izzy bitsi timer..

είναι μια φωτίτσα μέσα μου..πέρασε το Πάσχα αλλά δεν έφυγε..κ την φυσάω να σβήσει αλλά αυτή δυναμώνει..

δ φταίω εγώ που το μυαλό δεν σταματάει ποτέ..δ φταίω εγώ που όλα φαντάζουν ίδια..δ φταίω εγώ που μισώ τον χρόνο που περνά..δ φταίω εγώ για πολλά..όμως τα ζω..όλα αυτά τα ζω..κ με βαραίνουν..όσο κ αν το αποφεύγω το βλέπω..σε όλα γύρω μου..
αυτή η προσπάθεια σταθερότητας σε μία ξένη πόλη..δ θέλω να πω ότι έχω γονατίσει..το κεφάλι είναι σκυφτό αλλά περιμένω τον Μάιο να ανθίσουν όλα ξανά γύρω μου..
είναι οι ίδιες λέξεις που με τριγυρνάνε..είναι αυτές που πολεμώ..που δεν μου αρέσουν και θέλω να αλλάξω..
είναι αυτή η αιώνια υπομονή μου που όμως τώρα πια θέλω να σταματήσει..νομίζω ότι έχει φτάσει στο κόκκινο..
δίνω μια τελευταία ευκαιρία στο χρόνο..
πρέπει να με διαψεύσει..

a searchingly life..

πολλά ήθελα να πω...αλλά δυστυχώς το μαγνητοφωνάκι του μυαλού μου τα διέγραψε με μιας λες και οι σκέψεις απλά με προσπερνούν και δεν μένουν να με συντροφεύουν στο πιο μετά από το τώρα..
ξεκίνησε ένα θέμα συζήτησης όσο είμασταν για μπυρίτσα στο Ψυρρή..μια συζήτηση με πολύ "εγώ" μέσα..κατέληξε κάπως έτσι.."θα ήθελα να πολύ να μου πεις"..

τι να πω..η μόνη λέξη που γυρνά στο μυαλό μου είναι "βιωματικός"..
πόσο βιωματική ζωή ζούμε εν τέλει?
για μένα να ζω απλά την κάθε μέρα δεν μου αρκεί..με κάνει δυστυχισμένη..
όμως το να προσπαθώ συνέχεια να βρίσκω παραθυράκια και να ονομάζω την κάθε μέρα διαφορετική είναι για μένα τόσο αναγκαίο..αυτό και από μόνο του με κάνει να νιώθω ότι έχω ένα σκοπό..
είναι λοιπόν από τις λέξεις που μου αρέσει να ξεστομίζω..βιώνω..γιατί δεν αναφέρεται στη λέξη ξυπνώ, τρώω, κοιμάμαι με αναπόφεκτο αποτέλεσμα να ζω..
συμπεριλαμβάνει ένα σωρό παράγοντες, ερεθίσματα, εμπειρίες, αγγίγματα, μυρωδιές, εναρμονήσεις..ένα σωρό ανεκτίμητες στιγμές που κάποιος τις γεύεται μία προς μία..δεν αφήνω τίποτα να με προσπεράσει απλά..θα πρέπει να με ακουμπήσει..επιβάλλεται να με ακουμπήσει γιατί μόνο έτσι απορροφώ την ενέργεια που μου δίνει..
μόνο έτσι αγαπάς τον κόσμο γύρω σου..μόνο έτσι μαθαίνεις να τον αντιμετωπίζεις και να επιβιώνεις..
και δεν περιορίζεται μόνο σε ευχάριστα συναισθήματα..ακόμα και τον πόνο τον νιώθω έντονα..αναβλύζει από την πηγή της καρδιάς μου και καταλήγει σε παραποτάμους του μυαλού που ξεδιψούν με τη σειρά τους άλλα εδάφη..

είναι μία αίσθηση όλα αυτά που δεν μπορούν να περιοριστούν αραδιάζοντας πέντε- έξι λέξεις..είναι ένα ταξίδι που όταν αποφασίσεις ότι θες να ξεκινήσεις δεν υπάρχει επιστροφή..κλείνεις μάτια και αφήνεις τον αέρα να κάνει τα υπόλοιπα..δεν υπάρχει σκέψη..δεν υπάρχει τίποτα..ξεκινάς από το μηδέν..και το μηδέν οδηγεί στο άπειρο..

