καληνύχτα..

γιατί δεν γράφω πια αναρωτιέμαι..

γιατί δεν διαβάζω πια βιβλία..

πώς περνώ τη μέρα μου αδειάζοντας τα λεπτά της σε κάδους υποχρεώσεων..

η ψυχή μου γεννά επιθυμίες που ο χρόνος δεν τις χωρά κ μένω πάλι ακίνητη και κολλημένη στο έδαφος δίχως να μπορώ να κουνηθώ ούτε μπροστά ούτε πίσω..

κάποτε κοίταζα ψηλά..

κάποτε νόμιζα ότι μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο..

πού πήγε όλη αυτή η δύναμη;

άραγε, όσο μεγαλώνεις τόσο μικραίνεις;

pain

αυτό το βράδυ καθισμένη ανάμεσα στα γατιά μου σε διαβάζω..

ο κέρσορας ανεβαίνει αργά προς τα επάνω γιατί έτσι μόνο μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω..

τότε που σαν φοβισμένο αλεπουδάκι προσπαθούσα να σου ξεκλέψω λίγο προσοχή..μου έδινες σημασία και εγώ ένιωθα ζωντανή..

πόσο άδικο αυτό..

αν ήξερα τι πόνο θα μου προκαλούσε η γνωριμία μας, δεν ξέρω αν θα αποδεχόμουν αυτήν την πρόκληση..

ο πόνος αυτός με διέλυσε..διέλυσε τη σάρκα μου..έχω σημάδια που ποτέ δεν θα φύγουν..

διέλυσε την ψυχή μου..έχω ανοιχτές πληγές στα κρυμμένα μονοπάτια του μυαλού μου..χωμένα βαθιά στο υποσυνείδητό μου που πονάει ακόμα κ το μέλλον μου..

δεν κατάφερα ποτέ να σε αποβάλλω και τρομαγμένη γράφω τώρα για σένα..

την πρώτη ανάρτηση του 2020..

τι χρονιά κι αυτή...

τα έχασα όλα..όλα πάλι..

είμαι κουρασμένη και πονάω..

πονάω...