Σκεφτόμουν μέρες αυτήν την ανάρτηση..
Ήμουν και εγώ απογραφέας αυτές τι 15 μέρες..χτυπούσα πόρτα πόρτα για να μου ανοίξουν..ήμουν άμεσα διαθέσιμη σε όποιον ήθελε να απογραφεί..και η εμπειρία μου από αυτήν εδώ την γρήγορη δουλειά νομίζω ότι θα είναι αξέχαστη..
συνάντησα πολλούς ανθρώπους, μερικούς θέλω να τους ξεχάσω γιατί ντρέπομαι που ανήκουν σε ανθρώπινο είδος, άλλους θα τους θυμάμαι και θα χαμογελάω γιατί είμαι περήφανη που ανήκουν σε ανθρώπινο είδος και για άλλους νιώθω θλίψη όπως αυτήν που αισθανόταν ο John Coffey στο Πράσινο Μίλι..
ήταν λεπτές οι ισορροπίες για μένα, γιατί μου άνοιγαν την πόρτα τους και έμπαινα σε στιγμές της δικής τους ζωής..
Με ειρωνεύτηκαν, με πρόσβαλαν, με υποτίμησαν..όλοι αυτοί άνθρωποι μορφωμένοι..με μεταπτυχιακά και διδακτορικά..υπενθυμίζοντάς μου ότι τα χαρτιά δεν λένε για την παιδεία που οφείλει να έχει ο καθένας μας..
Υπήρχαν απλοί άνθρωποι, παππούδες και γιαγιάδες που μου άνοιξαν την πόρτα με ευλάβεια και πίστη στην πατρίδα, που τους έχει προδώσει όμως..
Υπήρχαν άνθρωποι που μου έλεγαν τον πόνο τους γιατί δεν είχαν κάποιον να τον ακούσει..εγκαταλελημμένοι από δικούς τους ανθρώπους..δέσμιοι της ίδιας τους τη ζωή..τόση μοναξιά σε αυτήν την πόλη..υπάρχουν 5 εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτόν το νομό και όμως από όλα τα συναισθήματα,αυτό που κυριαρχεί είναι η μοναξιά..
αυτό που σκέφτομαι συνέχεια είναι μία φράση μιας κοπέλας που μιλάγαμε μισή ώρα.."Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της"..
Από όλη αυτήν την εμπειρία λοιπόν μου δημιουργήθηκε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να φύγω από αυτήν την χώρα, που κυριαρχεί το χάος, που ο απλός φτωχός λαός την πληρώνει πάντα κάνοντας τους πλούσιους ακόμα πλουσιότερους..που η πατρίδα που άλλοτε μας έκανε περήφανους για την ιστορία της τώρα μας ντροπιάζει γιατί δεν φροντίζει τα παιδιά της, αλλά τα "παιδιά" όλης της υπόλοιπης ευρωπαϊκής ένωσης..
ποια είμαι εγώ όμως που μιλάει..τι έχουμε κάνει τόσο καιρό για όλα αυτά;γιατί παραιτηθήκαμε και πέσαμε άμαχοι?
δεν υπάρχει μέλλον πια..τα πράγματα θα πηγαίνουν στο χειρότερο..κι όλα κρύβουν συμφέροντα που δεν πάει το καθημερινό μυαλό σε αυτούς τους σκοτεινούς τόπους..
Δεν υπάρχει επίλογος..δεν μπορώ να σταματήσω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου..
ίσως να είναι η πρώτη φορά που ένιωσα αυτόν τον φόβο..
Ήμουν και εγώ απογραφέας αυτές τι 15 μέρες..χτυπούσα πόρτα πόρτα για να μου ανοίξουν..ήμουν άμεσα διαθέσιμη σε όποιον ήθελε να απογραφεί..και η εμπειρία μου από αυτήν εδώ την γρήγορη δουλειά νομίζω ότι θα είναι αξέχαστη..
συνάντησα πολλούς ανθρώπους, μερικούς θέλω να τους ξεχάσω γιατί ντρέπομαι που ανήκουν σε ανθρώπινο είδος, άλλους θα τους θυμάμαι και θα χαμογελάω γιατί είμαι περήφανη που ανήκουν σε ανθρώπινο είδος και για άλλους νιώθω θλίψη όπως αυτήν που αισθανόταν ο John Coffey στο Πράσινο Μίλι..
ήταν λεπτές οι ισορροπίες για μένα, γιατί μου άνοιγαν την πόρτα τους και έμπαινα σε στιγμές της δικής τους ζωής..
Με ειρωνεύτηκαν, με πρόσβαλαν, με υποτίμησαν..όλοι αυτοί άνθρωποι μορφωμένοι..με μεταπτυχιακά και διδακτορικά..υπενθυμίζοντάς μου ότι τα χαρτιά δεν λένε για την παιδεία που οφείλει να έχει ο καθένας μας..
Υπήρχαν απλοί άνθρωποι, παππούδες και γιαγιάδες που μου άνοιξαν την πόρτα με ευλάβεια και πίστη στην πατρίδα, που τους έχει προδώσει όμως..
Υπήρχαν άνθρωποι που μου έλεγαν τον πόνο τους γιατί δεν είχαν κάποιον να τον ακούσει..εγκαταλελημμένοι από δικούς τους ανθρώπους..δέσμιοι της ίδιας τους τη ζωή..τόση μοναξιά σε αυτήν την πόλη..υπάρχουν 5 εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτόν το νομό και όμως από όλα τα συναισθήματα,αυτό που κυριαρχεί είναι η μοναξιά..
αυτό που σκέφτομαι συνέχεια είναι μία φράση μιας κοπέλας που μιλάγαμε μισή ώρα.."Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της"..
Από όλη αυτήν την εμπειρία λοιπόν μου δημιουργήθηκε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να φύγω από αυτήν την χώρα, που κυριαρχεί το χάος, που ο απλός φτωχός λαός την πληρώνει πάντα κάνοντας τους πλούσιους ακόμα πλουσιότερους..που η πατρίδα που άλλοτε μας έκανε περήφανους για την ιστορία της τώρα μας ντροπιάζει γιατί δεν φροντίζει τα παιδιά της, αλλά τα "παιδιά" όλης της υπόλοιπης ευρωπαϊκής ένωσης..
ποια είμαι εγώ όμως που μιλάει..τι έχουμε κάνει τόσο καιρό για όλα αυτά;γιατί παραιτηθήκαμε και πέσαμε άμαχοι?
δεν υπάρχει μέλλον πια..τα πράγματα θα πηγαίνουν στο χειρότερο..κι όλα κρύβουν συμφέροντα που δεν πάει το καθημερινό μυαλό σε αυτούς τους σκοτεινούς τόπους..
Δεν υπάρχει επίλογος..δεν μπορώ να σταματήσω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου..
ίσως να είναι η πρώτη φορά που ένιωσα αυτόν τον φόβο..
1 σχόλιο:
Αν ένα χελιδόνι φέρνει την άνοιξη, αυτή πρέπει να ακριβοπληρωθεί ως το τέλος με αίμα νεκρό ή ζωντανό. Είναι βαθιά η πληγή το ξέρω και πονάς όπου κι αν κοιτάξεις. Όμως όσο κι αν ακούγεται βαρύγδουπο, εσύ σηκώνεις την ιστορία σου και αυτή των άλλων. Και όταν κάποτε θα μυρίσεις τον καπνό της, στα τωρινά σου χέρια βρίσκεται το μαχαίρι που θα συντρίψει τη μύτη σου ή θα συντριβεί...
Δημοσίευση σχολίου