anger...

..καλώς ήρθες Μάη..

έχω ανοίξει το κρυφό κουτάκι μου..αν επιβιώσω από τη μέρα αυτή νομίζω ότι πέρασα μια δοκιμασία καθοριστική για την ακεραιότητά μου..

άνοιξα το κουτάκι που κρατάμε θαμμένο πίσω στο μυαλό μας..ό,τι μας έχει πονέσει..ό,τι μας έχει πληγώσει..ό,τι μας έχει θυμώσει..

και εγώ τόσο καιρό τα κράταγα πολύ προσεχτικά όλα φυλαγμένα..για να μην μάθει τίποτα κανείς..

μα σήμερα δεν άντεξα..σήμερα είπα να ξαλαφρώσω κάπως..να ξαποστάσω..και το άφησα επίτηδες ανοιχτό..αλλά βγήκαν όλα μαζεμένα..και ήταν πιο πάνω από τις αντοχές μου..και άνοιξαν ποταμοί που κανένα φράγμα δεν θα μπορούσε να με προστατέψει..

η αλήθεια είναι ότι ξέρω ποιο φράγμα θα μπορούσε αλλά όπως έχω ξαναπεί..τα παραμύθια είναι για τα παιδιά..

έχω κρατήσει πολύ θυμό στην ψυχή μου..σήμερα τον άφησα να φύγει λίγο..γιατί είχαν αρχίσει να αλλοιώνονται κομμάτια του εαυτού μου..δεν με αναγνώριζα..όμως πρέπει να φύγει ολόκληρος ο θυμός..δεν ξέρω αν τα καταφέρω..δεν ξέρω αν ποτέ συμβεί αυτό..

το θέμα είνα ότι το χρειάζομαι πολύ αυτό..δεν μπορώ να περπατάω και να νιώθω το βάρος από ενοχές που πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να έχω..

ή απλά θα πρέπει να μάθω να περπατάω δίπλα τους..χωρίς να τις αφήνω να με επισκιάζουν..