Το ημερολόγιο ενός απογραφέα...

Σκεφτόμουν μέρες αυτήν την ανάρτηση..

Ήμουν και εγώ απογραφέας αυτές τι 15 μέρες..χτυπούσα πόρτα πόρτα για να μου ανοίξουν..ήμουν άμεσα διαθέσιμη σε όποιον ήθελε να απογραφεί..και η εμπειρία μου από αυτήν εδώ την γρήγορη δουλειά νομίζω ότι θα είναι αξέχαστη..

συνάντησα πολλούς ανθρώπους, μερικούς θέλω να τους ξεχάσω γιατί ντρέπομαι που ανήκουν σε ανθρώπινο είδος, άλλους θα τους θυμάμαι και θα χαμογελάω γιατί είμαι περήφανη που ανήκουν σε ανθρώπινο είδος και για άλλους νιώθω θλίψη όπως αυτήν που αισθανόταν ο John Coffey στο Πράσινο Μίλι..

ήταν λεπτές οι ισορροπίες για μένα, γιατί μου άνοιγαν την πόρτα τους και έμπαινα σε στιγμές της δικής τους ζωής..

Με ειρωνεύτηκαν, με πρόσβαλαν, με υποτίμησαν..όλοι αυτοί άνθρωποι μορφωμένοι..με μεταπτυχιακά και διδακτορικά..υπενθυμίζοντάς μου ότι τα χαρτιά δεν λένε για την παιδεία που οφείλει να έχει ο καθένας μας..

Υπήρχαν απλοί άνθρωποι, παππούδες και γιαγιάδες που μου άνοιξαν την πόρτα με ευλάβεια και πίστη στην πατρίδα, που τους έχει προδώσει όμως..

Υπήρχαν άνθρωποι που μου έλεγαν τον πόνο τους γιατί δεν είχαν κάποιον να τον ακούσει..εγκαταλελημμένοι από δικούς τους ανθρώπους..δέσμιοι της ίδιας τους τη ζωή..τόση μοναξιά σε αυτήν την πόλη..υπάρχουν 5 εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτόν το νομό και όμως από όλα τα συναισθήματα,αυτό που κυριαρχεί είναι η μοναξιά..

αυτό που σκέφτομαι συνέχεια είναι μία φράση μιας κοπέλας που μιλάγαμε μισή ώρα.."Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της"..

Από όλη αυτήν την εμπειρία λοιπόν μου δημιουργήθηκε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να φύγω από αυτήν την χώρα, που κυριαρχεί το χάος, που ο απλός φτωχός λαός την πληρώνει πάντα κάνοντας τους πλούσιους ακόμα πλουσιότερους..που η πατρίδα που άλλοτε μας έκανε περήφανους για την ιστορία της τώρα μας ντροπιάζει γιατί δεν φροντίζει τα παιδιά της, αλλά τα "παιδιά" όλης της υπόλοιπης ευρωπαϊκής ένωσης..
ποια είμαι εγώ όμως που μιλάει..τι έχουμε κάνει τόσο καιρό για όλα αυτά;γιατί παραιτηθήκαμε και πέσαμε άμαχοι?

δεν υπάρχει μέλλον πια..τα πράγματα θα πηγαίνουν στο χειρότερο..κι όλα κρύβουν συμφέροντα που δεν πάει το καθημερινό μυαλό σε αυτούς τους σκοτεινούς τόπους..
Δεν υπάρχει επίλογος..δεν μπορώ να σταματήσω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου..
ίσως να είναι η πρώτη φορά που ένιωσα αυτόν τον φόβο..

?????????????????????

www.youtube.com/watch?v=LLpE58afM-U

ok...

το παραδέχομαι..τα πράγματα δεν πάνε καλά..καθόλου καλά..και αναφέρομαι σε όλα..φταίνε όλα..οι πλανήτες, τα ζώδια, οι άνθρωποι, εγώ, η Ελλάδα, το ΤΕΙ, η Πάτρα, η Αθήνα και κάποια ονόματα που δεν θέλω να αναφέρω..και πάνω απ' όλα τα κωλολεφτά..

περνάω δημιουργικές περιόδους που δεν έχουν την διάρκεια που θα ήθελα..φτάνω στο σημείο που κάνω πράγματα που αγαπώ αλλά όχι στον βαθμό που μου αρκεί για με κάνουν ευτυχισμένη..και περνάνε οι μέρες καμιά φορά χωρίς νόημα..να με βρίσκουν μπροστά από ένα υπολογιστή να προσπαθώ να τελειώσω την πτυχιακή μου..που δεν τελειώνει με ΤΙΠΟΤΑ..εδώ και ένα χρόνο..και περνάνε οι μέρες και με βρίσκω μέσα στο facebook..που εγώ ποτέ δεν έμπαινα..και που πραγματικά δεν ξέρω γιατί το έχω ακόμα..

