όλα θολά..σκιές που σου τραγουδούν παλιές ιστορίες..και αναρωτιέσαι άραγε τις έζησες ή ήταν όνειρο;
έχω ανάγκη να βγω από αυτό το σώμα..να το παρατήσω κάπου..δεν με νοιάζει που..να το δω σωριασμένο και εγώ από πάνω να πετάω..να ταξιδεύω όπως το φως..τον αέρα..τα πουλιά..τους ήχους..με βαραίνει αυτό το τομάρι..με περιορίζει..με κρατά με σιδερένια δεσμά, βαθιά χωμένα στο έδαφος..
πνίγομαι..μαζεύω εφήμερες στιγμές..εφήμερα σημαδάκια που εξατμίζονται..εφήμερα..σύντομα..ίσα που να σε μπερδέψουν..ίσα που να σε σκουντήξουν..
μα η πληγή ακόμα ανοιχτή να αιμορραγεί..και με χάνω..
με χάνω..
