σκέψεις....

μετά από καιρό..λίγο πριν με χαιρετήσει ένας ακόμα μήνας..

έκλεισα δύο μήνες στην Αθήνα..που ακόμα και τώρα αν με ρωτήσει κάποιος υπάρχουν στιγμές που κλείνω τα μάτια και όταν τα ανοίγω βρίσκομαι αποπροσανατολισμένη..και νιώθω ότι είμαι στην Πάτρα..

το τριήμερο πέρασα πολύ όμορφα, με ένα ταξιδάκι στο Βόλο και προς Πήλιο..με λατρεμένες φίλες..εκεί ναι!ήμουν ακόμα η φοιτητριούλα..

τώρα σε αυτήν την πόλη..κάθε μέρα πρέπει να φοράω την μάσκα μιας άγνωστης κοπέλας από τις 14:00 μέχρι τις 21:00..κ κάπου εδώ νιώθω ότι γίνομαι πάλι παραπονιάρα επειδή δεν θέλω να γίνω ένα με το σύνολο που τόσο καιρό κατηγορώ χαριτολογώντας..

έχει περάσει ένας χρόνος από τον Μάιο που αγάπησα..που έφερε πρόσωπα στην ζωή μου, με τα οποία έζησα ευχάριστες και αλησμόνητες καταστάσεις που βαθιά μέσα μου ονειρεύομαι να ξαναζήσω..όχι πως πριν δεν είχα αυτά τα πρόσωπα..αλλά αυτό το διαφορετικό..πάντα μας ελκύει..νομίζω..

διακατέχομαι από μια φαγούρα παντού στο κορμί..για πράγματα που θέλω να πραγματοποιήσω..για μένα..αλλά η άτιμη η μέρα διαρκεί μόνο 24 ώρες..

ψάχνω να βρω σκοτεινό ουρανό πια τα βράδια για να θυμηθώ πως είναι να κοιτάς τα αστέρια και να εύχεσαι χαζομάρες..

είναι κακό που θέλω να μείνω λίγο ακόμα παιδί;..αρνούμαι να μεγαλώσω και να βάλω τα προβλήματα των ενηλίκων στο κεφάλι μου..στο πρωινό ξύπνημά μου..στο καθημερινό χαμόγελό μου..στο βραδινό μου ύπνο..

θέλω να είμαι σπιτάκι μου χωρίς αμάξια να περνάνε γρήγορα κάτω στο δρόμο..αυτοί οι φάλτσοι ήχοι να εξαφανιστούν..

θα ήθελα να είχα την δύναμη κουβαλώντας τα τρία βασικά χρώματα στην παλέτα της ψυχής μου, να μπορώ να πειραματίζομαι με αποχρώσεις ώσπου στο κέντρο του πρίσματος να με βλέπω και να νιώθω ευτυχισμένη..