parental(ly) (in)compatible..

επιστροφή στο σπίτι...πολλές οι σκέψεις...

ανθρώπινες σχέσεις...
μόνο μια τελεία μπορώ να σκεφτώ..μέχρι εκεί πάει ο νους..

(?) είμαστε δέσμιοι ανύπαρκτων και ασυνείδητων αλυσίδων που υποχρεώνουν και ορίζουν το είδος, το μέγεθος και το βαθμό των σχέσεών μας με τα ανθρώπινα όντα...
συμπεριλαμβάνονται και οι οικογενειακοί δεσμοί...
σε αυτούς τους δεσμούς είναι που φοβάμαι να δώσω ορισμό...

Απο την αρχή της πορείας της ζωής μας, από τόσο δα σποράκια, είναι προκαθορισμένο ποιο μέρος τους ανθρώπινου είδους θα ονομάσουμε μητέρα και ποιο πατέρα..και θα πρέπει για την υπόλοιπη ζωή μας να κουβαλάμε στην πλάτη μας τη δική τους ζωή, διότι η φράση "αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα" με βρίσκει απολύτως σύμφωνη..

Αυτοί λοιπον οι άνθρωποι μας πέρνουν από σποράκια και μας μεγαλώνουν αντικατροπτίζοντας πάνω μας δικές τους αλήθειες, ψέμματα, βιώματα, ανάγκες και ένα σωρό φοβίες, μετατρέποντάς μας σε άσχημα είδωλα (τις περισσότερες φορές) των δικών τους καθρεπτών ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ....(?)

αναρωτιέμαι αν αυτό το ασυνείδητα το λέω για να τους δικαιολογήσω...
και κάπου εδώ με βρίσκω πολύ θυμωμένη γιατί απορώ πως επιλέγει κάποιος να φέρει στο κόσμο μια ψυχή όταν καλά καλά δεν τα βγάζει πέρα με τη δική του..

οι γονείς λοιπόν...

... αποτελούν από μόνοι τους ένα είδος που δυστυχώς για μένα διαιωνίζεται.. και που συμπληρώνουν τον ορισμό του εγωισμού, διότι το αποτελέσμα (στην συγκεκριμένη περίπτωση- ένα παιδί) επιδιώκεται να επιτευχθεί για να επιφέρει ανακούφιση καλύπτωντας την ανάγκη ενστίκτων (βλ. μητρικό ένστικτο)..και που δυστυχώς πολλές φορές το αποτέλεσμα παίρνει την μορφή του σοβά και χρησιμοποιείται σπάταλα για να καλύψει τρύπες και κενά...που δ καλύπτονται...