είμαι κολλημένη σε ενδιάμεσα σκαλοπάτια και η κούραση που έχω μαζέψει τώρα πια με ενοχλεί..

και είμαι τόσο θυμωμένη που τα βάζω με ανθρώπους που αγαπώ..

και είμαι τόσο θυμωμένη που τα διέγραψα όλα στο μυαλό μου..και κυρίως φίλους που νόμιζα ότι είχα..αναρωτιέμαι..είμαι τάχα μου σκληρή ή αποφάσισα οι άνθρωποι που με πλαισιώνουν να είναι λίγοι αλλά αυτοί που μου αξίζουν?..

και είμαι ακόμα πιο θυμωμένη γιατί σε μία πόλη με τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας δεν έχω έναν άνθρωπο να πάω να πιω ένα καφέ..γιατί και οι γνωστοί ουσιαστικά έγιναν ξένοι..και νιώθω μόνη..

ίσως γι΄αυτό είμαι θυμωμένη..
νιώθω τόσο πλαισιωμένη αλλά στην ουσία...
θέλω αέρα

the denial's safety..

νιώθω τόσο όχι σήμερα..πραγματικά το όχι σαν λέξη μου ηχεί αντιπροσωπευτικά..

αρνούμαι να μπω στο παιχνιδάκι που ύπουλα με υποκινεί να συμμετάσχω..και ίσως για πρώτη φορά στην ζωή μου αρνούμαι τόσο πιστικά..τόσο αληθινά..

είχα πει ποτέ δεν ξαναγυρνάμε πίσω..αυτό προσπαθώ να κατακτήσω..

και πολεμάω ξανά..και εκτοξεύω τα όχι με όλη μου την δύναμη..δεν θέλω να είμαι το μικρό κοριτσάκι που πολεμά τα ήδη κεκτημένα..ας είμαι το μεγάλο και τρανό παραμυθάκι των ναι..

σήμερα έχω πολύ όχι μαζεμένο στις πλάτες μου..
δεν θέλω άλλο..
κουράστηκα..

welcome May...

www.youtube.com/watch?v=q-FI4dbM_1o

Σα γομολάστιχα τα σβήσανε μια μέρα,
τα σβήσαν όλα οι κουβέντες που 'πες χθες.
Τα σβήσαν όλα σαν το φύσημα του αγέρα,
μα είχες τον τρόπο κι αυτά ωραία να τα λες.

Είχες το βλέμμα της αγάπης που 'χει σβήσει,
μα εγώ κοιτούσα δυο ματάκια νευρικά.
Αχ, κι έλεγα Θέε μου, πριν την πόρτα μου να κλείσει,
να τα φιλούσα γι' άλλη ακόμα μια φορά

Γιατί δεν ήτανε για μας τους δυο ετούτη η αγάπη,
σαν τους τσιγγάνους τριγυρνάμε εδώ κι εκεί.
Άλλη μια ακόμα ιστορία στο ντουλάπι,
τώρα με άλλη θα 'μαι εγώ και μ' άλλον εσύ.

Ο έρωτάς μας το νήμα πρώτος ποιος θα κόψει,
ο έρωτάς μας ήταν εξοντωτικός,
κι όμως την ξέραμε κι οι δυο την άλλη όψη
πως κάποια μέρα θα τελείωνε κι αυτός.

Γιατί δεν ήτανε για μας τους δυο ετούτη η αγάπη,
σαν τους τσιγγάνους τριγυρνάμε εδώ κι εκεί.
Άλλη μια ακόμα ιστορία στο ντουλάπι,
τώρα με άλλη θα 'μαι εγώ και μ' άλλον εσύ.

χαζά αναρωτιέμαι πως ένα τραγούδι μπορεί να περιγράψει ακριβώς τι νιώθω..ανυπεράσπιστοι οι έρωτες τελικά ε?..αυτό το λιμάνι που κοιτώ από μακριά αλλά ποτέ δεν μπαρκάρω..πόσο δύσκολο είναι να βρεις μια πόρτα τέτοια για να ανοίξεις..πόσο δύσκολο είναι να πολεμάς για αυτά που αγαπάς..γι' αυτά που θες..
η φύση μας είναι τόσο μίζερη..καταπιεσμένα υποκείμενα κανενός αντικειμένου..κ το ρήμα απλά άκλιτο στα στήθη μας καρφωμένο..φοβάμαι..αρνούμαι..αποχωρώ..
αν όλοι κάναμε ένα βήμα μπροστά πόσο ηλιόλουστη θα ήταν η κάθε μέρα μας?..μου λείπουν πολλά από εκείνη την πόλη..και ακόμα περισσότερα από εκείνο τον καιρό..όμως...

ήρθε ο Μάιος..

moving on...