φόβος..με κυρίευσε χθες βράδυ..είδα εφιάλτη στον ύπνο μου..τελικά αυτά που θέλουμε είναι χιλιόμετρα μακριά από αυτά που μπορούμε να έχουμε..
πέρασε ένας μήνας ξανά..στην ίδια ρόδα μου να προσπαθώ να επιβιώσω..
η Αθήνα βρωμάει μοναξιά..πρέπει να έχεις γερό στομάχι για να ζεις εδώ..και όταν μάθεις επιτέλους να ζεις μόνος, πως είναι εύκολο μετά να μάθεις να συμβιώνεις αρμονικά με τον άλλον; αφού είσαι μονάδα..είσαι ένας και μοναδικός στον μικρόκοσμό σου..δεν χωρά εύκολα άλλος πουθενά σε ό,τι σου ανήκει..σε ό,τι κόπιασες μερόνυχτα για να λες μου ανήκει..
και έτσι κλείνεις τα μάτια στα τυχαία χαμόγελα στο δρόμο..κλείνεις τα αυτιά στις εκκλήσεις βοήθειας..κλείνεις την καρδιά σου στην αγάπη..γιατί μάλλον η μοναξιά μας νικάει..γινόμαστε πιο δυνατά όντα. αυτόνομα, χωρίς δισταγμό, πάθη και τύψεις..
δυνατά όντα εξωτερικά..άτρωτα..όμως..από μέσα γινόμαστε κενοί..
κενοί στην ψυχή, στην καρδιά, στο μυαλό..
μοναχικά ρομποτάκια λοιπόν..
καλώς ήρθες φθινόπωρο..
