memories..

λέγονται οι αναμνήσεις μου χαρακιές επώδυνες στο κορμί του χρόνου..που όλο με μπερδεύει γιατί ψάχνω πάνω του τις πρόσφατες αλλά με λύπη βλέπω μόνο τις παλιές..

έχασα το φως μου αναρωτιέμαι?πάγωσα τις όμορφες στιγμές; νεκρώθηκα στην κάθε μέρα;

που πήγαν όλα; όλα όσα μας κάνουν να χαμογελάμε κρυφά; 

φεύγει ο γαμημένος χρόνος..δεν μας περιμένει..οφείλουμε τουλάχιστον να τον ζήσουμε..

δεν θέλω να έχω πάνω μου την ρετσινιά του "μακάρι"

είμαι ακόμα το κοριτσάκι με τα γδαρμένα γόνατα..

www.youtube.com/watch?v=n6GTo7OrREs

...

γράφω λέω γράφω..γιατί οι λέξεις κολλάνε μέσα μου και δεν λένε να ξεπηδήξουν για να ξαλαφρώσω..και με βαραίνουν όπως πάντα..με βαραίνουν γιατί ο χρόνος κόλλησε ξανά σε μια στιγμή που αιμορραγεί..

μαζεύω κομμάτια, έτσι λέω..σκόρπισα γιατί οι ανάγκες μου είναι ψεύτικες..την ουσία ψάχνω για να ανοίξει η πόρτα της ψυχής μου και να φωνάξω ξανά είμαι ελεύθερη..

και ζω με θαμπές αναμνήσεις..

δεν θέλω να με κοιτώ ..

είμαι έρμαιο του μέλλοντος..αλλά εγώ ποθώ το τώρα..

...

έζησα το γεγονός..

άλλαξα την σκέψη μου..

και ενέργησα αναλόγως...

......

Περπατούσα στις μύτες των ποδιών μου..περπατούσα ανάμεσα στις τεράστιες σκιές ανθρώπων που προχωρούσαν γρήγορα χωρίς να ξέρουν ακριβώς που πάνε..και έπαιρνα ξωπίσω όποιον έβρισκα μπροστά μου αλλά στο δρόμο άλλαζα γνώμη και ακολουθούσα κάποιον άλλον..κανείς δεν με άκουγε..κανείς δεν με έβλεπε..κοντοστάθηκα σε ένα στενό λαχανιασμένος..

μα που πάνε όλοι αναρωτήθηκα..

κι έχω φορέσει το πιο όμορφο χαμόγελο..

www.youtube.com/watch?v=uOtL9h00DEU

....

"νομίζουν οι χαζοί ότι ο χρόνος δεν περνά και ότι αυτά που θέλουν σήμερα μπορεί να τα κάνουν και αύριο.."έτσι μου ψιθύρισε και εγώ τον κοιτούσα σαστισμένη.."ο χρόνος είναι σαν το νερό καλή μου..όσο και να θες να τον κρατήσεις ατόφιο στη χούφτα σου είναι δεδομένο ότι θα γλιστρήσει ανάμεσα από τα δάχτυλα..αλλά αν εσύ προλάβεις και το πιεις γλυκιά μου τότε νομίζω ότι θα είσαι ευτυχισμένη..έστω κι αν η ευτυχία σου διαρκεί όσο μια γουλιά νερό.."

www.youtube.com/watch?v=5tfOwkFM4l0

....

οι ισορροπίες είναι τα τεντωμένα σκοινιά που σε ταλαντεύουν στην αβεβαιότητα της μαραζωμένης υπόστασής σου.. όμως δεν παύεις ποτέ να χορεύεις ρυθμικά πάνω τους...

...

απώλειες....

αυτήν την λέξη σκέφτομαι τόσο καιρό...

έχασα..έχασα..έχασα...

και άδειασα...ποιος μπορεί να πει πότε η ψυχή θα γεμίσει ξανά με αυτά τα μοσχομυριστά μπουμπουκάκια?
κάποτε είχα κρύψει μπόλικα κάτω από το στήθος μα έφυγαν..μαζί και όλες οι αναμνήσεις..

άδειασα λοιπόν..μέσα στο πετσί μου υπάρχει ένα μεγάλο κενό που σηκώνει το άψυχο σώμα..και όλα τα χρώματα που προσπάθησα να βάλω τα απέβαλλε..

άδειασα...άδειασα..άδειασα...
και φταις εσύ για αυτό...