...

στα σκονισμένα σοκάκια των φόβων βρέθηκε πάλι εκείνο το κοριτσάκι..
ο χρόνος είναι εχθρός και η στασιμότητα φίλη..
τι να συμβεί άραγε μετά από τρεις μήνες ψιθυρίζει?έχει νόημα?..μπα..απαντά..τίποτα πια δεν έχει νόημα..
φεύγει ο χρόνος από πάνω της..χωρίς να ζει..φεύγει όπως πέφτουν τα φύλλα από το μωβ δέντρο με τα πρωτοβρόχια..όπως φεύγουν τα χελιδόνια..όπως κρύβεται ο ήλιος πίσω από το βουνό κάθε απόγευμα..όλα φεύγουν..φεύγουν και εκείνο το κοριτσάκι τα κοιτά καθιστό στο παγκάκι..εκείνο το παγκάκι στο παρκάκι πίσω από την τσιμεντένια πολυκατοικία..σε εκείνο το παρκάκι λοιπόν..εκεί που όλα φαντάζουν μακρινά..τρέχουν και δεν τα φτάνει..
στην αρχή λοιπόν ξανά..δεν το είχε υπολογίσει το κοριτσάκι..
το καημένο..