Τα παράθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

not today...

And in the letter that I wrote
Were the words I never spoke
This is why I can't come home





Χθες λοιπόν..για καφέ στο Γιασεμί..ψηλά στην Μνησικλέους..θυμήθηκα το χωριό μου..τα σπίτια των γιαγιάδων μου..χώθηκα στις φωτογραφικές μου αναμνήσεις..
μετά περπάτημα στην Αρεοπαγίτου..τόσο ησυχία..δεν ήμουν Αθήνα..κάπου αλλού βρέθηκα..
περπάτημα με μυρωδιές από ευκάλυπτο..περπάτημα με συζητήσεις τι θέλω από σένα..τι θέλεις από μένα..το μαζί γιατί δεν γίνεται..πλάκα είχε..ο καθένας έχει τη ζωή του, που δεν μπορεί να αλλάξει..τι παράξενο τελικά..και αυτή η επιχειρηματολογία μας..με πιάνουν τα γέλια τώρα..χθες στεναχωρήθηκα λιγάκι..

Σήμερα με έβγαλε το τραμ Γλυφάδα..ήλιος..η θάλασσα απέναντι..μια κυρία μου έπιασε την κουβέντα και μου είπε έτσι απλά..χωρίς να με γνωρίζει.."Δούλεψα πολύ στην ζωή μου..είμαι 68 χρονών..και θα σου δώσω μια συμβουλή..μην βασίζεσαι σε κανέναν..είσαι μόνη σου..μόνη σου..να αγαπάς τον εαυτό σου.."

Δεν ξέρω αν ήθελα να το ακούσω αυτό..το ήξερα..πάντα το ήξερα..αλλά σήμερα δεν ήθελα να το ακούσω..

το μυαλό μου είναι ένα κουβάρι και παθιάζομαι..νιώθω ζωντανή..και δεν με νοιάζει να το ξετυλίξω..όχι σήμερα..

top....ful...

Πέρασε μια εβδομάδα..μία γρήγορη εβδομάδα..μία όμορφη εβδομάδα..

που έτρεχα να την προλάβω..
βγήκα πολύ..που είχα καιρό να το κάνω..πήγα στο θέατρο...βγήκα με το αγαπημένο T-shirt έξω..ήρθε για λίγο το καλοκαίρι..φόρεσα τα γυαλιά ηλίου..δημιούργησα..για δύο ώρες έφτασα στις πτυχές του μυαλού που είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν..
αυτό είναι ευτυχία..μια πλευρά της τουλάχιστον...και θέλω να κρατήσει..
γιατί αν βρίσκεσαι στην κορυφή..νομίζω ότι σου είναι δύσκολο μετά να κατέβεις..

πια..

www.youtube.com/watch?v=oX37cZZ-8BY&feature=related

ντρέπομαι...
ντρέπομαι πολύ...
πέρασε ένας ολόκληρος μήνας και χάθηκα πίσω από τις γρήγορες και ανούσιες στιγμές τις μεγαλούπολης..
υποχρεώσεις μου έμαθαν να τις λέω..
φυλακή τις αποκαλώ εγώ..
έτσι με βρήκε ο Απρίλης..
κολλημένη στην ΑΘήνα..
ποιος το περίμενε?
δυόμιση μήνες σταθερή σε έναν οριοθετημένο χώρο..
με πινακίδες και φανάρια να μου υποδεικνύουν συνεχώς ποιος θα είναι ο δρόμος μου..
γελώ τώρα..πονάω κ λιγάκι..
δεν μιλάμε πια για προσαρμογή..
έγινε κομμάτι μου πια..
και πρέπει να το αγαπήσω..όχι ακριβώς πρέπει..είναι υπόσχεση που μου έχω δώσει..να μην αφήνω τίποτα να χάνεται..να το ζω..είναι η ανάβαση που θέλω να βρίσκομαι..αυτή είναι η υπόσχεσή μου λοιπόν..
καινούριος μήνας..
έλα ήλιε πια..