβει μάλλον..
είναι αγορά ή επίδομα..?δ ξέρω αν καταλαβαίνεις την διαφορά..
στην αγορά έχεις το θάρρος κ επιλέγεις..γιατί ό,τι πληρώνεις παίρνεις..
στο επίδομα σου λένε τόσο δίνουμε κύριε για την κατάστασή σου..δ υπάρχει επιλογή..

Καρατζάς Αναστάσιος είπε...

Μάλιστα. Δύσκολα ερωτήματα για δυνατούς λύτες. Θα τολμήσω να γράψω ότι οι ερωτικές σχέσεις είναι οι εξετάσεις της μοναξιάς. Όπως η μοναξιά αποτελεί τον πιο αξιόλογο δάσκαλο έτσι και οι σχέσεις μπορούν να αποτελέσουν τον πιο παραμορφωτικό ή κολακευτικό μας καθρέφτη. Το να μάθουμε τα πάντα για τον εαυτό μας δε μας ολοκληρώνει κιόλας, καθώς κανείς άλλος δε θα ξέρει για εμάς. Η αλληλεπίδραση είναι αυτή που φανερώνει το ποσοστό αυτογνωσίας και καθορίζει αν θα βουτήξουμε ξανά στη μοναξιά ή θα την αγναντεύουμε καθώς μας βρέχει τα πόδια...

manolia είπε...

με βρίσκεις 100% σύμφωνη με αυτά που λες..
μονο μια μικρή ένσταση στο "το να μάθουμε τα πάντα για τον εαυτό μας δε μας ολοκληρώνει κιόλας, καθώς κανείς άλλος δε θα ξέρει για εμάς"..
δεν ξέρω γιατί είναι σημαντικό να ξέρει κ κάποιος άλλος για εμάς..ικανοποιείται το ναρκισσιστικό κομμάτι του εαυτού μας..?

Καρατζάς Αναστάσιος είπε...

Εδώ ολόκληρο σύμπαν δημιούργησε τον άνθρωπο για να το μελετήσει και να
του δώσει υπόσταση, εμείς θα φανούμε πιο αδιάφοροι; Αλλά και πάλι, και
εμείς θα γνωρίζουμε για κάποιον άλλο, δράση-αντίδραση, συνισταμένη
μηδενική. Για εμένα πιο έντονο ναρκισσισμό κρύβει η μοναξιά για τη
μοναξιά παρά η μοναξιά για την ετοιμότητα του εμείς. Ναρκισσιστικός
είναι ο φόβος του να κριθείς, γιατί όποιος γνωρίζει για εσένα μπορεί
να σε κρίνει κιόλας.

manolia είπε...

Μέ έβαλες σε πολλές σκέψεις..το σκέφτομαι όλη μέρα και προσπαθώ να δώσω μια απάντηση..

"Για εμένα πιο έντονο ναρκισσισμό κρύβει η μοναξιά για τη
μοναξιά παρά η μοναξιά για την ετοιμότητα του εμείς.Ναρκισσιστικός
είναι ο φόβος του να κριθείς, γιατί όποιος γνωρίζει για εσένα μπορεί
να σε κρίνει κιόλας."

Πραγματικά δεν το είχα σκεφτεί έτσι..δεν ξέρω αν συμφωνώ ή διαφωνώ..μοναξιά για μένα είναι τρόπος ζωής..όμως συνειδητός τρόπος ζωής..
τώρα πρέπει να την σκεφτώ κάτω από το πέπλο του ναρκισσισμού μαζί με τον φόβο..
αν πάρουμε την κυριολεκτική σημασία του ναρκισσισμού είναι η ψυχοπαθολογική αγάπη του εαυτού μου και η επιφανειακή προσπάθεια να με αγαπήσουν και οι άλλοι για το φαίνεσθαι και όχι για το είναι..όμως σε αυτήν την περίπτωση ούτε ο ίδιος δεν ξέρει ποιο είναι το είναι του..και ίσως να μην έχει την όρεξη(λογική ικανότητα) να μάθει..

εγώ ίσως να μιλάω για την μοναξιά που σε νοιάζει το είναι και όχι το φαίνεσθαι..κι αν όντως γνωρίζεις καλά το είναι σου, τότε προς τι ο φόβος για κριτική?

συμφωνώ ότι η αλληλεπίδραση με τους άλλους ίσως τελικά να δοκιμάζει την αυτογνωσία μας, αλλά αν η αυτογνωσία μας είναι επαρκής δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να φοβόμαστε την αλληλεπίδραση?..

πραγματικά είμαι πολύ μπερδεμένη..Ευχαριστώ πολύ για την συζήτηση και τις σκέψεις..

Καρατζάς Αναστάσιος είπε...

Εγώ πάντως χαίρομαι που οι άνθρωποι δεν είναι "ευγενή αέρια" αλλά πάντα τους χαρακτηρίζει μία περίσσεια ή ένα έλλειμα που τους προτρέπει να ενωθούν. Σκέψου τον χρυσό, ένα τόσο πολύτιμο μέταλλο να φανερώνει το έλλειμά του και να συνδέεται με άλλα πιο "ποταπά" στοιχεία. Έτσι και οι άνθρωποι, δημιουργοί ή παρατηρητές, με απαντήσεις ή ερωτήματα, ενώνονται για να εξελιχθούν. Ποτέ δεν έκανα αναφορά στο φαίνεσθαι και για ό,τι έγραψα είχα οδηγό το είναι.
Εγώ σε ευχαριστώ για την επικοινωνία και περιμένω μία συζήτηση κάτω από δικιά μου ανάρτηση, γιατί όσο και αν αγαπάμε τη μοναξιά ό,τι αναρτούμε αποτελεί παράθυρο στον κόσμο... από εμάς.

Ανώνυμος είπε...

έχεις εξελιχθεί πολύ στη πένα σου...θυμάσαι που σου έλεγα να το κοιτάξεις και να συνεχίσεις...και θυμάσαι όταν σου διάβαζα ποίηση το ξημέρωμα?